Το φετινό line-up του Release Athens είναι ακόμα μια φιλόδοξη δήλωση μιας διοργάνωσης που επενδύει. Αλλά αυτό αφορά το ίδιο το φεστιβάλ. Εμείς ξέρουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να δούμε μεγάλες συναυλίες που δεν καπελώνονται από το θηρίο Live Nation. Εδώ μιλάμε για μια σειρά μεγάλων και πολλών live που έχουν ταιριάξει μεταξύ τους ως πακέτα από βραδιές με κοινή (όσο είναι αυτό εφικτό) αισθητική. Στην πραγματικότητα, το φεστιβάλ διεκδικεί μεγάλο εύρος, σε μεγάλη διάρκεια. Καθόλου εύκολο.
Και, τελικά, το Release Athens πρεσβεύει τη συνέπεια μιας ιδέας: ότι η μουσική αξίζει χώρο και χρόνο για να ξεδιπλωθεί.
Από τη μια οι Avenged Sevenfold, οι οποίοι έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα με ένα live-εμπειρία που μοιάζει με ψηφιακή δυστοπία παιγμένη από avant-garde metalheads. Από την άλλη οι Beth Gibbons και Bill Ryder-Jones, σε μια βραδιά τόσο εύθραυστη και τρυφερή που μοιάζει να έχει φτιαχτεί για να την αντέξουν μόνο όσοι θέλουν να αισθανθούν χωρίς άμυνα. Ανάμεσά τους, η Kylie Minogue σε μια βραδιά φτιαγμένη από neon, queer φαντασία και υγρό pop συναίσθημα· οι IDLES που μετατρέπουν κάθε σκηνή σε θεραπευτικό χάος· οι Gojira που καταρρίπτουν τον διαχωρισμό μεταξύ τεχνικής και συναισθήματος· ο Παύλος Παυλίδης και ο Κ. Βήτα, που θυμίζουν γιατί η ελληνική σκηνή δεν χρειάζεται να κοιτάζει πίσω για να παράγει συγκίνηση· οι Supergrass, οι Shame, οι London Grammar, οι While She Sleeps, η Loreen, οι Boy Harsher, οι Lacuna Coil, οι Pendulum κ.α. Μια σειρά από διαφορετικές οντότητες, που ενώνονται σε μια κοινή υπόσχεση: η μουσική δεν είναι περιεχόμενο προς κατανάλωση, αλλά συνθήκη προς βίωση. Κι αυτό γίνεται live. Μόνο live.
7 Ιουνίου – Avenged Sevenfold, Palaye Royale: Η πιο mindfuck βραδιά του φετινού καλοκαιριού
Η αυλαία του Release Athens 2025 ανοίγει με μια βραδιά που υπόσχεται μια ψυχεδελική βουτιά στην αποδόμηση του σύγχρονου metal. Οι Avenged Sevenfold έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και φέρνουν μαζί τους ένα από τα πιο ιδιοσυγκρασιακά, φιλόδοξα και αμφιλεγόμενα άλμπουμ της καριέρας τους: το Life Is But a Dream... Μια υπαρξιακή ωδή στην παραδοχή του τέλους, της φθοράς και της ματαιότητας, δοσμένη με θράσος, χιούμορ και μουσική τρέλα - από power-thrash σε metalcore breakdowns και από εκεί σε classic metal, jazz, ακόμα και avant-garde επιρροές δίπλα σε δυστοπική ντίσκο. Δεν θα λείπουν ίσως τα “Hail to the King”, “Afterlife”, “Nightmare”, “Bat Country” – ούτως ή άλλως κουβαλούν δύο δεκαετίες δισκογραφικής πορείας γεμάτης εναλλαγές από το metalcore στο progressive metal.
Αυτό το live είναι μουσική που «θα τρομάξει τους φίλους σας», όπως λένε και οι ίδιοι.
Και μην ξεχνάμε ότι η μπάντα έρχεται με visuals που αντικατοπτρίζουν τη θεματική του δίσκου και όλα αυτά που συνθέτουν μια σχεδόν θεατρική αφήγηση μιας τεχνολογικής δυστοπίας. Η συμμετοχή τους σε headlining θέσεις των μεγαλύτερων φεστιβάλ στον κόσμο δεν είναι τυχαία.
