Ο Πάνος Χ. Κούτρας είναι ένας από τους πιο χαρισματικούς εγχώριους σκηνοθέτες της γενιάς του, με τη μέχρι τώρα φιλμογραφία του να χαρίζει άπλετο γέλιο μέσα από δυστοπικές επιθέσεις γιγαντιαίων κομματιών μουσακά, αλλά και να σοκάρει την αγία ελληνική οικογένεια με μια σπουδαία αναπαράσταση της τρανς ζωής στη μεγάλη οθόνη, σε μια περίοδο που εκείνη δεν ήταν καθόλου αυτονόητη για την ομολογουμένως συντηρητική κοινωνία μας. Με αυτό το δεδομένο, η προσμονή για τη θέαση της νέας του παραγωγής, του πολυσυζητημένου πλέον Dodo, ήταν μεγάλη, όσο και η χαρά για το γεγονός ότι αυτή προβλήθηκε και ως επίσημη συμμετοχή στο 75ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Κι όμως, αυτή τη φορά ο Πάνος Χ. Κούτρας φαίνεται πως μας τα χάλασε, προσφέροντας στο κοινό μια ταινία εξαιρετικά κατώτερη των προσδοκιών και που ανά περιπτώσεις μοιάζει σαν μια προσφορά ξαναζεσταμένου φαγητού που καθόλου δεν χρειαζόμασταν. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Έπειτα από την προβολή του στις Κάννες, το Dodo προσγειώθηκε στην εγχώρια πραγματικότητα μια εβδομάδα πριν, με την αθηναϊκή του πρεμιέρα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Στη συνέχεια, η ταινία προβλήθηκε στο 63ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σε ένα κατάμεστο Ολύμπιον παρουσία των συντελεστών.
Με τι έχουμε να κάνουμε όμως στο Dodo; Εν αντιθέσει με τις προηγούμενες παραγωγές του, στις οποίες ο Κούτρας μοιάζει να απολαμβάνει την περιπλάνηση στην πολύβουη πόλη, σε αυτήν του την ταινία ο δραματικός χώρος περιορίζεται σε μια πολυτελή και απομονωμένη βίλα στα προάστια της Αθήνας. Εκεί, οι θεατές παρακολουθούμε το δράμα μιας έκπτωτης αστικής οικογένειας που, έχοντας χάσει πλέον την περιουσία της, εναποθέτει όλες της τις ελπίδες στην νεαρή της κόρη, Σοφία (Νατάσα Εξηνταβελόνη), ο επικείμενος γάμος της οποίας με έναν πλούσιο γόνο πρόκειται να αποτελέσει και τη μοναδική ένεση ρευστότητας για την ίδια. Αυτό το δράμα, αλλά και πολλά ακόμη sub-plots που παρουσιάζονται από ένα πληθωρικό cast 14 ηθοποιών (μεταξύ αυτών οι Σμαράγδα Καρύδη, Άκης Σακελλαρίου, Νίκος Γκέλια, Άγγελος Παπαδημητρίου, Μαριέλλα Σαββίδου, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Πολύδωρος Βογιατζής, Τζεφ Μοντάνα, Κρις Ραντάνοφ, Αννα Τζορτζίκια, Αχμάντ Κοντάρ, Τζώρτζης Παπαδόπουλος) θα διαταραχθούν έπειτα από την ανακάλυψη ενός dodo στον κήπο του σπιτιού.
Το dodo είναι ένα εξαφανισμένο εδώ και 300 περίπου χρόνια εξωτικό πτηνό, που εθεάθη για τελευταία φορά στον Μαυρίκιο, η εμφάνιση του οποίου ο Πάνος Χ. Κούτρας θα ήθελε πολύ να είναι και αυτή που φέρνει τα πάνω κάτω στην οικογένεια Καρακώστα και τους υπόλοιπους χαρακτήρες της ταινίας, οδηγώντας τους σε μια κατεύθυνση επιστροφής στην απολεσθείσα τρυφερότητα, αλλά και στην αυτογνωσία, όπως ακριβώς στην κλασική Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων όπου ένα dodo υπάρχει ξανά ως στοιχείο της πλοκής. Όμως τα πράγματα δεν παίρνουν καθόλου την κατεύθυνση που εκείνος θα ήθελε.
Έχοντας τις καλύτερες των προθέσεων, ο σκηνοθέτης πέφτει δυστυχώς στην παγίδα της παρουσίασης ενός storytelling που αναμφίβολα θυμίζει παλιότερες δουλειές του: από την Αληθινή Ζωή, εξαιτίας της αστικής οικογένειας που παρακολουθούμε, μέχρι την Στρέλλα, χάρη στην τρανς ηρωίδα (Τζεφ Μοντάνα) που βλέπουμε ξανά ως τμήμα της ιστορίας μας, αλλά και το Xenia, αφού στο Dodo παρακολουθούμε ακόμη και ένα sub-plot με ήρωες πρόσφυγες που προσπαθούν να τα καταφέρουν στην Ελλάδα του σήμερα. Και φυσικά η απροσδόκητη έλευση του εξωτικού και εξαφανισμένου πουλιού δεν γίνεται να μην μας θυμίσει την Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά. Όμως αυτό το φλερτ με την φιλμογραφία του Κούτρα από το παρελθόν ουδεμία ουσία φαίνεται να έχει στο Dodo, με τον σκηνοθέτη να προσπαθεί να προσθέσει στην ταινία όσο περισσότερα στοιχεία γίνεται, χωρίς ωστόσο να είναι σε θέση να τα στηρίξει σεναριακά, σε μια διάρκεια 132 λεπτών που το μόνο που καταφέρνει είναι να κουράσει.
Ο σκηνοθέτης καταφέρνει μόλις επιδερμικά να καυτηριάσει αυτό που θέλει εξαρχής, την έκπτωτη πορεία της ελληνικής κοινωνίας από τα παλαιότερα μεγαλεία στην κρισιακή συνθήκη που ζούμε τα τελευταία 12 και πλέον χρόνια, εξαντλώντας ωστόσο το κοινό που στην σεκάνς-κορύφωση της ταινίας (όπου παρακολουθεί μια σειρά αποκαλύψεων για τους χαρακτήρες της), το μόνο που αντιλαμβάνεται είναι πόσο δεν τον ενδιαφέρουν τελικά όσα βλέπει στην οθόνη το προηγούμενο δίωρο.
Σε κάθε περίπτωση, παρά την ατυχή του προσπάθεια με το Dodo, ο Πάνος Χ. Κούτρας αποδεικνύει στο κοινό ότι είναι πλέον πολύ πιο ώριμος ως κινηματογραφιστής και ότι δεν χάνει ποτέ το πηγαίο χιούμορ του, ενώ παρουσιάζει στο κοινό και μερικές ενδιαφέρουσες ερμηνείες των Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Τζεφ Μοντάνα και του πάντα απολαυστικού Άγγελου Παπαδημητρίου, που δεν μπορούν να μείνουν ασχολίαστες. Αξίζει να αναφερθεί επίσης η φωτογραφία του φιλμ, δια χειρός Ολυμπίας Μυτιληναίου, η οποία και έχει κάνει εξαιρετική δουλειά.
Το trailer του Dodo:
