Once there was a young prince whose father, the king of the East, sent him down into Egypt to find a pearl. But when the prince arrived, the people poured him a cup. Drinking it, he forgot he was the son of a king, forgot about the pearl and fell into a deep sleep.

‘The Hymn of the Pearl’

Στην αυτοβιογραφία του, ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ έγραφε: «δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ο χρόνος, ενώ είναι δίχως όρια με την πρώτη ματιά, αποτελεί μια φυλακή». Το συνειδητό του ανθρώπου αναζητά το άπειρο και φυσικά αποτυγχάνει μένοντας με την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Ακόμα και να εκπληρωθούν οι επιθυμίες, η επίγνωση ότι ο χρόνος ζωής είναι πεπερασμένος, κλείνει την πόρτα σε κάθε συναίσθημα πληρότητας. Το αδικαίωτο συνειδητό ρίχνει σκιά σε κάθε εφήμερη απόλαυση. Μετά από την πιο εκστατική,  διονυσιακή παραζάλη στον αστερισμό του Vanity Fair, ο άνθρωπος κυριεύεται από έναν θνητό γνωστικισμό που κάνει τις σαρκικές και υλικές απολαύσεις να καταρρέουν. Το να γνωρίζουμε ότι είμαστε lost souls που κουτρουβαλάμε μεταξύ μας είναι η αρχή μιας κάποιας αναζήτησης. Το να μη το γνωρίζουμε καθόλου, είναι καθαρή απελπισία.Το σινεμά που κάνει ο Τέρενς Μάλικ εξερευνά αυτή ακριβώς την αναζήτηση. Το συνολικό έργο του είναι υπερβατικό, πληθωρικό και φιλόδοξο σε ιδέες, όμως πάντα καταλήγει στη ραχοκοκαλιά της ουσίας της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν υπάρχει άλλος δημιουργός κινηματογραφικών εικόνων σήμερα που να είναι πρώτα φιλόσοφος, μετά καλλιτέχνης και έπειτα σκηνοθέτης. Η νέα ταινία του με τίτλο Knight Of Cups, σε υποβάλει με τη φωτογραφία του, σε υπνωτίζει με το εσωτερικό της διάλογο, σε βάζει στο υπογάστριό του των εικόνων του χάρη στο εκτόπισμα της θεολογικής και υπαρξιακής αφήγησης που επιχειρεί.

1.jpg

Το Knight of Cups είναι η νέα φιλμική προσθήκη στην «Κιρκεγκαρντική»  τριλογία του Μάλικ (μαζί με το The Tree of Life και το To the Wonder) και όπως η ανάλογη τριλογία του Μπέργκμαν  (το Μέσα από το Σπασμένο Καθρέφτη, το Χειμωνιάτικο φως και τη Σιωπή), οι πρόσφατες ταινίες του έχουν μια κοινή θεματική γραμμή: την υπαρξιστική αναζήτηση της ανθρώπινης «χάρης» και «πληρότητας» μέσα από ενοχές, τραύματα και απελπισία. Όσα δεν μπορούν να καταγράψουν τόμοι βιβλίων φιλοσόφων, ψυχολόγων και βίοι αγίων, μπορεί να πει ο Μάλικ με την πιο απλή παρατήρηση γνώριμων καταστάσεων της ζωής κρατώντας μια steady cam που ελίσσεται σε διαδρόμους και δωμάτια, καταγράφοντας  κινήσεις, και συμμετέχοντας (χωρίς να παρεμβαίνει) ψάχνοντας με αγωνία τη θεϊκή παρέμβαση. Η ποίηση της εικόνας σε γονατίζει με το μεγαλείο και τη «χάρη» που τη διακατέχει. Το αέρινο voice over σε καλεί να οικειοποιηθείς τις σκόρπιες εμπειρίες του ταλανισμένου ήρωα που εικονογραφεί ο σκηνοθέτης. Σε δυο ώρες κινηματογραφικής κατάνυξης, ο Μάλικ τιθασεύει το φως και αναζητά την «τέλεια εικόνα». Μέσα από το ελλειπτικό μοντάζ, τροφοδοτεί με εικόνες το υποσυνείδητό μας και προσπαθεί να ιχνογραφήσει μια εξελισσόμενη μυθοπλαστική αντανάκλαση της ηδονιστικής ματαιοδοξίας που επισκιάζει το Χόλυγουντ.