Πριν από αυτούς, οι Palaye Royale αναλαμβάνουν να ζεστάνουν το κοινό με glam-rock, art-punk και fashion-forward attitude. Θεατρικοί και παραληρηματικοί – έχουν και το στυλ. Ναι, έχουν χτίσει και ένα φανατικό κοινό στην Ελλάδα, μην το ξεχνάμε αυτό. Αν δεν έχετε εντρυφήσει, μπορείτε να φτιάξετε μια λίστα από κομμάτια όπως τα “Lonely”, “Mr. Doctor Man”, “Dying In A Hot Tub”, “Little Bastards” και “Oblivion”, για να πάρετε μια γεύση. Θα τα πουν (λογικά).
18 Ιουνίου – IDLES, Glass Beams, SPRINTS: Μια «θεραπευτική καταιγίδα» στην Πλατεία Νερού
Χορός και κάθαρση. Οι ίδιοι περιγράφουν τα live τους ως "healing", "violent but full of love", "emotional release". Ο Joe Talbot το λέει ξεκάθαρα σε συνεντεύξεις: "This is therapy, not entertainment."
Μια συναυλία των IDLES δεν είναι ποτέ μόνο punk. Είναι χορός, αγκαλιές, ιδρώτας και αλήθεια.
Στις 18 Ιουνίου περιμένουμε να δούμε ένα από τα πιο φορτισμένα, συγκινητικά και καθηλωτικά live acts της παγκόσμιας σκηνής. Με οδηγό το πρόσφατο άλμπουμ TANGK και τους πιο αφαιρετικούς, groovy και συναισθηματικούς δρόμους τους, οι IDLES δεν κάνουν το «ώριμοι» να μοιάζει με κακιά λέξη. Σε πρόσφατο live τους στην Αυστραλία, ο Mark Bowen εμφανίστηκε με σατέν φόρεμα και ο Lee Kiernan... περπάτησε κυριολεκτικά πάνω στο πλήθος. Για καταιγίδα θα μιλάμε, το ξέρουμε αυτό – και με έναν Joe Talbot να μεταμορφώνει την κάθε λέξη σε μαχαίρι και να ζητά από τον κόσμο να δώσει αγκαλιές. Είναι αγάπη και ανθρώπινη σύνδεση. Παρατήστε τα κινητά στην άκρη, είναι πράγματικά χαμένος χρόνος και κόπος. Συνδεθείτε αλλιώς. Ο Joe ξέρει και κατευθύνει: μέσα στο χάος δημιουργεί έναν χώρο ασφάλειας και ελευθερίας. Όπως ο ίδιος λέει: «Χαμογελάστε στους μαλάκες, χορέψτε με τους ανθρώπους που αγαπάτε και αποδεχτείτε πως είμαστε όλοι λίγο γαμημένα διαφορετικοί.»
Μαζί τους, δύο από τα πιο ενδιαφέροντα νέα ονόματα της διεθνούς σκηνής:
- οι Glass Beams από την Αυστραλία, που φέρνουν ένα εκστατικό μείγμα ανατολίτικης ψυχεδέλειας, electronica και groovy μυσταγωγίας
- και οι SPRINTS από την Ιρλανδία, με garage-punk φωνή και DIY περηφάνια, έτοιμοι να κλέψουν καρδιές και αυτιά.
Αν δεν έχεις δει ποτέ τους IDLES, τώρα είναι η στιγμή. Αν τους έχεις ξαναδεί, ξέρεις ότι δεν είναι ποτέ η ίδια εμπειρία δύο φορές.
21 Ιουνίου – Παύλος Παυλίδης, Κ. Βήτα, Super Stereo: Μνήμη χωρίς νοσταλγία
Τρεις καλλιτέχνες που δεν έχουν πάψει ποτέ να εξελίσσονται. Και οι τρεις είναι ζωντανοί. Και μην σας κάνει εντύπωση γιατί μετά από τόσο καιρό ο Παύλος Παυλίδης, μπορεί να κάνει δύο sold-out στο Floyd και ένα στο ανακαινισμένο Λυκαβηττό. Είναι όλα όσα είναι και πρεσβεύει. Είναι η φόρα από το Μπρανκαλεόνε – έναν δίσκο που τοποθετούμε στους καλύτερούς του.
Μαζί με την εξαιρετική του μπάντα και τα visuals του Βασίλη Κεχαγιά, υπόσχεται μια βραδιά που θα ξεκινήσει από τα Ξύλινα Σπαθιά και θα φτάσει μέχρι το σήμερα, χωρίς να κάνει εκπτώσεις σε συναίσθημα ή ένταση.
