21.Herbert: Scale
Είδος: Dance, Electronica
Label: K7
Κυκλοφορία: 5/2006 
Η νέα δουλειά του, μάλιστα, παρά το πολύπλοκο των συστατικών της, είναι η πιο accessible ever, βασιζόμενη σε μια disco-pop αισθητική, με έγχορδα του Πλοίου της Αγάπης, με Bee-Gees αναφορές, με glitchy μπαλλάντες, με soulful γυναικείες φωνές (κυρίως από τη Dani Siciliano) και φυσικά με όλο το συρφετό από παράξενους ηλεκτρονικούς ήχους, αναποδογυρισμένα πνευστά, το βήχα του ενδεχομένως, κανα δυο φακελάκια ζάχαρη που έβαλε στον καφέ του, τον τηλεφωνητή που έχει σπίτι του και πάει λέγοντας. Όλο το "Scale" είναι ένα μάθημα εντυπωσιακής παραγωγής (έστω και με τη δόση της υπερβολής), μιας avant-garde άσκησης στα όρια της φαινομενικά πεπερασμένης, πολλές φορές cheesy και αρκούντως old-school disco (ακούστε το "Moving Like A Train" για να πάρετε μια μικρή ιδέα), αλλά και της εξέλιξής της, της vocal και deep house, χωρίς να ξεχνά λιγότερο χορευτικές και περισσότερο εγκεφαλικές φόρμες που σμιλεύει με τα εργαλεία των samples του και τις soulful φωνές ώστε να παραδίδει υβριδικά διαμάντια όπως το "Birds of a Feather".
22.Madlib: The Beat Konducta Vol. 1-2
Είδος: R&B, Hip-hop
Label: Stones Throw / Virgin
Κυκλοφορία: 2/2006 
O hip hop παραγωγός με τα χίλια ονόματαεπιστρέφει με το «κανονικό» του όνομα για ένα project που θα απογειώσει τους φίλους των soul και funk ρυθμών. Από το εσώφυλλο κιόλας καταλαβαίνεις ότι πρόκειται να ακούσεις κάτι πραγματικά σπουδαίο. Μια φωτογραφία του σπιτιού-στούντιό του γεμάτο με μουσικά όργανα και χιλιάδες δίσκους σε μεταφέρει αυτόματα σ’ έναν επίγειο παράδεισο, απ’ τον οποίο δεν θα σε χάλαγε ιδιαίτερα να έμενες κανένα μήνα εκεί μέσα σε πρώτη φάση, αρκεί να είχες φαγητό και νερό (και μια συντροφιά να μοιραζόσουν τα ακούσματα…). Από τους δίσκους αυτούς, ο Madlib έχει σαμπλάρει δείγματα και έχει φτιάξει 35 σύντομα κομμάτια – τα περισσότερα κυμαίνονται στα ένα με δύο λεπτά, με εξαιρέσεις φυσικά – οργανικά στη βάση τους, αν και δεν λείπουν φωνητικά που μοιάζουν να προέρχονται από διαλόγους blaxploitation ταινιών.Εκείνο που μένει σταθερό σε όλα τα κομμάτια είναι η ευστροφία στην επιλογή των samples και η αγάπη για το παρελθόν της μουσικής που καταφανέστατα τον ανέθρεψε και συνεχίζει ακόμη να τον φιλοξενεί στην απέραντη αγκαλιά της. Πρόκειται για την ίδια μουσική που δίνει ψωμάκι εδώ και χρόνια στον DJ Shadow και εκατοντάδες άλλους της ίδιας συνομοταξίας. Και ο Madlib έχει αποδείξει χρόνια τώρα ότι μπορεί να κάνει τα μέγιστα ώστε να πηγαίνει μπροστά τη μαύρη μουσική, έστω και χρησιμοποιώντας υλικά από το παρελθόν της.
23.Current 93: Black Ships Ate The Sky
Είδος: Pop, Rock
Label: Durtro Jnana / M.S.EN
Κυκλοφορία: 7/2006 
Ενδιάμεσα σε όλες τις επαναλαμβανόμενες προσευχές του “Idumæa”, παρεμβάλλονται οι αποκαλυπτικές ιστορίες του Tibet, επενδεδυμένες με νέο-φολκ σκοτεινές ηχητικές ταπετσαρίες. Υποβλητικό και μυστηριώδες, το “Black Ships Ate The Sky” παρουσιάζει έναν Tibet ολοένα και περισσότερο περίπλοκο, να θέτει διαρκώς ερωτήσεις πριν προλάβει να εκμαιεύσει τις απαντήσεις που ζητάει από το παρελθόν. Θα ξεκουραστεί άραγε ποτέ η ψυχή του, θα θέλαμε να ξέρουμε…
24.Beck: The Information
Είδος: Pop, Rock
Label: Polydor
Κυκλοφορία: 11/2006 
Το "The Information" είναι το πιο περιπετειώδες, ανοιχτόκαρδο, funky και 'fun' album του, με τον ίδιο να θυμίζει τις εποχές που ράπαρε ασυστόλως. Η μαγιά παραγωγού και δημιουργού είναι αυτή τη φορά μοναδική, έστω κι αν ο τελευταίος δεν καταφέρνει να διατηρηθεί στο δημιουργικό peak του πρώτου μισού του άλμπουμ. Αρκούν πάντως οι επεμβάσεις με τα bleeps, samples, scratches, τις τηλεφωνικές φωνές και φυσικά τα cartoon funk beats του Godrich και μερικά από τα πιο εμπορικά κομμάτια του Beck για να συνθέσουν τον ξεσηκωτικό συνδυασμό του The Information.
