φωτογραφία: Μαρίζα Καψαμπέλη
Isis: Panopticon [2004]
Είναι τρομερά σπάνιο για έναν δίσκο να σου αλλάξει τον μουσικό κόσμο πριν προλάβει να τελειώσει η πρώτη ακρόαση. Στο Panopticon βρίσκουμε την απόλυτα στιβαρή γέφυρα μεταξύ post-rock λυρισμού και σκληρού ήχου. Μία κυκλοφορία που έκανε γκελ ακόμα και σε ανθρώπους οι οποίοι μέχρι πρότινος έδειχναν αποστροφή στα σκισμένα/brutal/κάφρικα φωνητικά, γιατί ακριβώς λειτουργούν ως εργαλείο για να ενταθεί το εκάστοτε συναίσθημα και δεν χρησιμοποιούνται ψυχαναγκαστικά. Δεν είναι τυχαίο που μετά από τη θρυλική πρώτη συναυλία των Isis στο Ρόδον (όπου έπαιξαν ολόκληρο το Panopticon) αποφασίσαμε να πάρουμε τους Afformance λίγο πιο σοβαρά.
{youtube}Oc2E5WcQsfw{/youtube}
King Crimson: In The Court Of The Crimson King [1969]
Ό,τι και να πει κανείς για αυτό το έπος των King Crimson, είναι λίγο. Έχει στιγματίσει μουσικά το τελευταίο τέταρτο του προηγούμενου αιώνα και για τους ίδιους ακριβώς λόγους είναι πολύ δύσκολο να μην αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στο μουσικοσυνθετικό γίγνεσθαι όποιου φιλόδοξου μουσικού έρχεται σε επαφή μαζί του. Πόσο μάλλον, όταν είναι και από τις πρώτες σοβαρές γνωριμίες με το συγκεκριμένο ιδίωμα. Περίπλοκες συνθέσεις, αλλά με μοναδική ροή, που τις κάνει να μένουν αλησμόνητες, καθηλωτικές ερμηνείες σε όλα τα όργανα και στίχοι-ποίηση. Ακόμα προσπαθούμε να το αποκρυπτογραφήσουμε και ακόμα ανακαλύπτουμε πράγματα μέσα του.
{youtube}tIpawcPPqc8{/youtube}
Radiohead: Kid A [2000]
Η σημασία και η επιρροή που έχει αυτός ο δίσκος, δεν υφίσταται μόνο στις εκπληκτικές συνθέσεις του και την αισθητική συνοχή που διαθέτει από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά και στο γεγονός ότι ένα συγκρότημα –ανεξαρτήτως «επιτυχίας» ή μη– αποφασίζει να μπει σε μια περιπέτεια εξέλιξης, πειραματισμού και αναζήτησης μιας διαφορετικής πτυχής του χαρακτήρα του. Το ταξίδι αυτό καθ’αυτό είναι που μας ελκύει περισσότερο στη μουσική.
{youtube}jvet_E4JgLo{/youtube}
Battles: Mirrored [2007]
Ένας δίσκος που μας έχει δείξει πράγματα τα οποία μπορούν να γίνουν με την κλασική σύνθεση «μπάσο-κιθάρα-ντραμς-φωνή» όταν υπάρχει έμπνευση, όρεξη για παιχνίδι και πολλά πετάλια. Οι Battles, με αυτό το κράμα math/indie/prog και αισθητικής και τεχνικών που συναντώνται στην ηλεκτρονική μουσική, έκαναν κάτι πρωτότυπο σε μια σκηνή όπου, σε γενικές γραμμές, τα πάντα έχουν γινει.
{youtube}IpGp-22t0lU{/youtube}
Jaga Jazzist: What We Must [2005]
Ο λόγος που θαυμάζουμε τους Jaga Jazzist, πέρα από τον προφανή (παίχτουρες), είναι οι συνθετικές ικανότητές τους. Σε αυτό το άλμπουμ γεφυρώνουν την jazz με το post-rock και την ambient με το progressive rock, δείχνοντάς μας ότι, τελικά, τα είδη και οι ταμπέλες είναι παραπλανητικά στη μουσική. Επικές μελωδίες ξεπηδάνε μέσα από δαιδαλώδη sequences και ρυθμούς, μέσω μιας μαεστρικής ενορχήστρωσης. Και εμείς, 11 χρόνια μετά, ακόμα παραμιλάμε.
{youtube}X_L2rcPlUok{/youtube}
Dying Fetus: Destroy The Opposition [2000]
Ευφάνταστες αλλαγές διάθεσης, ρυθμών, ταχύτητας και μέτρων, μοναδικό groove χωρίς να θυσιάζεται στον βωμό της τεχνικής επίδειξης (η οποία είναι ταυτόχρονα εμφανής, αλλά και διακριτική σε όλα τα κομμάτια) και γενικώς χρήση της death/grind metal αισθητικής με πολύ ευφάνταστο τρόπο. Δίσκος που ακούγεται πραγματικά ευχάριστα ακόμα και μετά από πάνω από 10 χρόνια σχετικής «αποχής» από τον συγκεκριμένο ήχο. Ένα άλμπουμ που σίγουρα δεν μας έχει επηρεάσει στιλιστικά, αλλά έχει αφήσει ανεξίτηλα –αν και υποσυνείδητα– το σημάδι του στο κομμάτι της τραγουδοποιίας. Ειδικά όταν έχει φιλτραριστεί από ένα εφηβικό, μουσικά ανεκπαίδευτο αυτί.