Ο Κ. Βήτα, από την πλευρά του, συνεχίζει να αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική μουσική: είτε μιλάμε για τις ιστορικές δουλειές με τους Στέρεο Νόβα, είτε για τις προσωπικές του δισκογραφικές αναζητήσεις, είτε για τη μουσική του σε σπουδαίες παραστάσεις, η φωνή του παραμένει μια από τις πιο προσωπικές που έχουμε. Με αφορμή την κυκλοφορία του Το Χέρι, φέρνει στην ίδια σκηνή τη σύγχρονη (αθηναϊκή του) μελαγχολία, τους ηλεκτρονικούς του ψιθύρους και την ποίηση της καθημερινότητας. Τη βραδιά ανοίγουν οι Super Stereo, μια μπάντα που εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες κινείται με αυθεντικότητα ανάμεσα σε indie, shoegaze και post-punk διαθέσεις. Αν η 21η Ιουνίου έχει σκοπό να αποδείξει κάτι, είναι ότι η ελληνική σκηνή, όταν δεν εγκλωβίζεται στην επανάληψη, μπορεί να δημιουργήσει συγκίνηση, μνήμη και ένταση χωρίς καμία ανάγκη νοσταλγίας.
27 Ιουνίου – Fontaines D.C., Boy Harsher, Shame: Το post-punk δεν πέθανε – απλώς έμαθε να γεμίζει αρένες
Εντάξει: ποιος να μας το ‘λεγε – ακόμα και την τελευταία φορά που τους είδαμε εδώ. Και λέγαμε ότι «το ‘χουν», αλλά είναι και ένα στοίχημα. Και για τη μουσική βιομηχανία, μη γελιόμαστε. Οι Fontaines D.C. εξελίχθηκαν από post-punk ήρωες για μικρά club σε ένα από τα πιο ισχυρά ονόματα του σύγχρονου εναλλακτικού ροκ (αν σημαίνει πλέον κάτι αυτό). Λέγε τους Oasis, βάλε τους όσες ταμπέλες θέλεις για την εμπορική τους εξέλιξη. Λίγοι γράφουν κομμάτια που στέκονται από τα μπαρ του Camden μέχρι τις αρένες.
Αλλά πού πήγε η ποίηση; Ο ρομαντισμός μιας φωνής που δεν έχει το μεγαλείο του Ian Curtis, αλλά κόβει εξίσου βαθιά; Ποιος άλλος μπορεί να κλείνει το live του με ένα κομμάτι όπως το “Starburster” και να το μετατρέπει σε ηχητική κρίση πανικού για χιλιάδες κόσμο;
Η ερώτηση αν θα γίνουν μπάντα αρένας ή θα μείνουν ρομαντικοί outsiders μάλλον έχει απαντηθεί — όχι επειδή άφησαν κάτι πίσω, αλλά επειδή κατάφεραν να τα ενώσουν όλα.
Μαζί τους, οι Shame, που κάποτε εμφανίστηκαν σαν μια οργισμένη post-punk βόμβα από το Νότιο Λονδίνο, και τώρα επιστρέφουν πιο πολύπλοκοι, πιο ώριμοι, πιο έτοιμοι. Με νέο δίσκο στον ορίζοντα και έναν Charlie Steen που δεν φωνάζει απλώς – κηρύττει από τη σκηνή, οι Shame εξελίσσονται σε κάτι που μοιάζει λιγότερο με ξεσπάσματα και περισσότερο με τελετουργία.
Ανάμεσά τους, και μια υπόγεια καρδιά που χτυπά στο σκοτάδι: οι Boy Harsher. Με τον δικό τους cult ηλεκτρονικό μινιμαλισμό, ανάμεσα σε EBM ρυθμούς, σκοτεινές ατμόσφαιρες και ανείπωτη ένταση, φέρνουν την άλλη πλευρά του ρομαντισμού στη βραδιά: αυτή που σιγοβράζει, που σέρνεται και εκρήγνυται με καθυστέρηση. Μια παράξενη, σιωπηλή απειλή – και ταυτόχρονα μια καθαρτική εμπειρία για όσους την αντέχουν.
