Η Whitney Smith είναι “cool” γιατί ξέρει πως είναι να τρέχεις μια ανεξάρτητη δισκογραφική με τον old school τρόπο. Περιορισμένα - αριθμημένα αντίτυπα, στο 01 του καταλόγου μια συλλογή που να δείχνει την δυναμική και τις προθέσεις του label και σαν άσσο στο μανίκι, το μυστήριο που τυλίγει όχι μόνο τα ονόματα των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στην “Unearthed” συλλογή, αλλά και το γεγονός ότι υπάρχουν ελάχιστες πληροφορίες, πέραν αυτού του link , στο διαδίκτυο. Κανονικό DIY δηλαδή.Από αυτό που μοιραία θα ταξιδέψει από στόμα σε στόμα και που ευτυχώς, ήδη αξιόλογα ονόματα αυτής της ανένταχτης και εκκεντρικής underground χορευτικής σκηνής, όπως ο Ron Morelli της L.I.E.S, έχουν αρχίσει να διαδίδουν σαν το νέο μυστικό μέσα από stories. Με την ελπίδα ότι σύντομα και εγώ θα αφήσω πίσω το private soundcloud link που έχω λιώσει στο repeat με την πρώτη κυκλοφορία της Lokad και θα έχω στα χέρια μου μια κόπια βινυλίου από το Unearthed, ζήτησα από την Whitney Smith να μου απαντήσει σε βασικές ερωτήσεις σχετικά με το background τόσο της ετικέτας όσο και της ίδιας στην αμερικάνικη ανεξάρτητη ηλεκτρονική σκηνή.
Ποια είναι η ομάδα και η ιδέα πίσω από την ετικέτα Lokad; Η ετικέτα Lokad ξεκίνησε στο San Francisco το 2018. Παρουσιάσαμε την ετικέτα και ρίξαμε μια σειρά underground events στο SF το 2018 και το 2019. Aυτά τα parites βοήθησαν ουσιαστικά στη διαμόρφωση της ιδέας πίσω από το label κατά κάποιο τρόπο.
Μεγάλωσα στην πανκ σκηνή της Νέα Υόρκης και της Φιλαδέλφειας στα τέλη της δεκαετίας του '80 και στις αρχές της δεκαετίας του ’90.Η επαφή μου με τη μουσική που με ενδιέφερε συνήθως περιλάμβανε το να δω ένα φυλλάδιο για μια συναυλία σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο και τότε έπρεπε να καλέσω έναν αριθμό τηλεφώνου από ένα σταθερό και να γράψω τη διεύθυνση που ανέφερε το μήνυμα του τηλεφωνητή και θα γινόταν η συναυλία στο χέρι μου με ένα στυλό. Η διεύθυνση συνήθως οδηγούσε σε κάποια αποθήκη ή κατάληψη ή σε μια μικρή γειτονιά χωρίς GPS ή κινητό τηλέφωνο. Και εμφανιζόσουν για να δεις 4 ή πέντε ονόματα να παίζουν κοφτερά σετ, μέχρι είτε να εμφανιστούν οι αστυνομικοί και να το καταστρέψουν είτε μέχρι να βγει ο ήλιος. Η αίσθηση του να ανοίγουμε την πόρτα και ο ήλιος να χτυπά τα πρόσωπά μας στις 6 το πρωί, όντας τόσο εξαντλημένοι αλλά τόσο γεμάτοι από τη μουσική και την αίσθηση ότι δεν θα καταφέρουμε να κοιμηθούμε από την υπερένταση. Ανακάλυψα μουσική σε εκείνα τα μέρη που δεν θα είχα ακούσει ποτέ διαφορετικά. Άκουσα συγκροτήματα που κυκλοφορούσαν τη μουσική τους σε κασέτες που ηχογραφούσαν στις φοιτητικές εστίες ή στα υπόγειά τους. Και τις έπαιζα ξανά και ξανά μέχρι που σταμάτησαν να λειτουργούν. Ανακάλυψα τη μουσική χρησιμοποιώντας μόνο την αίσθηση της περιπέτειας και της περιέργειας μου για να ακούσω τι έπαιζε η εκάστοτε μπάντα. Δεν υπήρχε διαδίκτυο, soundcloud, αλγόριθμος... μην με παρεξηγήσετε, όλα αυτά τα πράγματα είναι υπέροχα με τον δικό τους τρόπο και είμαι ευγνώμων που μπορώ να βάζω στην σειρά όποιο τραγούδι θέλω να ακούσω ανά πάσα στιγμή. Αλλά, εάν είστε κάτω των 45 ετών, ίσως δεν θυμάστε ότι έπρεπε να περιμένετε μέχρι να ακουστεί ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο και να πρέπει να το ηχογραφήσετε σε μια κασέτα για να το ακούσετε ξανά μαζί με τα αποσπάσματα του DJ που το παρουσίασε ή τη διαφήμιση που ακολούθησε στο τέλος του τραγουδιού.
