Οι Motorpsycho συναντούν τα πνευστά των Jaga Jazzist, βουτάνε στα άδυτα της λεγόμενης «βαθιάς» ή «πολιτικής» τζαζ των τελών της δεκαετίας του ’60 και ανασύρουν από εκεί ένα αρχετυπικό και δαιμονισμένο groove. Πιστοί στις αναφορές τους και εμβριθείς ως προς τους όρους της επαναδιατύπωσης, παραδίδουν την (μάλλον) καλύτερη των επανεκτελέσεων στο γνωστότερο θέμα των μεγάλων Art Ensemble Of Chicago.  

 

 

 

 

 

 

Χτίζοντας αριστοτεχνικά πάνω στην συναισθηματική φόρτιση των στίχων του Springsteen, οι Tortoise και ο Bonnie “Prince” Billy «ρίχνουν σφυγμούς» και μεταφέρουν προσμονές, υποσχέσεις, αλλά και πιθανές διαψεύσεις της προτεινόμενης απόδρασης προς τον συμβολικό «Δρόμο του Κεραυνού». Α, και καταθέτουν ό,τι πιθανώς είναι η πιο εμπνευσμένη διασκευή σε τραγούδι του Boss. 

 

 

 

 

Inner City Blues, εκτελεσμένα από έναν άνθρωπο που έκανε σημαία του την ποίηση των γκέτο. Ίσως όχι ισάξια της εμβληματικής πρώτης εκτέλεσης του Gaye, όμως εδώ ο Gil Scott-Heron ανταποκρίνεται επιτυχώς σ’ έναν τριπλό στόχο: δείχνει τον σεβασμό του στον μεγάλο της soul, διοχετεύει επαρκείς δόσεις της δικής του ισχυρής προσωπικότητας και καταφέρνει τελικώς να μεταφέρει ισχυροποιημένο το αρχικό μήνυμα. 

 

 

 

 

 

Πριν εξελιχθεί στον πιο πολυσχιδή μουσικό της Ανατολικής Ακτής (τουλάχιστον), ο Zorn καταπιάνεται με την μουσική του Morricone και πραγματοποιεί ενός τύπου breakthrough. Το συγκεκριμένο θέμα το μεταφέρει μόνο με ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο και φυσαρμόνικα, δημιουργώντας την δική του - διαθλαστική και ερημική - ηχητική εκδοχή περί spaghetti western.