4 Ιουλίου – The Prodigy, Pendulum, Bob Vylan: «Με αμφιβολίες θα πας, με μώλωπες θα φύγεις»
Όσες ενστάσεις και να διατηρείς για τον λόγο ύπαρξής του το 2025, και μετά τον θάνατο του Keith Flint, το δίδυμο (πλέον) Maxim και Liam Howlett εξακολουθεί να παραδίδει εκρηκτικές εμφανίσεις, στο Coachella και στο Riverstage. Αν, λοιπόν, τα "Firestarter", "Breathe" και "Voodoo People", έβαλαν φωτιά εκεί, όπως μαθαίνουμε, με τον Maxim να τιμά τον Flint μέσω προβολών και αφιερώσεων, και το "Smack My Bitch Up" δεν άφησε ούτε πετραδάκι ακίνητο εκεί, γιατί να μη συμβεί το ίδιο και εδώ; Κάθε φορά πάμε με τις αμφιβολίες μας και φεύγουμε λούτσα στον ιδρώτα (και σημάδια από το σπρωξίδι). Δεν ξέρω πόσο εύκολα μπορούμε να το αγοράσουμε αυτό πλέον. Στην πραγματικότητα - όχι στη θεωρία.
Εντάξει, δεν είναι Fight Club, αλλά κάτι έχει από τη λύτρωσή του.
Οι δε Pendulum επιστρέφουν δυναμικά το 2025 με την ανακοίνωση του τέταρτου στούντιο άλμπουμ τους Inertia (μετά από αιώνες, έρχεται τον Αύγουστο) και παρουσιάζουν στα live τους νέα κομμάτια όπως το "Save The Cat", συνδυάζοντας drum & bass με industrial rock. Το δε ντουέτο Bob Vylan (V βρε, τι D) συνέχισε να προκαλεί και να εμπνέει με τις ζωντανές του εμφανίσεις το 2025. Σύγχρονο punk που κορυφώνεται σε πολιτικά φορτισμένα κομμάτια όπως το "Reign" και το "Dream Big". Check.
11 Ιουλίου – London Grammar, Aurora, Klangphonics: Ονειροπόληση στην Πλατεία Νερού
Εδώ δεν θα... «καεί το πελεκούδι». Είναι για τα παιδιά που το βιώνουν κάπως διαφορετικά: τρία ονόματα που, το καθένα με τον δικό του τρόπο, δίνουν νέα πνοή στην έννοια της σύγχρονης pop. Οι London Grammar, με φρέσκο το τέταρτο άλμπουμ τους The Greatest Love, επιστρέφουν στην Αθήνα στην πιο ώριμη φάση της καριέρας τους. Η Hannah Reid παραμένει μία από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές της γενιάς της, ικανή να μετατρέπει ένα ψίθυρο σε συναισθηματική έκρηξη. Οι πρόσφατες συναυλίες τους στην Ο2 Arena και στο Alexandra Palace (με δεκάδες χιλιάδες θεατές) αποδεικνύουν ότι η σχέση του κοινού με τους London Grammar έχει αποκτήσει μια σχεδόν τελετουργική διάσταση.
Η Aurora ανεβαίνει για πρώτη φορά σε ελληνική σκηνή, κουβαλώντας μαζί της μια ολόκληρη αισθητική: έναν κόσμο σκανδιναβικής μαγείας, art-pop αναφορών, συναισθηματικής υπερχειλίζουσας θεατρικότητας και προσωπικής αφήγησης. Έχει ήδη αφήσει το στίγμα της σε παγκόσμιο επίπεδο, με κυκλοφορίες που μπλέκουν τη folk με την electronica και τη σύγχρονη pop. Οι Klangphonics, από την άλλη, προσφέρουν μια τελείως διαφορετική εμπειρία, όπου η live house και techno παιγμένη από κιθάρες, drums και synths γίνεται η βάση για ένα set που ισορροπεί ανάμεσα στη χορευτική ένταση και τη συναισθηματική φόρτιση. Μετά από sold out ευρωπαϊκές περιοδείες θεωρούνται πλέον ένα από τα ανερχόμενα ονόματα που ξεπερνούν τα όρια ανάμεσα στο live performance και την club κουλτούρα.
