Αμηχανία, στρες, τραγούδια παρατημένα στη μέση και ανισόρροπες κιθάρες αγκαλιάστηκαν θερμά από ένα Six d.o.g.s. γεμάτο με ερωτευμένα ζευγάρια, μεθυσμένες γυναικοπαρέες και μάτια νέων αγοριών να λαμπυρίζουν στυλωμένα στο άπειρο...

Καθώς τα τραγούδια της Αυστραλέζας δημιουργού ακούστηκαν πιο χορταστικά επί σκηνής, η πρώτη της συναυλία στην Ελλάδα εξελίχθηκε σε μετωπική επίθεση παχύρρευστου ροκ, με ζουμερό αποτέλεσμα...

Σε ένα σκηνικό που σου έδινε την εντύπωση ότι κρυφοκοίταζες στο σαλόνι της από την απέναντι πολυκατοικία τότε που ηχογραφούσε το "Party Girl", έστησε μια χαμηλόφωνη παράσταση γεμάτη σκοτεινά, νεο-ρομαντικά τραγούδια, δίχως ξεκάθαρη αίσθηση του φύλου στις ερμηνείες...

Με τον Χρήστο Θηβαίο, τον Κώστα Θωμαΐδη και τη Ρίτα Αντωνοπούλου να στέκονται ερμηνευτικά αντάξιοι της περίστασης, ο συνθέτης απέδειξε γιατί χόρεψε κάποτε (και χορεύει ακόμα) πάνω στο φτερό του καρχαρία...

Κατώτερη των προσδοκιών η σκηνοθεσία της Φαντί Αρντάν, η οποία προσπέρασε και την ευκαιρία για ένα καίριο σχόλιο πάνω στην πατριαρχία -κατά τα λοιπά, πάντως, η όπερα είχε και τις αξιομνημόνευτές της στιγμές...

Το νέο άλμπουμ γιορτάστηκε με ένα μεγάλο πάρτυ στο Gagarin, στην κλιμάκωση του οποίου δεν υπήρχε πια κανείς πάνω ή κάτω από τη σκηνή που να μη χορεύει...

Αν και χωρίς εκείνο «το κάτι» παραπάνω, το βρετανικό δίδυμο έδωσε στο Fuzz άλλη μία συναυλία γλυκά σκοτεινής ατμόσφαιρας, εξοπλισμένη με ένα σφιχτό ποτ-πουρί από το σύνολο της μέχρι τώρα δισκογραφίας τους...

Η εικαστική προσέγγιση του Στέφανου Ρόκου στον δίσκο του Nick Cave με τους Bad Seeds απόκτησε τη δική της μουσική νότα, σε μια εκλεκτή tribute night με διεθνείς και εγχώριες συμμετοχές, αλλιώτικη από τα συνηθισμένα...

Μια ιστορική συναυλία, με τους Νορβηγούς να τιμούν την πρώτη τους επίσκεψη στην Ελλάδα με μια βραδιά-μαραθώνιο, παίζοντας μια best-of setlist, η οποία κάλυψε μεγάλο μέρος της πλούσιας δισκογραφίας τους...

Δεκαπέντε χρόνια μακριά από τις ζωντανές εμφανίσεις της χάρισαν ένα ελαφρό, γοητευτικό τρακ, σε μια βραδιά που κύλησε νερό, με το κοινό να λικνίζεται και να τραγουδά για 1,5 ώρα...

Ηλεκτρονικοί κραδασμοί, ακατάληκτες λέξεις μιας άγνωστης γλώσσας και χέρια βουτηγμένα στον πηλό, όρισαν ένα τελετουργικό δρώμενο που έφερε δίπλα-δίπλα την κεραμεική, τον ήχο και την ανθρώπινη φωνή...

Θολή ορατότητα, προβολείς με κόκκινο χρώμα, ατσάλινα φωνητικά, πυρσοί, ένα δισκοπότηρο γεμάτο αίμα, έστησαν μια μικρογραφία Κόλασης στη σκηνή του Gagarin, επιτρέποντας στους Σουηδούς να δώσουν μια συναυλία ακραία και όμορφη ταυτόχρονα...

Ο κόσμος δεν σταμάταγε να χορεύει στη Death Disco, ανταποκρινόμενος στον σκοτεινό garage punk ήχο μιας πρόσφατα φτιαγμένης αθηναϊκής μπάντας, που είχε τη διάθεση να κάνει τους πάντες να αισθάνονται σαν παρέα φίλων σε ένα ξέφρενο πάρτι...

Τα παιξίματα του γκρουπ και η φιγούρα του Φώτη Σιώτα πρωταγωνίστησαν στο πρώτο μισό της συναυλίας στο Gagarin, με το δεύτερο να συστήνει στο κοινό έναν διαφορετικό Παύλο Παυλίδη από τον συνηθισμένο...