25.The Guillemots: Through The Windowpane
Είδος: Pop, Rock
Label: Polydor / Universal
Κυκλοφορία: 12/2006 
Οι Guillemots δεν αποτελούν μέρος του προβλέψιμου και συντηρητικού σύγχρονου βρετανικού indie rock και καταφέρνουν να κερδίσουν το ενδιαφέρον (όταν είναι γειωμένοι), αλλά όχι και την αγάπη του ακροαστή αφού δεν χάνουν ευκαιρία να πινιγούν μέσα στην ίδια τους την πληθωρικότητα. Οι ιδέες φουσκώνουν επικίνδυνα σε βάρος της μελωδίας και της αρμονίας των συνθέσεων.Αν και με μαεστρία παρασύρουν σε αχανή τοπία δημιουργώντας την αίσθηση ενός soundtrack για κινηματογραφικές εικόνες, το βάρος πεύτει απελπιστικά πάνω στη δομή και τις ιδέες, το πηγαίο συναίσθημα παραγκωνίζεται και ασφυκτιά στα περιθώρια που αφήνουν οι μοντέρνοι ηχητικοί πειραματισμοί.
26.Barbara Morgenstern: The Grass Is Always Greener
Είδος: Pop, Rock
Label: Monika Enterprise/Penguin
Κυκλοφορία: 5/2006 
Ας υποθέσουμε ότι η Chan Marshall δεν κατάγεται από την Ατλάντα και ότι το πρώτο όργανο που έπιασε στα χέρια της δεν ήταν μία κιθάρα αλλά ένα keyboard. Ας υποθέσουμε επίσης ότι με ένα μπέρδεμα του γενεαλογικού της δέντρου βρέθηκε να μεγαλώνει σε κάποια πολύβουη πόλη της Γερμανίας και όχι σε διάφορες κλειστοφοβικές πόλεις του αμερικανικού νότου και ότι αντί να ακούει Billie Holiday, Woody Guthrie και Buddy Holly, άκουγε Kraftwerk, Devo και Nico. Τότε ο τρόπος που θα εξέφραζε τα εσώψυχα της και οι καλλιτεχνικές της εκφάνσεις θα αντικατοπτρίζονταν στο πρόσωπο της Barbara Morgenstern. Το φετινό “The Grass Is Always Greener” συνδυάζει τις αρετές της κλασικής τραγουδοποιίας με έμμετρα ηλεκτρονικά και techno στοιχεία -με ποπ διάθεση- ενώ έχει τη βοήθεια του Bernd Jestram από τους Tarwater στη μίξη. Το αποτέλεσμα είναι ένα πολυεπίπεδο electro-pop ανθολόγιο με ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα (γιατί άραγε να ξαναβάλεις ν’ακούσεις οτιδήποτε από Goldfrapp;). Τραγούδια από έναν άνθρωπο με «άποψη» για τη μουσική και «γνώση» για την εκτέλεση της.