Αλλά, πάντα λαχταράω περισσότερο να ανακαλύπτω νέα μουσική... και λιγότερο να τρέφομαι με αυτό που θέλει μια μηχανή ή να ακούω ανθρώπους που αγαπούν έναν καλλιτέχνη επειδή τυχαίνει να έχει ενδιαφέρον instagram αντί να ακούσουν αν κάνει πραγματικά μουσική. Έτσι, ήθελα να κάνω πάρτι σαν αυτά που τροφοδότησαν την αίσθηση μου για την ανακάλυψη αυτής της μουσικής. Ήθελα να είναι από εκείνα τα πάρτι που οι άνθρωποι θα θυμούνται και θα έρχονται όχι επειδή αναγκαστικά έπαιζε ΚΑΠΟΙΟΣ σπουδαίος, αλλά θα τα θυμούνται για ΑΥΤΟ που άκουσαν και βίωσαν - επειδή ήρθαν για την εμπειρία. Κλείσαμε καταπληκτικούς καλλιτέχνες για αυτά τα πάρτι, αλλά δεν κλείσαμε μόνο καλλιτέχνες. Δημιουργήσαμε επιτηδευμένα μια ολόκληρη εμπειρία. Δώσαμε το ύφος που θέλαμε και σχεδόν ελέγχαμε τους ανθρώπους που έσπευσαν να έρθουν… έπρεπε να ξέρουμε αν ήθελαν να είναι εκεί για τον σωστό λόγο. Δώσαμε free εισιτήρια σε νέους μειονοτήτων και την LGBTQ κοινότητα καθώς και σε όσους μετά βίας τα κατάφερναν οικονομικά και δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να έρθουν. Και τα 8 events ήταν sold out. Ενώ απέρριψα πολλά 100δόλαρα στην πόρτα από ανθρώπους που δεν είχαν ιδέα για ποιο σκοπό έρχονταν αλλά ήθελαν να μπουν μέσα και ένιωθαν ότι είχαν το δικαίωμα να μας ρίξουν με έξτρα χρήματα προκειμένου να μπουν μέσα.
Κάθε πάρτι επιμελήθηκε από κάθε άποψη. Ο σύντροφός μου, Sohrab Harooni κι εγώ, δεν αφήσαμε καμία λεπτομέρεια στη τύχη. Ο φωτισμός, η ατμόσφαιρα, ο τρόπος που το προσωπικό και η ομάδα μας αντιμετώπιζαν τους ανθρώπους, πώς καθαρίζαμε μετά, πώς πληρώσαμε τους καλλιτέχνες και το προσωπικό μας -τα πάρτι ήταν μαγικά γιατί νοιαζόμασταν βαθιά για αυτά. Είχαμε αποφασίσει από την αρχή ότι δεν θα κάνουμε πάρτι απλά για να γίνονται. Ξέραμε ότι όταν το νιώσουμε σωστό θα σταματήσαμε. Είχαμε προγραμματίσει ένα ακόμη πάρτι για τον Μάρτιο του 2019 όταν χτύπησε ο Covid. Βέβαια, είχαμε ήδη αποφασίσει ότι ήταν το τελευταίο για πολύ καιρό. Ο Covid μας ανάγκασε να το ακυρώσουμε και ξέραμε ότι ήταν κάτι σαν συγκυρία για να κλείσει ο κύκλος. Είχαμε ήδη δημιουργήσει αυτό που θέλαμε και ήρθε η ώρα να σταματήσουμε προς το παρόν. Σαν τα μαθήματα από την ιαπωνική τηλεόραση, τελειώνει κάτι όταν βρίσκεται στην κορυφή του. Θέλαμε οι άνθρωποι να αισθάνονται πόσο ιδιαίτερο ήταν να έρχονται σε αυτά και να τα λαχταρούν αντί να νιώθουν ότι είχε γεράσει το concept και είχαν παρατραβήξει.