{youtube}KiH0W2zAp-4{/youtube}
Mogwai: Young Team [1997]
Ένας δίσκος-σταθμός, το ντεμπούτο των Mogwai έμεινε για μήνες μέσα στο CD player. Μια instrumental δουλειά, που όμως δεν ήταν jazz, prog, funk: φλέρταρε με την κιθαριστικη ποπ της Βρετανίας, με το shoegaze, με αντισυμβατικα δηλαδή είδη για instrumental μουσική. Και έθεσε τη βάση για τη γενικότερη πορεία του post-rock.
{youtube}BFW00MK6exg{/youtube}
The Gathering: How Τo Measure Α Planet? [1998]
Ίσως ο καλύτερος δίσκος τους, με φοβερές ιδέες στην παραγωγή, με δυνατά κομμάτια, δυστυχώς υποτιμημένος σε έναν βαθμό. Από ένα πολύ καλό συγκρότημα του ατμοσφαιρικού μέταλ ήχου, οι Gathering μεταμορφώθηκαν σε ένα ακόμα καλύτερο, όταν αποφάσισαν με αυτόν τον δίσκο να πειραματιστούν και να αφήσουν στο παρελθόν τα κλισέ της εν λόγω σκηνής. Η λογικη «less is more» στα παιξίματα (βασική αρχή για το post-rock), είναι εμφανής σε όλο το How To Measure A Planet?, oι μελωδίες του οποίου σε αγγίζουν στην καρδιά.
{youtube}egWv6YQmZB0{/youtube}
The Smashing Pumpkins: Mellon Collie Αnd Τhe Infinite Sadness [1995]
Το εντυπωσιακό σε αυτό το διπλό άλμπουμ που πραγματεύεται τη μελαγχολία σαν μάστιγα της εποχής μας και της γενιάς μας, είναι η ποικιλία που έχει, δίχως να χαλάει ούτε λεπτό η ατμόσφαιρα του concept. Από instrumental με πιάνο και έγχορδα σε rock, μετά σε electronica, σε ακουστικά σημεία, σε metal, σε blues. Κι όλα κάτω από ένα συγκεκριμένο πρίσμα, τοποθετημένα σε μια σειρά που πιο πολύ θυμίζει διαδρομή και δεν ξενίζει σε κανένα σημείο. Συμβάλλει επίσης και δένει υπέροχα το artwork, το οποίο μεταδίδει το συναίσθημα του άκρατου ρομαντισμού του Mellon Collie And The Infinite Sadness. Το πρώτο CD "Dawn To Dusk", στα χρώματα του ήλιου, με ύφος αθωότητας και διάθεση δημιουργική και ενθουσιασμό. Το δεύτερο CD “Twilight Τo Starlight”, στα χρώματα του μπλε φεγγαριού, αλλάζει τη διάθεση σε πιο σκοτεινή, πιο ώριμη, έχοντας μια πιο straight-forward αισθητική.
{youtube}JFEftsKAUvY{/youtube}
Sigur Rós: Ágætis Byrjun [1999]
Άλμπουμ-σπουδή πάνω στο χτίσιμο λυρισμού και συναισθημάτων, το οποίο ξεφεύγει από τις στενές, αποστειρωμένες δομές ενός ακόμα «σαουντρακικού» δίσκου, χωρίς να φοβάται να χρησιμοποιήσει (στις κατάλληλες δόσεις) τα τριξίματα των βιολιών, τον ηλεκτρονικό θόρυβο, μα και ατονικά σημεία. Ένας δίσκος που μας έδειξε πως η φωνή μπορεί να χρησιμοποιείται ως ένα ακόμα όργανο και όχι μόνο ως καταλύτης και ότι δεν είναι απαραίτητο να καταλαβαίνεις τους στίχους για να σου μεταφερθεί το νόημα της ιστορίας· πράγμα που οι Ισλανδοί πήγαν παραπέρα στο ( ) 3 χρόνια αργότερα, δημιουργώντας τη δική τους γλώσσα. Πιστεύουμε ότι έχει υπάρξει ξεκάθαρα μεγάλη επιρροή για εμάς –ειδικότερα στον πρώτο καιρό των Afformance– το πώς οι Sigur Rós σε προετοιμάζουν και εν τέλει σε παρασύρουν στο νοσταλγικό τους ταξίδι.
{youtube}rtemrZ7-pj0{/youtube}
Flying Lotus: You’re Dead! [2014]
O Steven Ellison είναι από τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους αυτή τη στιγμή και ουσιαστικά το You're Dead είναι η απόδειξη: μια μουσική εκτίμηση των στιγμών λίγο πριν και μετά του θανάτου, σαν μια μικρή προσπάθεια κατανόησής του. Ένα απίστευτο τριπάρισμα, στο οποίο ο καλλιτέχνης –με τη βοήθεια σπουδαίων μουσικών– παίρνει στοιχεία από jazz, hip hop και ηλεκτρονική μουσική, τα φιλτράρει μέσα από την περίεργη/παραμορφωμένη/μοναδική αισθητική του και δημιουργεί έναν από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας που διανύουμε. Μπορεί να μην είναι η κυκλοφορία που μας καθόρισε σαν ήχος, αλλά αποτελεί μια έμπνευση για το μέλλον.
{youtube}Ak4vLEBxIo4{/youtube}
