Στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, ο Leighton Koizumi κατέκτησε πλήρως τη σκηνή, όντας ουσιαστικός και απολαυστικός, σαν (ντυμένος) Iggy Pop με εξωτικό παρουσιαστικό και έκφυλη κίνηση...

Σε ένα κατάμεστο Piraeus 117 Academy, ισοστάθμισαν το πνευματώδες χιούμορ του Nick Holmes με το δέος που προκαλεί μια σεβάσμια ιστορική μπάντα, απορρέοντας ταυτόχρονα αγνό κέφι...

Άλλοτε ντυμένος σαν ιεροκήρυκας της απελπισίας, άλλοτε ξεγυμνωμένος σαν αγριεμένο ζώο κι άλλοτε στέκοντας σαν θηριώδης, πρωτόγονη θεότητα, ο Colin H. van Eeckhout κήρυξε τον ζόφο στο γεμάτο Piraeus 117 Academy, σε μία ακόμα απίστευτη συναυλία...

Παρά την αισθητά κατώτερη των προσδοκιών απόδοση εκείνων των θρυλικών τραγουδιών, οι αμετανόητοι νοσταλγοί του δημιουργικού σκοταδιού των 1980s που γέμισαν το Tae Kwon Do, αντέδρασαν με τυφλή λατρεία...

Τα 5 χρόνια απουσίας τους από την Αθήνα είχαν ως αποτέλεσμα ένα γεμάτο Gagarin και ένα live-δυναμίτη, με το groove να ξεχειλίζει σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς...

Καλή φωνή, σωστός ήχος, κιθάρα ικανή για έξυπνους συνδυασμούς. Όμως έλειψε ο πόνος και το ιδιαίτερο συναίσθημα που έχουμε συσχετίσει με τα μπλουζ, δημιουργώντας την εντύπωση μιας πλαστικής αναβίωσης...

O David August έπαιξε ως απέριττος και ιδιοφυής μάγος, ο Pantha Du Prince παρέδωσε ένα set μυσταγωγίας και ο Lindstrøm έδωσε το σύνθημα για μεταμεσονύκτιο χορό και ξεφάντωμα, καθώς το κοινό «λουζόταν» με κομφετί και μπαλόνια...

Πυκνός ηχητικός διάλογος κάτω από τη στέγη της κατάμεστης Αγγλικανικής Εκκλησίας: πάντρεμα πνευστών, εξαγνιστικών εξερευνήσεων με βυθιστική, ηλεκτρονική ατμόσφαιρα, υπό το πέπλο μίας υποβλητικής πνευματικότητας...

Έχτισαν ένα δυνατό αίσθημα «συνανήκειν» απέναντι στο sold-out Temple, δίνοντας μια άψογη συναυλία, βασισμένη σε ένα ντόμπρο «γούστο» για το χιπ χοπ...

Με πανίσχυρο και καθηλωτικό ήχο, απέδειξαν σε όσους κατέκλυσαν το Piraeus 117 Academy ότι ο χρόνος τους έχει φερθεί όμορφα κι εκείνοι του το ανταποδίδουν...