222.jpg

Το σινεμά του Μάλικ στέκει υπεράνω κριτικής και ανάλυσης και λειτουργεί πέρα από τις φιέστες βραβείων και την κορπορατική λογική του σύγχρονου σινεμά. Αγγίζει περιοχές του ψυχισμού που ξεφεύγουν από τη παρατήρηση των συναδέλφων του. Είναι μια συμφωνία κλασσικής μουσικής, ένα υπαρξιακό δοκίμιο που γράφτηκε από τη σύμπραξη φιλοσόφων των περασμένων αιώνων, ένα γλυπτό που διασώθηκε στους αιώνες, ένας πίνακας ζωγραφικής, μια κινηματογραφική εμπειρία που λιβανίζει το απόλυτα ενάρετο. Θα ακουστούν αντιρρήσεις, θα υπάρξει αμηχανία, ακόμα και εχθρότητα. Δεν πειράζει. Κάπου ανάμεσα στον υπαρξιακό διαλογισμό του Κιούμπρικ, την οραματική περιπλάνηση των ηρώων του Αντονιόνι, τον λυρισμό που βρίσκει στο θρήνο του Κισλόφσκι, την θρησκευτική αναζήτηση του Ντράγερ, την αφαιρετική σοφία του Νίκολας Ρεγκ και την κοσμοθεωρία του Μπρεσόν, ο μεγάλος Μάλικ υπέγραψε μια δίωρη προσευχή που αγγίζει τους θεατές με τις οραματικές του εικόνες και τον συμπαγή, φιλοσοφικό της λόγο.

3222.jpg

Ο σιωπηλός ήρωας που υποδύεται ο Κρίστιαν Μπέιλ έχει παγιδευτεί ανάμεσα σε έναν κόσμο που δεν ανήκει και στα θραύσματα της μνήμης του. Ένας Δον Ζουαν σε υπέροχα ονειροτόπια ή ένας Θωμάς Ακινάτης που ταλανίζεται σε μια βουβή κόλαση; Τρομαγμένος με την ιδέα της δέσμευσης και την οικειότητα, χαμένος στο δίπολο μητέρας/πόρνης, ο ήρωας απεχθάνεται οτιδήποτε τον κάνει να νιώθει πλήξη και χάνεται σε έναν ηδονιστικό τρόπο ζωής στην πορεία του να βρει την απόλυτη ενσάρκωση της ομορφιάς/ευτυχίας (pearl).  Στην αναζήτησή του χάνεται και αποκοιμιέται σε δανεικές απολαύσεις και αξόδευτες ευκολίες, ξεχνώντας το μαργαριτάρι, χαμένος σε μια Χριστιανική οδύσσεια της ψυχής ενός ήρωα που δεν αγαπάει αλλά που θέλει να ζήσει την εμπειρία της αγάπης. Η μνήμη και πίστη διασταυρώνονται στο μυαλό ενός ήρωα που μοιάζει βγαλμένος από τις Εξομολογήσεις του Αυγουστίνου και πνευματικό ψυχοπαίδι της φιλοσοφίας του Κίρκεγκαρντ. Ο ήρωας αισθάνεται τις γυναίκες σαν το δρόμο προς τον Θεό και την πνευματική λύτρωση. Παγιδευμένος στον σολιψισμό του, ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και την πραγματικότητα, ανήμπορος να διαχωρίσει τον εαυτό του με τον κόσμο, το προσωρινό και το αιώνιο.

4222.jpg

Το Knight Of Cups είναι μια ταινία που αδυνατεί να προσγειωθεί. Πρόκειται τελικά για μια βαθύτερων διαστάσεων δημιουργία, που φιλοδοξεί να συνταιριάσει το αδιαπραγμάτευτο φιλοσοφικό της όραμα με την απίστευτη καλλιτεχνική διεύθυνση, ώστε να μπορεί με ευκολία να διαρρηγνύει τα αινίγματα που θέτει, μέσα από μια οπερετική ιχνιλάτηση της βουβής πραγματικότητας που επικρατεί στον κόσμο του εύκολου σεξ, των εντυπώσεων και της επιφανειακής χλιδής. Όμως ο σκοπός της είναι να αποκρυπτογραφήσει το μυαλό ενός ήρωα που χορεύει μέσα στο σκοτάδι της ψυχής του.

6444.jpg

{youtube}vl6BWTIZeOg{/youtube}


 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Featured