Μπροστά σε ένα κοινό ήσυχο και (ομολογουμένως) αυξημένου μέσου όρου ηλικίας σε σχέση με όσα έχουμε συνηθίσει να λαμβάνουν χώρα στη σκηνή της Αβραμιώτου, το ντουέτο Hairetis Harper έλαβε θέσεις στις 10 ακριβώς. Η Harper αγκάλιασε την άρπα της –θεόρατη και επιβλητική, όπως στόλιζε τη μικρή σκηνή του Six d.o.g.s.– και ο Χαιρέτης το λαούτο του, κουρδίζοντάς το για την έναρξη του "Intro", με το οποίο κι άνοιξαν την εμφάνισή τους.
Το δίδυμο άρχισε έτσι να προφέρει τις πρώτες προτάσεις ενός πολύ ενδιαφέροντος μουσικού διαλόγου, ο οποίος θα κρατούσε για 1,5 ώρα σχεδόν, μέσα από κομμάτια που έπλεκαν την ελληνική παράδοση με αυτοσχεδιαστικά στοιχεία και πειραματική διάθεση. Κι αν περίμενε κανείς πως οι ρόλοι θα ήταν διακριτοί και ορισμένοι, με το λαούτο του Χαιρέτη να απηχεί την παράδοση των Ανωγείων και την άρπα της Harper να τιμά τις τζαζ καταβολές –σε συνδυασμό με ηλεκτρικούς αυτοσχεδιασμούς που η ίδια έχει εισάγει χάρη στα πεντάλ της– από την εισαγωγή κιόλας κατέστη σαφές ότι αυτή η σχέση κάθε άλλο παρά στεγανοποιημένη ήταν.
Άλλοτε λοιπόν οι ηχηρές καταθέσεις του Χαιρέτη τιθασεύονταν από τον αρπιστικό ψίθυρο της Harper κι άλλοτε ο γλυκός ήχος του λαούτου σιγόνταρε συντροφικά τα οριακά αρπίσματα, που με το δοξάρι και την πεταλιέρα μεταμορφώνονταν σε ατίθασους αυτοσχεδιασμούς. Η ρευστότητα αυτή των ρόλων και των συχνοτήτων, αλλά και οι εναλλαγές στην ένταση, στο ύφος και στη βαρύτητα των μουσικών κειμένων που ο καθένας ερμήνευε μέσω του οργάνου του και των μεταμορφώσεών του, δημιούργησε έτσι ένα πολύ ενδιαφέρον ανάπτυγμα: προκαλούσε την παρατήρηση, χωρίς ωστόσο να χάνει τη σαγήνη του.
Εάν κάτι απείλησε την τελευταία, «εκκοσμικεύοντας» ανά διαστήματα το σκηνικό, αυτό ήταν τα συνεχή κουρδίσματα στο «πολύπαθο» λαούτο του Χαιρέτη, καθώς, όπως είπε και ο ίδιος «τι να κάνει κι αυτό, αφού όλο το χτυπάω». Σε ένα κλίμα όμως θέρμης και οικειότητας, το δίδυμο προσπαθούσε συνεχώς με χιούμορ και απλότητα να δικαιολογήσει τα τεχνικά κωλύματα, ακόμα κι αν το κοινό παραήταν ήσυχο για να αμβλύνει την όποια αμηχανία.
Ανάμεσα στα ιδιαίτερα στιγμιότυπα ήταν οι αυτοσχεδιασμοί του Χαιρέτη πάνω στο αρπιστικό συνονθύλευμα από το live looping της Harper, βασισμένο στο παλιό ρεμπέτικο της δεκαετίας του 1930 "Στην Υπόγα", η βραχνή κι απόκοσμη εκτέλεση του τσακώνικου "Σου Είπα Μάνα Μ'", το φλερτ του λαούτου και της άρπας με τζαζ/μπλουζ αναφορές και ρυθμικά μοτίβα στο ορχηστρικό "Lost In The City", αλλά και το πολυμορφικό live looping της άρπας στο "A Greek In Spain", από το προσωπικό άλμπουμ της Maria-Christina Harper Gluten Free (2017), το οποίο συγκέρασε ανατολίτικα μοτίβα με το πάθος του φλαμένκο.
Κι αυτά είναι ίσως κάποια ενδεικτικά σημεία για το πώς η επί σκηνής συνάντηση των Hairetis Harper δεν ήταν ένα τυπικό crossover εγχείρημα, αλλά ένα ενδιαφέρον «ξεβόλεμα» και για τους δύο μουσικούς, αφού στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας κανείς τους δεν έπαιξε τον αναμενόμενο ρόλο βάσει των χαρακτηρισμών «Κρητικός λαουτιέρης» και «avant-garde αρπίστρια», αντίστοιχα. Αντιθέτως, ο Χαιρέτης έπιασε το πνεύμα των Ανωγείων μόλις στο τέλος της βραδιάς, με το παραδοσιακό συρτό "Τα Όρη, Τα Ψηλά Βουνά". Ίσως το μοναδικό κομμάτι που πρόδωσε ουσιαστικά την ανεξίτηλη κρητική κληρονομιά που φέρει το όνομα και το παίξιμό του –το οποίο φαίνεται ωστόσο να «μίλησε» περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην καρδιά του κοινού, αφού απέσπασε σφυρίγματα και τα δυνατότερα χειροκροτήματα.
Έτσι, μέσα σε 1,5 ώρα, οι Hairetis Harper παρουσίασαν μια πολύ ενδιαφέρουσα σειρά μουσικών ζυμώσεων, όπως αυτές προκύπτουν από μεταμορφώσεις, αυτοσχεδιαστικά στοιχεία και πειραματική διάθεση, με τα μέλη τους να εκκινούν από δύο διαφορετικές έδρες (την Κρήτη και το Λονδίνο), για να φέρουν παράδοση και νέα μέσα σε κοινό τόπο και χρόνο.
{youtube}I_nhDUfpvdw{/youtube}