Το label διευθύνεται από εμένα. Τα πάρτι που κάναμε ήταν κατά κάποιο τρόπο ένα πείραμα που ενίσχυσε ότι πρέπει να ανακαλύπτουμε τη μουσική και να τη βιώνουμε αντί να ακολουθούμε απλώς τις μάζες και αυτό που μας πλασάρουν. Θεωρώ ότι το να τρέχεις ένα label είναι κατά κάποιο τρόπο μια μορφή τέχνης. Επικοινώνησα με το δίκτυο φίλων καλλιτεχνών που έχουμε καλλιεργήσει στα 8 χρόνια λειτουργίας του δισκοπωλείου μας RS94109. Είπα ότι θέλω να ξεκινήσω μια ετικέτα μόνο με βινύλιο, χωρίς ψηφιακές κυκλοφορίες…και όλες οι συμμετοχές από καλλιτέχνες θα είναι ανώνυμες. Δεν με ένοιαζε αν θα έβγαζε λεφτά, απλά ήθελα να πυροδοτήσω την αίσθηση ότι κάποιος θα ανακαλύψει την μουσική... ένα τραγούδι, ένα συναίσθημα, μια εμπειρία. Στην αρχή νομίζω, ότι οι περισσότεροι θα σκέφτονταν ότι τα έχω χαμένα. Κάλεσα καλλιτέχνες που είναι στη σκηνή για 20+ χρόνια, που δίνουν συναυλίες σε δεκάδες χιλιάδες κόσμου και κάνουν περιοδείες 200 μέρες το χρόνο... ανθρώπους που έχουν φτιάξει τη ζωή τους και την καθημερινότητα τους από το πάθος και την ταυτότητά του ήχου τους...και καλλιτέχνες που έχουν χτίσει πάνω σε αυτό... ανθρώπους με εκατοντάδες χιλιάδες followers στο instagram, που παίζουν σε όλα τα κορυφαία κλαμπ του πλανήτη... και επίσης κάλεσα και εντελώς νέους καλλιτέχνες που δεν έχουν ακόμη καν τριψήφιο followers στο soundcloud τους αλλά κάνουν “ιδιαίτερη” μουσική και προς έκπληξή μου, είπαν όλοι «είσαι λίγο τρελή, αλλά σε αγαπώ και μου αρέσει η ιδέα και.. ναι θα χαρώ να βοηθήσω.”
Και έτσι ξεκίνησε. Διάλεξα 7 καλλιτέχνες για την πρώτη κυκλοφορία. Τους έδωσα ένα θέμα, το “Unearthed”, και τους ζήτησα ένα κομμάτι εμπνευσμένο από αυτό. Κάποιοι έφτιαξαν κομμάτια μόνο για την κυκλοφορία, κάποιοι έβγαλαν κομμάτια από παλιές κασέτες DAT από τη δεκαετία του '90 και τα ξεσκόνισαν και τα έστειλαν, κάποιοι τράβηξαν ένα killer κομμάτι που είχαν φτιάξει αλλά δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Τα κομμάτια άρχισαν να έρχονται και το παζλ να ενώνεται και έτσι το LOKAD label έγινε πραγματικότητα.