27.Hot Chip: The Warning
Είδος: Pop, Rock
Label: EMI
Κυκλοφορία: 5/2006 
Έχουν συνεργαστεί με τους LCD Soundsystem, έχουν κάνει remix σε Jamie Lidell, έχουν περιοδεύσει με τους Stereolab και ισχυρίζονται ότι εφαρμόζουν στη σύγχρονη pop το πνεύμα του Brian Wilson, το πάθος των Public Enemy και τη φαντασία των Neptunes. Αναζητήστε το στίγμα των πενταμελών Hot Chip σε αυτές ακριβώς τις συντεταγμένες και... συγχαρητήρια: μόλις ανακαλύψατε ένα group ικανό να βγάλει άχρηστο κάθε εννοιολογικό λεξικό, αλλά και να μονοπωλήσει τα ακούσματά σας για τους επόμενους μήνες. Ψηφιακοί και αναλογικοί ήχοι μπερδεύονται με ηλεκτρονικά κρουστά, μεταλλαγμένες κιθάρες και απαλά φωνητικά σε έντεκα τραγούδια [με τα “Boy From School” και “Just Like We (Breakdown)”] που θυμίζουν Fischerspooner και Beta Band ταυτόχρονα, αλλά διασκευασμένους από μέλη των Air και Postal Service…
28. The Knife: Silent Shout
Είδος: Dance, Electronica
Label: Rabid
Κυκλοφορία: 12/2006 
Ηδη δημοφιλείς και αναγνωρισμένοι στη Σκανδιναβία από όπου και προέρχονται (με δύο σουηδικά Grammy) και με δύο άλμπουμ μέχρι την παρούσα στο ενεργητικό τους, οι The Knife (αδερφός και αδερφή) μπαίνουν σε νέα πεδία, αρκετά πιο προχωρημένα, ηχώντας ακόμα πιο ενδιαφέροντες και εξερευνητικοί. Πρόκειται για βουτηγμένη στο acid electronica, οδηγούμενη από synths σε ένα περιβάλλον που δε μοιάζει κιτς, αλλά αντίθετα είναι όσο σκοτεινό και φρέσκο απαιτείται για να σε κάνει να προσηλωθείς. Η δε φωνή της χαρισματικής Karin Dreijir θυμίζει πειραγμένη Kate Bush: σε κάθε κομμάτι τα φωνητικά της έχουν αλλάξει pitch, είτε σε υψηλότερες, είτε σε χαμηλότερες συχνότητες. Όσο ρετρό κι αν ακούγεται με ένα πρόχειρο άκουσμα, άλλο τόσο σύγχρονο και περιπετειώδες αποδεικνύεται στα επόμενα όπου οι λεπτομέρειες έρχονται σε πρώτο πλάνο...
29.Paul Oakenfold: A Lively Mind
Είδος: Dance, Electronica
Label: Perfecto/Virgin-EMI
Κυκλοφορία: 7/2006 
Από το ξεκίνημά του κιόλας το νέο album του Paul Oakenfold σε βουτάει και αρχίζει να σε κοπανάει κάτω σαν χταπόδι. Επιβεβαιώνει έτσι ότι ο δαιμόνιος και υπερεπιτυχημένος DJ όχι μόνο δεν σκοπεύει να εγκαταλείψει την ιδιότητα του συνθέτη για χάρη των DJ sets, αλλά ότι έχει ακόμα πράγματα να πει και να δώσει, παρά το ότι, αναπόφευκτα, συγκαταλέγεται πλέον στους βετεράνους του ηλεκτρονικού χώρου. Αρκετοί βέβαια από όσους πλασάρονται ως «ψαγμένοι ηλεκτρονικάδες» σνομπάρουν τον Oakenfold, λέγοντας ότι το album του είναι εντελώς 1990s αισθητικής και ότι αγνοεί τις εξελίξεις της τελευταίας πενταετίας. Λες και είχαμε πολλές εξελίξεις της προκοπής τα τελευταία πέντε χρόνια, κατά τα οποία όσοι δεν αποκοιμήθηκαν από την επέλαση του lounge περιχαρακώθηκαν σε μικρόκοσμους, αποθεώνοντας καλλιτέχνες που τους ξέρουν οι ίδιοι και άλλοι πέντε φίλοι τους. Κατά τη δική μου κρίση ο Oakenfold εδώ κάνει το σωστό: χωρίς πράγματι να πειραματίζεται με τον ήχο του ή να ξεφεύγει από τα κεκτημένα του, έχει ξαναπιάσει τη σκυτάλη από εκεί που την έχασε η big beat σκηνή στα τέλη των 1990s και ξανανοίγει εντυπωσιακά τον διάλογο για το μέλλον του συγκεκριμένου ήχου, επαναφέροντάς τον ταυτόχρονα στα παγκόσμια Top-20s.
30.The Roots: Game Theory
Είδος: R&B, Hip-hop
Label: Def Jam / Universal
Κυκλοφορία: 6/2006 
Το νέο album του Black Thought και της παρέας του είναι συμπαγές, ακούγεται ως σύνολο, δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με μια ακρόαση και διαθέτει ορισμένες κομματάρες για τις οποίες κάμποσοι στο hip-hop κύκλωμα θα σκότωναν για να έχουν γράψει. Παράλληλα, το Game Theory είναι μια δουλειά που δεν έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα: τη ζει, τη σχολιάζει, θυμώνει με αυτήν, παραλογίζεται μερικές φορές, ό,τι και να κάνει πάντως επιδεικνύει μια στιχουργική ποιότητα η οποία μπορεί να μην φτάνει ίσως στα επίπεδα προηγούμενων albums των Roots, στέκει όμως κάτι κλίμακες πιο πάνω από όλους αυτούς τους νεόκοπους hip-hop βαρύμαγκες που εξαντλούν την οργή τους σε τελεσίγραφα και απειλές προς κάθε κατεύθυνση ενώ λικνίζονται ανάμεσα σε καλλονές με bikini.