16 Ιουλίου - Μελαγχολία, χιούμορ και ωμό attitude (καλωσήρθατε στη Μ. Βρετανία), με Morrissey, Supergrass και The Damned
Στις 16 Ιουλίου, η Πλατεία Νερού θα μετατραπεί σε βρετανικό βωμό. Είναι τρεις γενιές βρετανικής μουσικής παράδοσης, όλες από το παρελθόν. Βρίσκεται σε φόρμα ο Morrissey; Τα χρόνια έχουν περάσει, αλλά –από αυτά που βλέπουμε- είναι σε καλή φάση. Θα πει και “Hand in Glove” και “I Know It’s Over” και "Shoplifters of the World Unite". Αν είμαστε καλά παιδιά θα μας φέρει και ένα "Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me" στο τέλος για τη συγκίνηση (ποιος δεν το έχει ζήσει live και δεν το θυμάται; – πολλά χρόνια πριν). Το μενού έχει και “Everyday Is Like Sunday” και νέα ακυκλοφόρητα κομμάτια από το Bonfire of Teenagers. Ο Moz παραμένει αιρετικός και –για τους πιστούς- πάντα σημείο αναφοράς.
Ξέρεις τι αγοράζεις. Και όταν τυγχάνει να είναι και σε φόρμα, φεύγεις κερδισμένος διπλά.
Οι δε Supergrass γιορτάζουν τα 30 χρόνια του I Should Coco — από το εφηβικό "Caught by the Fuzz" έως το πάντα ηλιόλουστο "Alright". Σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 1995, με τους Gaz Coombes και την παρέα του να αποδεικνύουν ότι η Britpop δεν είναι απλώς ρετρό ή δεν είναι μόνο αυτό όταν έχεις γράψει καλά τραγούδια που δεν πούλησαν ποτέ κάτι παραπάνω από αυτό που είναι. Γι’ αυτό και ακούγονται ζωντανοί το 2025.
Οι Damned, τέλος, με την αυθεντική τους σύνθεση, φέρνουν μαζί μια δόση από το χαοτικό punk των ‘70s - αρχιτέκτονες ενός ήχου που συνεχίζει να εμπνέει. Με τους Dave Vanian και Captain Sensible σε φόρμα, η επιστροφή τους μοιάζει με τελετουργική ανάσταση.
18 Ιουλίου - Pop icons. Electric nights. Neon catharsis: Η Kylie Minogue και η Loreen στην πιο λαμπερή βραδιά του Release Athens 2025
18 Ιουλίου. Στη σκηνή της Πλατείας Νερού, η Kylie Minogue και η Loreen συναντιούνται για να χαράξουν μια νύχτα που μοιάζει βγαλμένη από queer φουτουριστικό όνειρο: φτιαγμένο από beats, λάμψη, δάκρυα και υδρόβια σύνθια.
Μετά το viral ξέσπασμα του “Padam Padam” και την επιτυχία των Tension & Tension II, η Kylie δεν κάνει comeback – κάνει statement. Η “Tension World Tour” είναι ένα οπτικοακουστικό όραμα φτιαγμένο για να το νιώσεις. Και στην Αθήνα, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, αυτή η εμπειρία έρχεται σε πλήρη έκταση: με το full show, την πλήρη παραγωγή, και την Kylie στα πιο ώριμα, φωτεινά και ηλεκτρισμένα της.
Σαν αρχαία θεά σε cyber σύμπαν, εμφανίζεται φορώντας ηλεκτρικό μπλε PVC, πλαισιωμένη από visual ροές και χορευτές που μοιάζουν να βγήκαν από VR club του μέλλοντος. Το setlist ακουμπά το παρελθόν – “Slow”, “Can’t Get You Out Of My Head”, “What Do I Have To Do” – αλλά αναπνέει στο παρόν, με νέα tracks όπως “Hold On To Now”, “One More Time”, “Vegas High” και μια σκοτεινή εκδοχή του “Confide In Me” που ανατριχιάζει. Η Kylie, όμως, δεν περιορίζεται στην παραγωγή. Κατεβαίνει στο b-stage, τραγουδά ακαπέλα fan requests, αγγίζει χέρια, γελά, συγκινείται.
Η Loreen, δύο φορές νικήτρια της Eurovision και ερμηνεύτρια με αληθινό cult following, ανοίγει τη βραδιά όχι ως υποστηρικτική πράξη, αλλά σαν τελετουργική ιέρεια. Η παρουσία της είναι λιτή αλλά επιβλητική – κάθε τραγούδι της, από το “Euphoria” μέχρι το σπαρακτικά μινιμαλιστικό “Tattoo”, στήνεται σαν performance art που θυμίζει Björk, αλλά με club ευαισθησία.
Το σετ της είναι υπνωτικό, σωματικό, πνευματικό. Χτίζει την ατμόσφαιρα – για να την κατακλύσει μετά η Kylie με φως.
