Μου έκανε εντύπωση ότι η Μαριέττα Φαφούτη μας προέτρεπε να πάμε στο Koo-Koo όχι για κάποιον μουσικό λόγο, αλλά γιατί θα ήταν παρούσα εκεί η... θεία της η Καίτη από την Άμφισσα!

Αξίζει να σημειωθεί ο γνήσιος κοσμοπολιτισμός του Ross Daly. Όχι απλώς γιατί είναι «ένας Ιρλανδός που ζει στην Κρήτη και παίζει παραδοσιακή μουσική». Αλλά γιατί η αυτή η μουσική του έχει καταφέρει να γίνει ένα ενιαίο και αδιαίρετο χαρμάνι, μια μουσική γλώσσα.

Την αμαρτία μου θα την πω... Όταν ανακοινώθηκε η συνεργασία Πρωτοψάλτη-Αρβανιτάκη σκέφτηκα αυτόματα ότι θα ήταν μία ακόμα συμμαχία μεγαθηρίων. Από εκείνες που μαγειρεύονται στα γραφεία διοργάνωσης συναυλιών με γνώμονα το πώς θα βγει άλλη μια σαιζόν μνημονιακής κατρακύλας.

Τόσα ήταν τα συγκροτήματα που στα 1990s χαρακτηρίζαμε με μία λέξη «alternative» κι όμως, με κάποιον τρόπο, συνεννοούμασταν απόλυτα μεταξύ μας.

Εκείνη που έκανε την κυρία παραδίπλα μου να κλάψει από συγκίνηση και το ηλικιωμένο ζευγάρι μπροστά μου να κόψει ταχύτητα όταν κατάλαβε πως θα παιζόταν ξανά το "Πάμε Στο Άγνωστο", τραγουδώντας πιασμένο χέρι με χέρι «να βγούμε λίγο απ' της ζωής την καταιγίδα/και να γνωρίσουμε καινούργιους ουρανούς», ήταν η Στέλλα Γκρέκα. Η καταπληκτική Στέλλα Γκρέκα.

Θυμάστε κάτι ταβέρνες σε επαρχιακές πόλεις που όλον τον χρόνο τη βγάζουν με δυο παρέες τη βραδιά και ξαφνικά τον Δεκαπενταύγουστο γεμίζουν ασφυκτικά με διπλάσιο κόσμο απ’ όσον μπορούν να σηκώσουν; Αυτό ακριβώς θύμιζε η Άνοδος το Σάββατο...

Δεν ανήκει σε καμία ζώνη «ένοχης απόλαυσης» το ότι μου αρέσει ο Χρήστος Δάντης. Δεν ήμουν καν έφηβος όταν έψαχνε το κορμάκι της αγαπημένης του πόντο-πόντο για δακτυλικά αποτυπώματα.

Την Παρασκευή (και 13) είπαμε να τιμήσουμε την τοπική σκηνή της πόλης μας.

1. Το μεγαλύτερο ίσως ταλέντο που έχει αναδείξει τα τελευταία χρόνια η χώρα μας σε επίπεδο σοπράνο παραμένει δυστυχώς άγνωστο στο ντόπιο κοινό!

Μπράβο στους Madredeus, απέδειξαν πως επάξια έχουν γίνει διεθνές όνομα με υπολογίσιμο μέγεθος, όντας γκρουπ με βάθος, ρεπερτόριο και δική του προσωπικότητα.