Ο Mangione πέθανε στον ύπνο του, στο σπίτι του στο Ρότσεστερ, στις 22 Ιουλίου, όπως επιβεβαίωσε το γραφείο τελετών Bartolomeo & Perreto. Η ζωή του ολοκληρώθηκε εκεί όπου και ξεκίνησε, στο Ρότσεστερ, όπου αποφοίτησε από το Λύκειο Benjamin Franklin και έλαβε πτυχίο από την περίφημη Eastman School of Music.
Ξεκίνησε τη μουσική του διαδρομή μαζί με τον αδελφό του, πιανίστα Gap Mangione, ιδρύοντας το συγκρότημα Jazz Brothers. Ο Gap εντάχθηκε στο Rochester Music Hall of Fame το 2015, ενώ ο Chuck είχε ήδη τιμηθεί το 2012 για τη συνεισφορά του στο φλουγκελχόρν και την τρομπέτα.
Η εντυπωσιακή του καριέρα διήρκεσε τρεις δεκαετίες. Έλαβε 14 υποψηφιότητες για Grammy και κέρδισε δύο. Το άλμπουμ του Feels So Good, σύμφωνα με το Hall of Fame της γενέτειράς του, θεωρείται ένα από τα πιο επιτυχημένα jazz άλμπουμ όλων των εποχών.
Η διεθνής αναγνώριση ήρθε το 1980, όταν του ζητήθηκε να εμφανιστεί στην τελετή λήξης των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Lake Placid, όπου ερμήνευσε το κομμάτι Give It All You Got. Την ίδια χρονιά, διοργάνωσε φιλανθρωπική συναυλία στο Ρότσεστερ για τα θύματα του σεισμού στην Ιταλία, με διάρκεια εννέα ωρών και τη συμμετοχή των Chick Corea, Steve Gadd και Dizzy Gillespie.
Εκτός από μουσικός, ο Mangione είχε και τηλεοπτική παρουσία: συμμετείχε ως φωνή του εαυτού του στη σειρά κινουμένων σχεδίων King of the Hill, ως εκπρόσωπος του Mega Lo Mart, φορώντας το εμβληματικό λευκό-κόκκινο τζάκετ από το εξώφυλλο του Feels So Good. Η πρώτη του εμφάνιση στη σειρά προβλήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 1997.
Έκανε επίσης σύντομες εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές, με πιο χαρακτηριστική εκείνη στο επεισόδιο Paradise Blues του Magnum P.I., όπου ενσαρκώνει έναν μουσικό που εμφανίζεται σε κλαμπ, μαζί με την πρώην κοπέλα του TC (τον οποίο υποδυόταν ο Roger E. Mosley).