19 Ιουλίου - Οργή, ευαισθησία και σκοτάδι με Gojira, While She Sleeps και Lacuna Coil
Μια τριπλή εμφάνιση - καλοκουρδισμένο αφήγημα οργής και λύτρωσης. Οι Gojira επιστρέφουν στην Ελλάδα σε πλήρη φόρμα, πατώντας πάνω σε έναν ήχο που ενώνει το death, το groove και το progressive metal με οικολογική ευαισθησία, υπαρξιακή αγωνία και... φωνητικά που νιώθεις στο στέρνο. Η νέα τους περιοδεία, με υλικό από το Fortitude, αλλά και παλιότερα κλασικά κομμάτια, δείχνει ένα συγκρότημα που δεν επαναπαύεται στη δύναμή του, αλλά την επαναπροσδιορίζει.
Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν τελετουργικό: ήχος-σεισμός, ρυθμοί-μαχαίρι και στίχοι που μιλούν για τη Γη, την απώλεια, τον άνθρωπο — όχι αφηρημένα.
Πριν τους Gojira, το κοινό θα έχει ήδη παρασυρθεί σε μια εντελώς διαφορετική συναισθηματική καταιγίδα. Οι While She Sleeps, από τις πιο πολιτικοποιημένες και ταυτόχρονα εμπορικά ανεξάρτητες μπάντες του metalcore, φέρνουν μια ενέργεια που δε σου επιτρέπει να σταθείς αμέτοχος. Το πρόσφατο άλμπουμ τους, Self Hell, επιβεβαιώνει ότι δεν έχουν καμία διάθεση να συμβιβαστούν: παραμένουν θορυβώδεις, τεχνικά αιχμηροί και επικοινωνιακά άμεσοι.
Οι Lacuna Coil ανοίγουν ιδανικά το τελετουργικό της βραδιάς — και το κάνουν με το δικό τους, αναγνωρίσιμο στυλ: gothic metal με ένταση, αλλά και θεατρικότητα. Με δύο φωνές που εναλλάσσονται σαν πρόσωπα της ίδιας σκοτεινής αφήγησης, συνδυάζουν το σκοτάδι με τη μελωδία, την industrial ενέργεια με την προσωπική εξομολόγηση.
20 Ιουλίου - Beth Gibbons & Bill Ryder-Jones: Ό,τι μας κράτησε όρθιους τον χειμώνα έρχεται ζωντανά το καλοκαίρι
Ένας ψίθυρος - πιο δυνατός από μια κραυγή. Η folk συναντά τον John Barry κι αυτός τα τσιγγάνικα βιολιά. Τα κρουστά δίνουν απίστευτο βάθος στις λεπτομερείς ενορχηστρώσεις.
Η Beth Gibbons συνεχίζει τα αριστουργήματά της εκτός Portishead. Βρίσκει τον τρόπο να χειριστεί την απώλεια (μεταφορική και κυριολεκτική, ακόμα και εκδοχών του εαυτού μας) και να ισορροπήσει μεταξύ προβληματισμού, σκότους και ελπίδας. Ο δικός της ιμπρεσιονισμός, ζεστός, ευρύχωρος και ψυχεδελικός, καταφέρνει να μη βρίσκεται πουθενά, ούτε στο παρελθόν, ούτε στο παρόν, ούτε στο μέλλον. Υπάρχουν άλλωστε στιγμές που ο χρόνος σταματά. Σκέφτεσαι μόνο ότι έχει κλειδώσει.
Είσαι εσύ κι αυτή η κυριολεκτική και μεταφορική αύρα. Κάποια βράδια.
Ένα από αυτά θα είναι και η 20ή Ιουλίου.
Σε ένα φεστιβάλ που ταυτίζεται με ένταση, φώτα και μαζικό ενθουσιασμό, έρχεται μια νύχτα ακριβώς αντίθετη. Με φόντο το λόφο του Λυκαβηττού, είναι η ευκαιρία να νιώσουμε αυτό που μας έκανε συντροφιά, και όχι εύκολη συντροφιά, όλο τον χειμώνα. Η ευκαιρία να νιώσουμε χωρίς άμυνα.
