Παρά την αισθητά κατώτερη των προσδοκιών απόδοση εκείνων των θρυλικών τραγουδιών, οι αμετανόητοι νοσταλγοί του δημιουργικού σκοταδιού των 1980s που γέμισαν το Tae Kwon Do, αντέδρασαν με τυφλή λατρεία...

Τα 5 χρόνια απουσίας τους από την Αθήνα είχαν ως αποτέλεσμα ένα γεμάτο Gagarin και ένα live-δυναμίτη, με το groove να ξεχειλίζει σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς...

Καλή φωνή, σωστός ήχος, κιθάρα ικανή για έξυπνους συνδυασμούς. Όμως έλειψε ο πόνος και το ιδιαίτερο συναίσθημα που έχουμε συσχετίσει με τα μπλουζ, δημιουργώντας την εντύπωση μιας πλαστικής αναβίωσης...

O David August έπαιξε ως απέριττος και ιδιοφυής μάγος, ο Pantha Du Prince παρέδωσε ένα set μυσταγωγίας και ο Lindstrøm έδωσε το σύνθημα για μεταμεσονύκτιο χορό και ξεφάντωμα, καθώς το κοινό «λουζόταν» με κομφετί και μπαλόνια...

Πυκνός ηχητικός διάλογος κάτω από τη στέγη της κατάμεστης Αγγλικανικής Εκκλησίας: πάντρεμα πνευστών, εξαγνιστικών εξερευνήσεων με βυθιστική, ηλεκτρονική ατμόσφαιρα, υπό το πέπλο μίας υποβλητικής πνευματικότητας...

Έχτισαν ένα δυνατό αίσθημα «συνανήκειν» απέναντι στο sold-out Temple, δίνοντας μια άψογη συναυλία, βασισμένη σε ένα ντόμπρο «γούστο» για το χιπ χοπ...

Με πανίσχυρο και καθηλωτικό ήχο, απέδειξαν σε όσους κατέκλυσαν το Piraeus 117 Academy ότι ο χρόνος τους έχει φερθεί όμορφα κι εκείνοι του το ανταποδίδουν...

Αν και το ανυποψίαστο κοινό αποχωρούσε σε δόσεις κατά τη διάρκεια της βραδιάς, η Αμερικανίδα μουσικός με τις μανιάτικες ρίζες φάνηκε κυρία και πρόσφερε μια ιδιαίτερη στιγμή στο άγονο συναυλιακό τοπίο της πόλης...

Παρά τα 8 χρόνια που είχαν να μας επισκεφθούν, η προσέλευση στο Gagarin κρίνεται απογοητευτική. Κάτι, πάντως, που δεν εμπόδισε τους Ολλανδούς να δώσουν μία από τις απολαυστικότερες φετινές συναυλίες...

Έγινε το αδιαχώρητο στο Gagarin, με το λονδρέζικο ντουέτο να αποτυπώνεται ευγενικό, αέρινο και βελούδινο, μη διστάζοντας μάλιστα να ξεκινήσει το set με το σε χρόνο dt πολυαγαπημένο "Black Lagoon"...