Θεσσαλονίκη-Αθήνα, ένα "post romantic indie punk" δρόμος.
Η μπάντα του DJ Harvey επέστρεψε με μια κυκλοφορία με σκοτεινό χαρακτήρα και απαράμιλλο, προσωπικό ύφος.
(20:21+20:21) x (3/10+7/10)/2 = Πότε είπαμε κυκλοφορεί το LP5;
Δυνατά μα άνευ συγκινήσεων δεινοσαυρικά rawwwk κλισέ, τσάι και...συμπάθεια.
Μια 7μελής μεταβολιστική μηχανή που αλέθει ατέλειωτες αναφορές και απαντά στη meta εποχή της, κηρύττοντας το timeline/content rock (sic).
Ο νιγηριανός εικαστικός συστήνεται μουσικά αφουγκραζόμενος τις ανάσες της πόλης του και πλάθοντας ένα αυθύπαρκτο αστικό σύμπαν που γεννιέται μέσα στους ηλεκτρονικούς ήχους και όχι χάρη σε αυτούς.
Madlib και Four Tet ακονίζουν αιχμές σε κάθε γωνιά της τέχνης του sampling, πηγαίνοντάς την πολλά βήματα παραπέρα, φέρνοντάς την πίσω στο μέλλον.
Όσο οι Cult of Luna μένουν ανήσυχοι σαν καλλιτέχνες, μένουμε ήσυχοι σαν ακροατές.
Ένας ήχος πιο στρογγυλός, που ανεβαίνει σε πλαγιές, αλλά όχι και σε μυτερές κορυφές.
Όταν η μουσική του Beethoven μεταμορφώνεται σε αγνώριστα samples.
Ο ήχος της αφύπνισης του ηλεκτρονικού ανθρώπου που συνειδητοποιεί ότι ακόμα κι αυτός χρειάζεται μια διαπροσωπική επαφή για να κάνει ένα βήμα παραπέρα.
Στο δεύτερο δίσκο του, το ντουέτο από το Μπέλφαστ φτιάχνει «dance δωματίου» -δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς...
Ένας συμπαγής δεύτερος δίσκος, συντονισμένος στον κιθαριστικό χωροχρόνο της συχνότητας του αμερικανικού MTV των 90s.
Αυθεντική nordic folk, μεσαιωνικά κρουστά και πνευστά όργανα και μια Dead Can Dance προσέγγιση σε έναν πρωτοκλασάτο world music δίσκο που επιχειρεί να «κατέβει» λίγο από τη Βόρεια Ευρώπη.
Η λονδρέζικη jazz funk πάλι μας κακομαθαίνει, αυτή τη φορά, βουτώντας στη library music.
Οι sci-fi ουρανοί έχουν έναν coldwave διάβολο κρυμμένο στις λεπτομέρειες, που αξίζει να ακουστεί με τη δέουσα προσοχή.
Η απάντηση στο τι χρειάζεται το rock 'n' roll για να ξαναβρεί τον ακομπλεξάριστο εαυτό του έρχεται σε έναν αναγραμματισμό και πολλές σοκολάτες Twix, από τη γειτονική Ιταλία.
Ο Four Tet κάνει μια τρελή κούρσα ανάμεσα σε δύο δίσκους που οι διαυγείς ambient υφές στέκονται απέναντι από μια δωρική industrial φύση και ισορροπεί στη λεπτή γραμμή που χωρίζει το εκπληκτικό από το ακατάληπτο.
Ο πρώτος δίσκος του post Brexit punk που εγκαινιάζει το αληθινό «μετά» της κατάστασης, από μια μπάντα που δανείζεται στοιχεία αλλά, για την ώρα, δεν έχει συνθέσει τον δικό της χαρακτήρα.
Ή αλλιώς, λίγο May Our Chambers Be Full ακόμα.
Σελίδα 25 από 480
© 1996 - 2024 Avopolis. All Rights Reserved. Powered by Brainfoodmedia