Επικές τσιρίδες, πρωτο-doom μπασογραμμές και σκοτεινές, fantasy ιστορίες (τις οποίες ο κόσμος που γέμισε το Κύτταρο ήξερε απέξω κι ανακατωτά), έστησαν το σκηνικό ενός αθηναϊκού θριάμβου για τους αειθαλείς Αμερικανούς...

Ο πολυμήχανος Kory Clarke οδήγησε τους Αμερικανούς σε μία ακόμα εξαιρετική εμφάνιση στην Αθήνα, στριφογυρνώντας στη σκηνή του An Club ως μπάσταρδο πνευματικό τέκνο του Iggy Pop και του Robert Plant...

Ήταν ένα ωραίο αυτοσχεδιαστικό session αυτό που στήθηκε στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων: ένα «μαζί» το οποίο βρήκε διάφορους τρόπους να εκφραστεί, είτε εκμεταλλευόμενο την παρουσία της στιγμής και τη ροπή των πραγμάτων, είτε τις ρωγμές που δημιουργούνταν σε αυτά...

Γέμισε το Six d.o.g.s. για ένα εξαιρετικό DJ set, που χόρεψε άπαντες στις dub και house εκφάνσεις της κλασικής soul μετρονομίας, μπλέκοντας ταυτόχρονα το hip hop και την acid jazz με χυμώδη funky breaks...

Υποσχέθηκαν πάρτυ και αυτό ακριβώς παρέδωσαν στο κοινό που τους τίμησε στο Gagarin, παρασέρνοντας τους πάντες σχεδόν σε χορό με πόδια και με χέρια, όσο η εκθαμβωτική Juanita Euka μάγευε επί σκηνής με τους ακούραστους γοφούς και τα φωνητικά της...

Με τη Jo Bevan να συγκινεί, θυμίζοντας με τα φωνητικά της τη Dolores O'Riordan, η βραδιά στη Death Disco κύλησε ευχάριστα...

Τραγουδώντας για το άλγος της ζωής σε έναν κόσμο δομημένο πάνω στην ταξική πάλη και στην επιβολή ισχύος, οι Αμερικανοί παρέσυραν το Temple σε έναν επαναστατικό, αρχέγονο χορό, που άφησε άπαντες ξοδεμένους, μα ξόρκισε για λίγο το τέρας της καταπίεσης...

Έφερε το ανυποχώρητο σκοτάδι της μουσικής του στην κατάμεστη Αγγλικανική Εκκλησία, όπου πρόσφερε μια τελετουργία της άρνησης, δοσμένη με το είδος της υποβλητικότητας την οποία νιώθει κανείς μπροστά σε μια απέραντη συναισθηματική έρημο...

Εμφατικό sold-out για τη νυν παρέα του Dirk Polak, ο οποίος έφερε στη Death Disco κάτι από το αυθεντικό post-punk πνεύμα της δεκαετίας του 1980, δίνοντας μία ακόμα εξαιρετική συναυλία στα μέρη μας...

Αρκετός κόσμος μαζεύτηκε στη Death Disco για τους post-punk βετεράνους και χάρη στον frontman Peter Slabbynck χόρεψε και πέρασε καλά. Ταυτόχρονα, όμως, έγινε φανερό πόσο παρωχημένο και ακίνδυνο ακούγεται πια αυτό που παίζουν...