|
Μια sui generis προσωπικότητα που απαλλάσσει το νέο κύμα της brit pop από το γελοίο ναρκισσισμό του Alex Kapranos και την κουραστική ναρκ-όπερα του Pete Doherty. Aναμφισβήτητα, ο πιο έξυπνος στιχουργός που κυκλοφορεί σήμερα στην πιάτσα. Ο τύπος που επανέφερε το μουστάκι στο πρόσωπο της pop. Πρώην γκοθάς, μανιακός θαυμαστής του Jonathan Richman και του Vincent Van Gogh, εκτός από την παράλληλη ενασχόληση με τους Art Goblins, έχει θητεύσει ως κλειδαράς και τροχονόμος. Ακούγοντάς τον να παραληρεί στους στίχους του, καταλαβαίνεις ότι ο τύπος διασκεδάζει τις ίδιες ερωτικές απογοητεύσεις που έκαναν σαρδόνιο το χιούμορ του Woody Allen, είναι άξιος συνεχιστής της «ποιητικής αδείας» του Morrissey (αν και είμαι σίγουρος ότι δεν λέει όχι στο Sunday Roast) και κάνει περήφανο κάπου ψηλά τον Frank Zappa. Οι Art Brut δεν είναι rock ‘n’ roll μπάντα. Είναι απλά μια ορχήστρα που συνοδεύει τις αντισυμβατικές ποιητικές απαγγελίες του Eddie. Και ο Eddie είναι οι Art Brut. Ας τον συγχωρήσουν οι υπόλοιποι της παρέας. To ντεμπούτο album των Art Brut, “Bang Bang Rock And Roll” ήταν ένα από τα καλύτερα του 2005. Aκολούθησε το φετινό “It’s A Bit Complicated”... Ένα χρόνο – και κάτι – μετά την πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας, οι Art Brut επιστρέφουν στο Gagarin 205 Live Music Space, την Παρασκευή 30 Νοεμβρίου, για να παρουσιάσουν ένα κεφάτο show, γεμάτο από τα εξαιρετικά κομμάτια των δύο albums τους, αλλά και με μεγάλες δόσεις χιούμορ και αυτοσαρκασμού. Λίγο πριν την εμφάνισή τους, ας ρίξουμε μια ματιά σε κάποια από τα άρθρα τους στο Avopolis. |
Συνέντευξη Art Brut (15/10/2007)
Το Avopolis εντόπισε τον Eddie κάπου στη Γαλλία, ενώ την προηγούμενη ημέρα είχε ακυρωθεί ένα live λόγω καταιγίδας και ο Eddie, όπως πάντα, υπέφερε από λογοδιάρροια. Όχι γιατί πρέπει να τροφοδοτήσει με ατάκες τον πεινασμένο συνεντευξιαστή, αλλά γιατί απλά θέλει να τα πει (και να σκάσει στα γέλια με τις απαντήσεις του, αυτοεπιβραβεύοντας το χιούμορ του)... Συνέντευξη στον Παναγιώτη Μένεγο.
Συνέντευξη Art Brut (01/11/2006)
Όταν ο Γάλλος ζωγράφος, γλύπτης, συγγραφέας και συλλέκτης Jean Dubuffet (προφέρεται ‘Ντιμπιφέ’), ταξίδεψε το 1946 στην Ελβετία αναζητώντας έργα έγκλειστων σε ψυχιατρικά ιδρύματα που θα συνέθεταν το είδος της ‘’Ωμής Τέχνης’’ που θα απείχε από τα καθιερωμένα αισθητικά πρότυπα, δεν είχε κατά νου ότι 60 χρόνια μετά ένας –εκκεντρικό να τον πούμε; ημιπαράφρονα;- 25χρονος άγγλος φοιτητής θα βάφτιζε με αυτόν τον ίδιο όρο το συγκρότημα του. Όπως ακριβώς ο Ντιμπιφέ διέκρινε στην τέχνη του περιθωρίου μία αυθεντική εικαστική δημιουργία, ικανή να παράγει σημαντικά έργα τέχνης, έτσι και στους Art Brut διακρίνει κανείς τον σαρκασμό των Pulp, την θυμοσοφία των Fall και το περί άναρχης μουσικής αίσθημα των Wire και των Οnly Ones. Όπως αντίστοιχα, και το ξυλίκι που έριχνε ο David Thomas των Pere Ubu στον πρώτο κιθαρίστα του συγκροτήματος, Peter Laughner. Από εκεί ξεκινάει και η κουβέντα μας με έναν φλύαρο και κεφάτο Eddie Argos, απομονωμένο στην γαλαρία του tour bus των Art Brut, το οποίο ταξίδευε εκείνη την ώρα από την Νέα Υόρκη στη Φιλαδέλφεια. Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Τσάβαλο.
Album Review: Art Brut - It's A Bit Complicated (15/10/2007)
Στο εξώφυλλο του δεύτερου album των Art Brut, ένα μοιρογνωμόνιο κι ένα τρίγωνο απεικονίζονται κάτω από τον τίτλο “It’s A Bit Complicated”… Well, it isn’t. Το συγκρότημα από τη νοτιανατολική βρετανική ακτή παίζει στα σίγουρα. Ποντάρει στον πραγματισμό της άλγεβρας, όχι στη φαντασία της γεωμετρίας. Κοπιάρει το pop – punk στυλ που έντυσε επιτυχημένα το ντεμπούτο τους, κάνοντάς το μια ιδέα πιο επικό, μια πόζα πιο πομπώδες, σίγουρα διασκεδαστικό, πιστό στη φιλοσοφία “Bang Bang Rock ‘n’ Roll”. Κριτική του Παναγιώτη Μένεγου
Live: Art Brut @ Gagarin 205στις 02/11/2006
Πριν από δύο χρόνια το NME (που το διάβαζα ακόμη τακτικά τότε, τώρα ούτε που το ξεφυλλίζω, όχι να το αγοράζω κιόλας!) αποθέωνε το πρώτο τους σινγκλ “Formed A Band” κι έτρεξα να το πάρω. Είχαν δίκιο, ήταν ένα πολύ έξυπνο κομμάτι ποπ μουσικής από μία μπάντα που φαινόταν να έχει έρθει για να παίξει μπάλα με άλλους όρους από τις υπόλοιπες ομάδες της λίγκας. Πριν από έναν χρόνο, τους έβλεπα στη Βαρκελώνη με την παλιοπαρέα του Sonik και τους είχαμε κατά-ευχαριστηθεί. Ήταν μια παρέα που έκανε το παν για να περάσεις καλά, κι έπαιζαν και καλή μουσική από πάνω! Ωραίες συνθέσεις, με τις πρέπουσες αναφορές και μπόλικο σιρόπι χαβαλέ στην κορυφή. Live Review του Μάνου Μπούρα.
