Παρά τέσσερις ημέρες, πέρασε ένας χρόνος από την εμφάνιση των Om στην Αθήνα. Επιστροφή, λοιπόν, στον «τόπο του εγκλήματος», αυτήν τη φορά στο Gagarin 205 και με τον Lichens μόνιμο πλέον 3ο μέλος στη συναυλιακή τους σύνθεση. Η ακατάπαυστη βροχή της περασμένης Πέμπτης έκανε μάλιστα το Gagarin να φαντάζει ιδανικό καταφύγιο για την περίσταση. Ευτυχώς, για ακόμα μια φορά, το χρονοδιάγραμμα τηρήθηκε επακριβώς και οι πόρτες άνοιξαν την προγραμματισμένη ώρα –ίσως και λίγο νωρίτερα– για να υποδεχθούν το «μουσκεμένο» κοινό. .jpg)
Σαράντα πέντε περίπου λεπτά αργότερα ξεκινούσε η ζωντανή εμφάνιση των ανοιχτόμυαλων doom-metallers συντοπιτών μας Universe 217, που, αν κανείς τους απολαύσει μία φορά, τότε γνωρίζει και τι να περιμένει. Η Τάνια στα φωνητικά παραμένει μακράν το δυνατότερο χαρτί του κουαρτέτου, τουλάχιστον στις ζωντανές τους εμφανίσεις, πράγμα που επαληθεύθηκε ξανά και το βράδυ της Πέμπτης. Μισή ώρα στάθηκε υπεραρκετή ώστε να μας συνεπάρει με την άκρως δυναμική της περσόνα, ενώ οι πλούσιες ερμηνευτικές της δυνατότητες κορύφωσαν ουκ ολίγες φορές τα κομμάτια. Φυσικά, ισάξιοι «παίκτες» κρίθηκαν και οι υπόλοιποι τρεις Universe 217, αποδεικνύοντας ότι, είτε σαν support είτε ως headliners, δύνανται εύκολα να επιβληθούν σε οποιονδήποτε συναυλιακό χώρο. Τους απολαύσαμε λοιπόν δεόντως, χαρίζοντάς τους πλούσιο χειροκρότημα στο φινάλε του σετ τους.
Μόλις ένα τέταρτο μετά, και αφού οι απαραίτητες διαδικασίες είχαν πια ολοκληρωθεί επί σκηνής, έφτασε η ώρα των Om. Ο Al Cisneros, με αρκετά παραπανίσια κιλά και με πλουσιότερη κώμη συγκριτικά με πέρυσι, έμοιαζε επιβλητικότερος από ποτέ –στο εναρκτήριο “Meditation Is the Practice of Death” φορούσε μάλιστα κι έναν σκούφο, ο οποίος σχεδόν του έκρυβε τα μάτια). Στάθηκε λοιπόν όρθιος σαν σαλός προφήτης για περίπου 75 λεπτά, χτυπώντας με μανία το μπάσο του και ψέλνοντας, παρά τραγουδώντας. Για ακόμα μία φορά –αφού ενημερώθηκα και από την κριτική του Στυλιανού Τζιρίτα για την περσινή συναυλία– αποδείχθηκε η πλέον αινιγματική φιγούρα του τρίο. Σκυθρωπός και σχεδόν κακόκεφος, δεν δίστασε να διακόψει αρκετά νωρίς τη συναυλία για τουλάχιστον 3 λεπτά, ρίχνοντας δολοφονικά βλέμματα στον ηχολήπτη για τον βόμβο που παρουσίασε το μπάσο του. Ευτυχώς, τόσο για εκείνον όσο και για τους παρευρισκόμενους, το πρόβλημα λύθηκε γρήγορα και απολαύσαμε έτσι στο έπακρο τις πυκνές μπασογραμμές του στην υπόλοιπη διάρκεια του σετ. 
Από την άλλη μεριά, ο Emil Amos, με διαφορά ο «τεχνίτης» του τρίο, έδωσε άνιση μάχη με το drum kit και το νίκησε ουκ ολίγες φορές, ξεχαρβαλώνοντλας το. Τροφοδότησε απείρως τα βραδύκαυστα ολοκαυτώματα με τα μανιασμένα τύμπανα/οπλοπολυβόλα του, και σχεδόν μας ξύπνησε 2-3 φορές από τη λήθη στην οποία μας είχαν βυθίσει οι τελετουργικές doom(οειδείς) ελεγείες. Ικανότατος, ταχύτατος, με επιθετικό παίξιμο, υπήρξε ο μπαλαντέρ των Om στο Gagarin. Όσον δε αφορά στο τρίτο μέλος της παρέας, τον Lichens, κατάφερε επιτυχώς ν’ αποφορτίσει το κλίμα από την απόκοσμη εσωστρέφεια του Cisneros και τον ασυγκράτητο δυναμισμό του Amos χάρη στην καρτουνίστικη φιγούρα του και στην έντονη θεατρικότητά του –άλλοτε χτυπώντας το ταμπούρο και άλλοτε πάλλοντας με θέρμη την κιθάρα, προκαλώντας κύματα παραμορφώσεων. Βοήθησε επίσης ουκ ολίγες φορές τον συναγωνιστή ντράμερ, διορθώνοντας το drum kit από προσωρινές βλάβες! 
Αυτό είναι μάλλον και το μεγαλύτερο ατού των Om επί σκηνής. Τρεις τελείως ετερόκλητοι και δυναμικοί/απόλυτοι χαρακτήρες, οι οποίοι όμως συνεργάζονται άψογα την ώρα του καθήκοντος, αποζημιώνοντας με το παραπάνω το κοινό τους. Οι περίπου 350 που παρευρέθηκαν στη Λιοσίων 205, αψηφώντας τη βρόχινη επίθεση της Πέμπτης, δεν ήταν τελικά καθόλου λίγοι, αρκετοί δε έδωσαν το παρόν για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο. Στις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς συγκαταλέγω την παγανιστική, ανατολίτικη διλογία του “Cremation Ghat” και τον αποχαιρετισμό με τον “Λάζαρο”.
Κατά την έξοδο από τον χώρο, ευτυχώς συνέχιζε να βρέχει, αφού οι πρώτες στάλες σήμαναν την επιστροφή στον πλανήτη Γη –και στην πραγματικότητα.
Φωτογραφίες: Δάφνη Ανέστη
