Από τους Joy Division μέχρι τον Boy George, από τους Nine Inch Nails μέχρι τους Depeche Mode, από τον Marilyn Manson μέχρι τη Lady Gaga, σχεδόν όποιο μεγάλο και πετυχημένο όνομα μπορεί να φέρει στον νου του ο μέσος μουσικόφιλος, θα έχει αναφέρει τον David Bowie ως επιρροή. Ή δεν θα χρειάζεται καν να τον αναφέρει: θα φωνάζει από μόνη της η επιρροή στη φωνή, στη σκηνική παρουσία, στο στιλ. Ή σε κάποιον δίσκο...
Lou Reed: Transformer [1972]
Το αποτύπωμα του Bowie είναι φυσικά, πνευματικά και δικαιωματικά ισχυρότερο σε δίσκους φίλων Διόσκουρων, των οποίων ανέλαβε την παραγωγή και την προαγωγή. To Transformer, η δεύτερη σόλο δουλειά του Lou Reed –ίσως η σπουδαιότερη δισκογραφική του επιτυχία– είναι το πρώτο μεγάλο δείγμα της ιδιοφυΐας του Bowie ως παραγωγού, της αδιαπραγμάτευτης δεινότητάς του σε έναν ρόλο ιδιότυπου «κυνηγού ταλέντων», αλλά και της γενναιοδωρίας που επεδείκνυε αφειδώς στους μουσικούς τους οποίους θαύμαζε τίμια και άδολα.
Ηχογραφημένο τον Αύγουστο του 1972 στα Trident Studios του Λονδίνου, αποτελείται ως επί το πλείστον από συνθέσεις του Reed, ήδη από την περίοδο των Velvet Underground. O Bowie και ο Mick Ronson ανέλαβαν άλλωστε την παραγωγή και ως φόρο τιμής στη μεγάλη επιρροή που είχε ασκήσει πάνω τους ο ήχος των τελευταίων. Σε ένα από τα πλέον διάσημα τραγούδια του Reed, στο “Satellite Οf Love”, τα δεύτερα φωνητικά του Bowie σφραγίζουν τη σύμπραξή του στον δίσκο, με μια μοναδική κορύφωση προς το τέλος, η ανάμνηση της οποίας συγκινούσε έντονα τον Lou Reed, όποτε τον ρωτούσαν για τη συμβολή του Δούκα στο Transformer (και στη μουσική του πορεία).
Όσο για τον Bowie, σίγουρα διέθετε το μάτι για να διακρίνει ένα άλογο που κερδίζει.
Iggy Pop: The Idiot [1977)
Ο αδελφοποιτός του Bowie εξ Αμερικής, του χρωστάει πολλά. Το The Idiot ήταν το ντεμπούτο του ως σόλο καλλιτέχνη μετά το τέλος των Stooges, δανείστηκε δε τον τίτλο του από το γνωστό αριστούργημα του Ντοστογιέφσκι. Πρόκειται ωστόσο για ένα καθαρό απόσταγμα του σύμπαντος του Bowie, το οποίο ενστάλαξε στην εν πολλοίς προσωπική του επιλογή και ανακάλυψη, κατά τη διάρκεια της περιοδείας για το Station Τo Station: μια περίοδο πολύ σημαντική για την εδραίωση της συνεργασίας και της φιλίας των δύο ανδρών· ταυτόχρονα, στάθηκε και η πρώτη τέτοιας κλίμακας συναυλιακή εμπειρία του Iggy Pop.
To άλμπουμ, φυσικό επακόλουθο του διάρκειας ενός έτους «δεσίματος» τους, θεωρείται από πολλούς, έως και σήμερα, ο καλύτερος δίσκος του Iggy Pop. Το υλικό είχε αρχίσει να δουλεύεται πριν ο Bowie ξεκινήσει το Low, άρα αποτελεί έναν τρόπον τινά «προθάλαμο» της Τριλογίας, εντασσόμενο χωροχρονικά και ποιοτικά στην καλούμενη Εποχή του Βερολίνου. Τα πολυσυλλεκτικά ακούσματα –από James Brown μέχρι Kraftwerk– αντανακλούν πλήρως τις επιρροές του Bowie σ’ εκεία τα χρόνια. O ίδιος μάλιστα ο Iggy Pop περιέγραψε το kraut έμπνευσης “Nightclubbing” ως το προσωπικό του σχόλιο για το πώς ήταν «να αράζει κανείς με τον David Bowie κάθε βράδυ».
Joy Division: Unknown Pleasures [1979]
Ένα ακόμα ντεμπούτο που από τη φύση του ξεχειλίζει από τις αναφορές του, ένα άλμπουμ καθοδηγημένο από την ηλεκτρονική, πειραματική πλευρά του David Bowie, όπως εκδηλώθηκε στα χρόνια του Βερολίνου. Το οποίο ηχογραφείται και κυκλοφορεί σε παράλληλο χρόνο με το πρώτο ξέσπασμα του Ian Curtis.