Δεν είναι απλά η φωνή των Portishead και το ξέρουμε. Το 2002, το Out of Season πέρναγε σχεδόν στα ψιλά (τηρουμένων των αναλογιών), αλλά για το Avopolis ήταν το κορυφαίο άλμπουμ της χρονιάς. Ένα άλμπουμ που μνημονεύται από πολλούς σήμερα ως κλασικό (σε κάθε μορφή και με κάθε υπερβολή). Η ίδια είναι η φωνή της απώλειας, της ενσυναίσθησης και της αποδοχής. Ερχεται στην Αθήνα για να παρουσιάσει το σόλο της άλμπουμ Lives Outgrown – έναν από τους πιο βαθιά συγκινητικούς και ακουστικά πολυσύνθετους δίσκους των τελευταίων ετών.
Η επταμελής ορχήστρα που τη συνοδεύει δημιουργεί ατμόσφαιρα που δεν «ζούμε» συχνά. Γι’ αυτό και είναι εμπειρία που δεν πρέπει να χάσεις: Ξύλινα πνευστά, παλιά συνθεσάιζερ, κοντραμπάσο και θραύσματα ηλεκτρονικής σκόνης δημιουργούν κάτι που θυμίζει τελετουργία. Το setlist της περιλαμβάνει ολόκληρο τον δίσκο, παιγμένο από την αρχή ως το τέλος. Έχουμε και δύο «παρεμβολές». Και τι παρεμβολές: το “Tom the Model” και το “Mysteries” από το Out of Season. Ετοιμαστείτε και για ένα κομμάτι των Portishead – χωρίς beat, χωρίς λούπες, μόνο με πιάνο.
Τη βραδιά ανοίγει ο Bill Ryder-Jones. Πρώην κιθαρίστας των Coral, φέρνει στην Αθήνα το Iechyd Da, έναν δίσκο που αιωρείται ανάμεσα στην βρετανική indie, την ορχηστρική pop και μια αφοπλιστική ειλικρίνεια. Τρυφερός, εύθραυστος, μα και πικρά ρεαλιστικός.
23 Ιουλίου - Dream Theater, Mastodon, Haken – η πιο απαιτητική, τεχνική και εμβληματική βραδιά
Αυτή δεν είναι απλώς μια ακόμη prog βραδιά. Είναι η επιστροφή των Dream Theater με τον Mike Portnoy, η παρουσία των Mastodon σε δημιουργικό μεταίχμιο, και η πιο μελωδική πλευρά του μέλλοντος του prog με τους Haken. Μια συναυλία που ενώνει γενιές, σχολές και συναισθήματα. Στις sold-out εμφανίσεις τους στη Βόρεια Αμερική, οι Dream Theater δεν έκαναν απλά μια αναδρομή. Και ναι, όταν φτάνει το “The Spirit Carries On”, όλο το κοινό θα τραγουδήσει σαν σε θρησκευτική λειτουργία.
Αν, όμως, οι Dream Theater είναι η αυστηρή γεωμετρία του prog, οι Mastodon είναι η ηφαιστειακή του έκρηξη. Η μπάντα από την Ατλάντα φέρνει στην Αθήνα την πιο ώριμη φάση της καριέρας της. Το σετ τους θα είναι ανελέητο, τελετουργικό και υπαρξιακό. Οι δε Haken εκπροσωπούν τη νέα σχολή του ευρωπαϊκού prog, εκείνη που δεν φοβάται να περάσει από το math metal σε σπαρακτική μπαλάντα μέσα σε ένα τραγούδι. Το set τους θα είναι ένα σπονδυλωτό έργο που συνοψίζει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μιας σκηνής που δεν σταματά να μετασχηματίζεται.
Σπάνια βλέπεις τρεις διαφορετικές γενιές του prog να μοιράζονται μια σκηνή, με τόση συνέπεια, τόσο σεβασμό και τόση ένταση.
Beyond the Music
Διαφορετικές βραδιές. Όχι εύκολες. Σε άλλες θα ιδρώσεις, σε άλλες θα σιωπήσεις. Σε κάποιες θα θες να είσαι μπροστά. Σε άλλες, πίσω και λίγο πιο μόνος (παρών). Δεν είναι καν ανάγκη να πας σε όλα και δεν σε παίρνει (το ξέρουμε). Αρκεί να ξέρεις ότι, κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, θα βρεις μια στιγμή για την οποία θα μιλάς μετά. Όχι μόνο την επόμενη μέρα. Αυτό να είναι το πιο πολύτιμο που μπορεί να σου προσφέρει ένα φεστιβάλ. Να σε συναντήσει.
