Τελικά αυτό το ρημάδι το “Choose Life”, θα είναι πάντα επίκαιρο...

Συνεχίζουν να ηχογραφούν με ρυθμούς καφενείου, συνεχίζουν όμως και να βγάζουν ποιοτική μουσική -φέτος με μια διάθεση για περισσότερο πειραματισμό...

Μοντέρνα ηλεκτρονικά, synths, κρητική λύρα και γαλήνια έγχορδα παντρεύονται σε μια λειτουργική και ουσιώδη μελωδικότητα, σε έναν δίσκο που έχει ως επιπλέον ατού τα φωνητικά προσόντα της δημιουργού του...

Αποδεικνύουν μεν γιατί παραμένουν γοητευτικοί, εξακολουθούν όμως να τρώνε από τα έτοιμα, μην αποφεύγοντας τις εύκολες «ατμόσφαιρες» με τις οποίες τριπάρουν όσοι αρέσκονται στα chill out remixes των νυχτερινών ραδιοφώνων...

Λείπουν ακόμα κάποια «χιλιόμετρα» εμπειρίας, όμως το ντεμπούτο αυτών των Σκωτσέζων ασχολείται με τη λιγδερή και διαβρωμένη πλευρά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, αρθρώνοντας σκεπτόμενο πολιτικό στίχο...

Το ντεμπούτο του νέου σχήματος του James Cargill αναμένεται να προσελκύσει όσους θαυμαστές των Broadcast θέλουν να αναμοχλεύσουν τα παλιά, ο κόσμος του όμως είναι ιδιότυπος και χωρίς pop «καρδιά»... 

Το ντεμπούτο του νέου γκρουπ της Εύης Χασαπίδου-Watson κεντράρει αναμενόμενα στη φωνή της, έχει όμως και καλά τραγούδια, ενώ ξέρει να τηρεί τις αποστάσεις μεταξύ παρωχημένου και διαχρονικού...

Αν και έβγαλε το σουξέ που έφτασε ως την τηλεοπτική διαφήμιση της Fix και έχει το ατού μιας φωνής που παραμένει μοναδική, είναι δίσκος που βρίσκεται σε ένα άβολο μεταίχμιο...

Υποχθόνια black metal riffs συνυπάρχουν με «ανεβαστικές» ποπ μελωδίες, post-rock δάνεια και τζαζ περάσματα, σε ένα ανάλαφρο ταξίδι με τάσεις αυτοσαρκασμού και καμουφλαρισμένη «μαυρίλα»...

Ένα διαδραστικό έργο που, βάζοντας τον ακροατή σε θέση συνδημιουργού, αμφισβητεί κάμποσες από τις προδιαγραφές των δισκογραφημάτων τις οποίες θεωρούμε αυτονόητες εδώ και περισσότερα από 100 χρόνια...

Παρά τις ωραίες 1980s πινελιές και τις σκόρπιες έξυπνες ιδέες, η μελαγχολικώς παραιτημένη ερμηνεία και οι αργές, κατατονικές στροφές οδηγούν το άλμπουμ σε αδιέξοδο...

Μύηση στην τέχνη της ακρόασης του καθημερινού, στο πώς δηλαδή μπορείς να φανταστείς ολόκληρους κόσμους εκεί όπου φαινομενικά υπάρχουν μόνο «ηχητικά σκουπίδια» και «κοινός θόρυβος»...

Τα λοξά του τραγούδια έρχονται λες από ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο η Judy Garland δεν πήρε ποτέ υπερβολική δόση βαρβιτουρικών, μα έζησε και τα 1990s και μπήκε στο στούντιο με παραγωγό τη Björk...

Αν και άνιση δουλειά, συντηρεί τη ραφιναρισμένη ομορφιά του παρελθόντος και όσα κατέκτησαν 9 χρόνια πριν με το αριστούργημά τους The Seldom Seen Kid...

Εσωτερικό, ακραίο και αρκετά έξυπνο metal εκ μέρους των Αμερικανών, οι οποίοι βρίσκονται εδώ στα σύνορα του τεχνικού thrash, κουβαλώντας death βαλίτσες και υπερβατικό black διαβατήριο...

Ενδοσκοπικό, μελαγχολικό, με ethnic πινελιές εδώ κι εκεί, είναι ένα άνισο άλμπουμ, γεμάτο στιγμές ξεχωριστού ενδιαφέροντος μα και άλλες, που περνούν και δεν αγγίζουν...

Δισκογραφικό ντεμπούτο που διαθέτει φαντασία, ζωντάνια, ευχέρεια να αλλάζει πρόσωπα, μα κι έναν κάπως ποπ αέρα, χωρίς όμως να καταφεύγει σε ευκολίες...

Ερμηνευτικώς υποστηρίζει στο φουλ όσα καταθέτει, ο δίσκος όμως είναι χλωμός, αφήνοντας ισχνές εντυπώσεις στο τέλος της ακρόασης...

Αμείλικτο black metal αμερικανικής κοπής, με αποστεωμένα riffs και ψήγματα σχεδόν industrial «λαμαρινιάς», που όμως κάπου χάνεται στις στροβιλικές του διαδρομές...

Στηριγμένος στο πιάνο του και στα όσα αγαπά από τη μεγάλη ρομαντική παρακαταθήκη της λόγιας Δυτικοευρωπαϊκής μουσικής, «φωτίζει» ουσιαστικά και συγκινητικά την ποίηση του Λαπαθιώτη...