Υπάρχει κάποια άλλη παράλληλη ασχολία εκτός από το label; Και γιατί αποφασίσατε να ξεκινήσετε μια δισκογραφική με περιορισμένο αριθμό αντιτύπων και τον ιδιαίτερα edgy ήχο; Εκτός από τη λειτουργία του Lokad, είμαι συνιδιοκτήτρια του RS94109 με τον σύντροφο και συνεργάτη μου Sohrab Harooni ενώ η «καθημερινή μου δουλειά» είναι σύμβουλος διοίκησης τόσο σε ιδιώτες, όσο και σε ανερχόμενες εταιρείες και μεγάλες επιχειρήσεις. Είμαι επίσης μαμά τριών παιδιών 11, 14 και 15 ετών.. που πιστεύουν ότι δεν είμαι και τόσο cool, αλλά με αφήνουν να διαλέγω την μουσική στο δρόμο για το σχολείο. Το όνειρό μου είναι μια μέρα να βρεθούν σε ένα killer underground πάρτι και κάποιος να παίξει ένα από τα τραγούδια του label ή να δουν κάποιον να φοράει t-shirt Lokad και να συνειδητοποιήσουν ότι πραγματικά ίσως είχαν ή έχουν cool γονείς. Ξέρω, αυτή ήταν μόλις μια απόλυτα parental ego έξαρση :)
Ποιες άλλες δισκογραφικές νιώθετε σαν σκηνή και ποιες ήταν η επιρροή για να ξεκινήσετε τη Lokad; Αγαπώ όλους τους μουσικούς. Εκείνοι που είναι αρκετά τολμηροί να βάλουν τις δημιουργίες τους στον κόσμο για μένα είναι πραγματικά εμπνευσμένοι. Ακόμα κι αν δεν είναι τέλειο ή είναι λίγο αφελές.. αυτοί οι άνθρωποι είναι οι ήρωές μου. Είμαι αυτή που σε μια παράσταση στέκεται μπροστά στο DJ booth και παρακολουθεί έναν καλλιτέχνη να παίζει. Μου αρέσει να βλέπω πώς συνδέονται με τη μουσική και πώς την αισθάνονται -αυτό πάντα με συνεπαίρνει όταν βλέπω κάποιον να αισθάνεται αυτό που κάνει αντί να «προσπαθεί» να γίνει καλλιτέχνης. Μου αρέσει αυτό που κάνει η Strahinja Arbutina με την Low Income $quad από την Κροατία. Πρόσφατα με εντυπωσίασε η Matriark από την Κοπεγχάγη και επίσης αυτό που δημιούργησε ο κουνιάδος μου Sepehr με τη Shaytoon Records.
Πώς θα περιέγραφες τον ήχο της δισκογραφικής και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι στις μέρες μας να τρέχει κάποιος ένα τόσο εξειδικευμένο ηχητικά label; Τι να περιμένουμε για τις επόμενες εκδόσεις. Η ετικέτα στηρίζεται στον ήχο των καλλιτεχνών που συμμετέχουν. Προσωπικά προτιμώ τη σκληρότερη μουσική, και αυτή η κατεύθυνση θα είναι ξεκάθαρη στις πρώτες κυκλοφορίες, αλλά ακόμα και σε αυτήν την πρώτη κυκλοφορία θα βρείτε μερικές εκπλήξεις. Συμπεριλαμβανομένου ενός όμορφου κρυφού κομματιού που ήταν το πρώτο κομμάτι που έφτιαξε ένας από τους πιο ταλαντούχους παραγωγούς που ξέρω αλλά δεν έτυχε να κυκλοφορήσει ποτέ μέχρι σήμερα. Νιώθω μεγάλη τιμή που το ανέσυρε και μας το έδωσε για αυτή την κυκλοφορία.
Επίσης, ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα σχετικά με τα κομμάτια αυτής της κυκλοφορίας και των επερχόμενων, είναι ότι συχνά οι καλλιτέχνες που συνέβαλαν μου έδωσαν απίστευτα κομμάτια που στην πραγματικότητα μπορεί να μην είναι στον ήχο ή στο είδος που δουλεύουν αυτό το διάστημα. Ξέρω ότι οι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να μαντέψουν ή θα πιστέψουν ότι γνωρίζουν τον ήχο και τον καλλιτέχνη που ακούνε, αλλά μου αρέσει το γεγονός ότι μάλλον θα είναι αδύνατο για κάποιον να μάθει πραγματικά την ταυτότητα του δημιουργού.
