Δεν θέλω να πω πολλά. Δεν νομίζω άλλωστε ότι οι λέξεις είναι ικανές να μεταδώσουν το συναίσθημα της Παρασκευής· όσοι βρέθηκαν εκεί ξέρουν τι εννοώ. Μόνο βιωματικά μπορώ λοιπόν να περιγράψω αυτήν τη βραδιά μιας και δεν είμαι συντάκτης, ούτε θέλω έναν τέτοιον ρόλο –παρατηρητής είμαι, καταγράφω εικόνες, βλέμματα, συναισθήματα. Παρατηρώ τις ανάσες, τον ιδρώτα, εικόνες έμπνευσης, καταστροφής, γέννησης, ανατολής, δύσης, μέθης. Όλα χωράνε στο φως. Και όλοι την Παρασκευή το βράδυ ήμασταν φωτεινοί τύποι, ερχόμενοι στο Gagarin για να γιορτάσουμε 25 χρόνια Nightstalker μαζί με τη μπάντα. Σε μια sold-out γιορτή, με τη ζέστη να θυμίζει καλοκαίρι.
Πρώτοι βγήκαν οι DearDarkstar, τους οποίους είχα πολύ καιρό να ακούσω. Κι ένα έχω να πω: την επόμενη μέρα το "Hot ‘N’ Dirty" έπαιζε στο repeat! Πολύ δεμένοι, με δυνατό και δουλεμένο ήχο, ωραία κοψίματα κι έναν εξαιρετικό ντράμερ, αλλά κι έναν frontman ικανό να κάνει τη διαφορά. Άνοιξαν επάξια ένα τέτοιο εορταστικό λάιβ, δείχνοντας ξεκάθαρα τι θα πει ροκ εν ρολ, μα και τι θα έπρεπε να αναμένουμε για τη συνέχεια.
Μετά από μερικές μπύρες ακόμα, με το κοινό να δείχνει ήδη άγριες διαθέσεις, σειρά είχαν οι DeusExMachina, μπάντα με αντίστοιχη ιστορία και πορεία με τους Nightstalker. Οι οποίοι τα έδωσαν όλα κατευθείαν με το που βγήκαν. Πανκ δυναμικός ήχος check, hardcore διάθεση check, stage diving check, ψυχική κατάσταση θέλω-να-τα-γαμήσω-όλα-φέρτε-κι-άλλες-μπύρες, check. Αν μη τι άλλο ξέρουν να ξεσηκώνουν το κοινό. Το κάνουν μάλιστα με έναν τόσο πηγαίο τρόπο, ώστε είμαι σίγουρη πως ακόμα και ο κόσμος στο τέρμα της αίθουσας χτυπιόταν μαζί τους.
Ε, και κάπου εκεί, σε εκείνη ακριβώς τη φάση, βγήκε ένας παλιάτσος να προσφωνήσει τους Nightstalker. Αναπάντεχο, κωμικό, ιδανικό. Και βγαίνουν λοιπόν στη σκηνή και η έκσταση σου χτυπά την πόρτα κι εσύ λες «είναι ανοιχτά». Γιατί κάποιες μπάντες είναι εγκεφαλικές, άλλες σωματικές, μα οι Nightstalker μιλούν κατευθείαν στην ψυχή. Γι' αυτό και δεν είναι εύκολο να γράψεις για μια μπάντα που μετρά περισσότερα χρόνια από την ύπαρξή σου. 25 χρόνια αληθινού ροκ εν ρολ, τόσο στη μουσική, όσο και στη ζωή τους –πράγμα που στην εποχή μας όλο και σπανιότερα το συναντά κανείς. Και είναι μια τέτοια στάση ζωής που τους κάνει αυτό που είναι.
Το λάιβ έλαβε σύντομα χαρακτήρα... οικογενειακής μάζωξης, καθώς πολλοί έδωσαν το παρών στη σκηνή: οι Lord 13 στο “Use”, οι 1000mods στο “Hide Your Sun”, οι Dear Darkstar στο “Raw”, οι Planet Of Zeus στο “God Is Dead”, οι Deus Ex Machina στο “Keep Knockin’”, ενώ δεν θα μπορούσαν φυσικά να λείπουν οι Last Drive (“Line”).Τα αστειάκια μεταξύ τους έδιναν κι έπαιρναν και η αγάπη που υπάρχει φαινόταν. Στα σημειωτέα της βραδιάς, ότι ο Σταύρος των Deus Ex Machina πέταξε –κυριολεκτικά!– τον Αργύρη των Nightstalker στο κοινό, σε ένα... αναγκαστικό πλην απολαυστικό (από ότι φάνηκε) stage diving. Η αμεσότητα στη μουσική και στην ύπαρξή τους σε κάνει να κατανοείς γιατί είναι μία μπάντα με τόσο μεγαλη επιτυχία, που παραμένει τόσο αγαπητή στο εγχώριο κοινό, ώστε 25 χρόνια μετά γεμίζει το Gagarin για χάρη τους.
Παίχτηκαν επίσης όλα τα κομμάτια που πιθανόν ήθελες να ακούσεις σ' ένα τέτοιο βράδυ: “Superfreak”, "Voodoo U Do", “Just A Burn”, “All Around”, “Soma”, “Mad Prophet”, “Underdog”, “Dead Rock Commandos”, “This Is U”, “Go Get Some”, με εορταστική κατακλείδα το "Children Of The Sun", για το οποίο ο Αργύρης κάλεσε επί σκηνής όλα τα παιδιά του ήλιου και όλο το Gagarin τραγούδησε μαζί τους. Ένα έχω να πω: Αργύρη είσαι μια απείρως πολυδιάστατη οντότητα· μας πήρες μαζί σου (μαζί και με το αλκοόλ) την Παρασκευή, για μια βόλτα κάπου εκεί.
Το ρολόι δεν το κοίταξα σε καμία φάση της βραδιάς. Βρισκόσουν απλά εκεί, στο τώρα, άκουγες ροκ εν ρολ κι ένιωθες σαν στο σπίτι σου στο γεμάτο Gagarin. Παρ' όλα αυτά, όταν πλέον άνοιξαν τα φώτα, η ώρα ήταν κοντά στις 2:00 και για κάποιον λόγο μου ήρθε στο μυαλό μια φράση που είχα διαβάσει κάπου, κάποτε: «Γάμα το νέκταρ των θεών, απόψε έχουμε ουίσκι Σκωτίας». Και είχαμε...
{youtube}bGMFwQqaMJo{/youtube}