Η επιρροή του Bowie στους Joy Divison είναι εκκωφαντική και δεν μπορεί να αγνοηθεί εύκολα. Ο Curtis, εθισμένος μαζί του από την πρώτη φορά που τον είδε σε ένα κλαμπ του Μάντσεστερ, ερωτεύτηκε το εξωγήινο πλάσμα πίσω από τον ροκ σταρ και εξέλιξε κάθε πιθανή μεταφυσική διάθεση του Bowie σε ύψιστα επίπεδα σκοτεινής μουσικής παράνοιας: χαρακτηριστικά, το πρώτο σόου τους οι Joy Division το έδωσαν ως Warsaw, όνομα κατευθείαν παρμένο από το “Warszawa” του Low. Και αν ακούσει κανείς το “I Remember Nothing” και το “Heroes” back-to-back, θα καταλάβει την ουσία και την αμεσότητα μιας επιρροής που έμελλε να διαμορφώσει ένα συγκρότημα το οποίο με τη σειρά του διαμορφώνει ακόμα και σήμερα τον post-punk ήχο, αλλά και τις περισσότερες εκφάνσεις της goth κουλτούρας.
U2: Achtung Baby [1991]
Το 7ο άλμπουμ των Ιρλανδών αποτελεί φόρο τιμής στη βερολινέζικη περίοδο του Bowie. Και πώς να μην είναι, αφού μοιράζεται μαζί της δύο από τα κυριότερα συστατικά αυτής; Το ένα είναι το μέρος, το άλλο ο συνεργάτης.
Ηχογραφημένο κατά ένα μεγάλο τμήμα του στα Hansa Studios του Βερολίνου – ένας «ναός» του πνεύματος του Bowie για πολλούς ανά τον κόσμο μουσικούς– με συμπαραγωγό τον Brian Eno, αποτελεί ένα remake της πειραματικής προσέγγισης που απέδωσε 3 περίφημους δίσκους, περίπου 10 χρόνια πριν. Διαδικασία που αναζωογόνησε τους U2, δίνοντάς τους όχι μόνο μια ανάσα ζωής στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1990, αλλά και μια ώθηση προκειμένου να εισέλθουν στη δεύτερη σημαντική φάση της καριέρας τους.
Θα έλεγε κανείς ότι ο Bono ακολούθησε τα χνάρια του Bowie σε ένα «προσκύνημα», σε μια μουσική Μέκκα. Αναζητώντας τον χαμένο ήχο, καταφέρνοντας να τον βρει και ανοίγοντας παράλληλα ένα αιώνιο καλλιτεχνικό χρέος στον Λευκό Δούκα.
Nirvana: Mtv Unplugged In New York [1994]
Η εικόνα του Kurt Cobain καθισμένου σε ένα σκαμπό στα Sony Music Studios της Νέας Υόρκης να διασκευάζει το “The Man Who Sold The World”, στάθηκε ως επιρροή εξίσου σημαντική με το πρωτότυπο τραγούδι του Bowie, για πάρα πολλές νεότερες μπάντες. H εκδοχή των Nirvana συνεπήρε μάλιστα και τον ίδιο τον Bowie –εκείνος πάλι είχε μάλλον συνεπάρει τον Cobain πολλά χρόνια πριν...
Placebo: Without you I’m nothing [1998]
Η σχέση με τον Brian Molko και την παρέα του ξεκίνησε να αποτυπώνεται όταν ακόμα ο Bowie πραγματοποιούσε ζωντανές εμφανίσεις, στις συναυλίες της Outside Tour τις οποίες «άνοιγαν» οι Placebo–ενώ ακολούθησε και πρόσκληση να παίξουν στα 50ά του γενέθλια το 1997, στο Madison Square Garden. To άλμπουμ τους Without You I’m Nothing είχε δεδομένο λοιπόν το αποτύπωμα του Δούκα, ενώ το ομώνυμο single στο οποίο συνεργάστηκε μαζί τους συμβάλλοντας τα φωνητικά του, δημιούργησε πρόσθετη αξία σε αυτήν τη σχέση.
Paul Weller: Wake Up The Nation [2010]
Το 10ο κατά σειρά άλμπουμ του Paul Weller αφιερώθηκε από τον ίδιο στον David Bowie, ως τον κυριότερο λόγο δημιουργίας και κυκλοφορίας του.
Arctic Monkeys: Suck It And See [2011]
Διότι στάθηκε έμπνευση και για τον Alex Turner, στον 4ο κατά σειρά δίσκο τους. Λίγο πριν οι Arctic Monkeys διασχίσουν το όριο της ποπ αποδοχής.
Arcade Fire: Reflektor [2013]
Ο Bowie στήριξε τους Arcade Fire ήδη από την εκκίνησή τους, κάτι που έπαιξε τον ρόλο του στην εγκαθίδρυσή τους ως το σημαντικότερο indie συγκρότημα των τελευταίων χρόνων –τουλάχιστον για τις παλιότερες γενιές ακροατών. Δάνεισε δε στο Reflektor και τη φωνή του, μα και την ενέργειά του: τόσο στον ήχο του δίσκου, όσο και στις προσδοκίες που αυτός δημιούργησε στους indie fans ανά τον κόσμο. Όταν έφτασαν τα νέα του θανάτου του στους Arcade Fire, εκείνοι αντέδρασαν ευχαριστώντας τον δημόσια που «έκανε δυνατή την ίδια τους την ύπαρξη».
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην ειδική έκδοση του περιοδικού Sonik, David Bowie, που κυκλοφόρησε το 2016.
Μπορείς να το αποκτήσεις πατώντας εδώ