Το να τρέχεις μια μικρή ετικέτα είναι αστεία στ’ αλήθεια διαδικασία. Δεν υπάρχει κέρδος και με τους Lokad δεν υπάρχουν περιοδείες... ίσως καταφέρουμε να στήσουμε μια ακόμα σειρά από Lokad undergrounds events στο μέλλον, πιθανότατα σε άλλη πόλη του κόσμου, όταν έρθει η ώρα.. αλλά σίγουρα οι καλλιτέχνες που εμφανίζονται στις κυκλοφορίες δεν θα μπορούν να παρουσιαστούν.. οπότε δεν υπάρχει πραγματικό "έσοδο" με αυτήν την ετικέτα.. αλλά ούτε είχε και ποτέ σκοπό να βγάλει χρήματα. Αυτό είναι καθαρά έργο αγάπης... Αλλά είναι διασκεδαστικό. Με 7 κομμάτια φτιαγμένα όλα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, μερικά μόνο σε ψηφιακή μορφή, μερικά ζωντανά ηχογραφημένα, άλλα φτιαγμένα σε αναλογικό εξοπλισμό.. το mastering ήταν δύσκολη υπόθεση. Ευτυχώς βρήκαμε έναν καταπληκτικό συνεργάτη για αυτό τον Phil στην Copilco του Βερολίνου. Η επόμενη κυκλοφορία μάλιστα μόλις ολοκληρώθηκε σε επίπεδο mastering και θα μεταφερθεί στο Softwax Record Pressing (το οποίο επέλεξα επειδή είναι το μοναδικό εργοστάσιο κοπής που ανήκει στην POC στις ΗΠΑ και έχει την βάση της στη Φιλαδέλφεια από όπου κατάγομαι) σε μια ή δύο εβδομάδες. Πρόκειται για άλλα 7 κομμάτια από 7 καλλιτέχνες. Κάθε κυκλοφορία θα περιλαμβάνει διαφορετικούς καλλιτέχνες... χωρίς επαναλήψεις. :) Το θέμα της επόμενης κυκλοφορίας είναι το “Heartbreak”.Με το απίστευτο back up λόγω της ζήτησης βινυλίου παγκοσμίως, το χρονοδιάγραμμα είναι λίγο πιο αργό από ό,τι θα ήθελα για την επόμενη κυκλοφορία που έχει προγραμματιστεί για το φθινόπωρο του 2022. Τέλος, έχω αρχίσει να επιμελούμαι την 3η συλλογή που θα κυκλοφορήσει την άνοιξη του 2023. Δεν θα σας πω ακόμα το θέμα για αυτό- ίσως αν μας ψάξετε σε μερικούς μήνες.
Αν πολλά πράγματα πάνε στραβά στον κόσμο αυτή τη στιγμή, γιατί χρειαζόμαστε ήχους και μουσική που δεν ξέρουμε καν ποιος την έφτιαξε; Και τι προσθέτει αυτή η σχεδόν hardcore ηλεκτρονική ετικέτα στο σκοτεινό/βιομηχανικό ήχο; Νομίζω ότι τώρα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται να “παίζουμε” με τα πράγματα που προσπαθούν να οργανώσουν τη ζωή και τις εμπειρίες μας. Σημείωση, είπα να “παίξουμε” και όχι να προσπεράσουμε. Η καινοτομία είναι αναμφίβολα όμορφη. Όμως, δεν είμαι άνθρωπος που πιστεύει ότι τα πράγματα πρέπει να είναι πιο σκληρά ή πιο επίπονα για να είναι αυθεντικά. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να βιώσουμε περισσότερα και να σκεφτόμαστε λιγότερο. Πρέπει να αγαπάμε όλο και πιο βαθιά και συνειδητά αυτές τις μέρες και να ανησυχούμε πολύ λιγότερο για το τι πιστεύουν οι άνθρωποι για εμάς και τις προσπάθειές μας. Όταν ξεκίνησα την εταιρεία, δεν με ένοιαζε αν όλοι με θεωρούσαν τρελή και ανόητη. Ξέρω ότι η προσπάθεια είναι σοβαρή και προέρχεται από βαθιά αγάπη για τη μουσική και τις εμπειρίες που δημιουργεί στη ζωή μας. Αυτό είναι που χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο αυτές τις μέρες.
Δεν ξέρω τι θα προσθέσει αυτή η ετικέτα στο παιχνίδι. Μάλλον ο χρόνος θα δείξει. Μπορώ μόνο να ελπίζω ότι προσθέτει μια αίσθηση περιέργειας και θα εμπνέει όσους ακούν να σκάβουν βαθύτερα.
