Αλέξανδρος Τοπιντζής

Η συνομιλία μας με τον Greg Mackintosh αποδεικνύει ακόμα μiα φορά τη διάθεση που έχουν οι Paradise Lost. Ένας ζωντανός μουσικός οργανισμός που ρίσκαρε τα πάντα, έχασε τα πάντα και επανέκτησε, πια, τα κεκτημένα του –και ίσως ακόμα περισσότερα. Στις αμέτρητες ζωντανές εμφανίσεις τους στον ελλαδικό χώρο, θα προστεθούν σύντομα ακόμα δύο, καθώς το Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου έρχονται στην Αθήνα (στο Stage Volume 1), ενώ την επομένη (14/9) μεταβαίνουν στο Principal της Θεσσαλονίκης. Και η διάθεσή τους (μας), βάζω στοίχημα ότι θα διατηρήσει αναλλοίωτη τη σχέση που έχουμε χτίσει μέχρι τώρα με τους Βρετανούς...
 
 
Οι Paradise Lost επιστρέφουν για ακόμα μία χρονιά στη χώρα μας, για δύο ζωντανές εμφανίσεις. Είναι περιττό πλέον να πούμε ότι αισθάνεστε σαν να έρχεστε στο σπίτι σας όταν κλείνεται συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, έτσι;
 
Βέβαια! Ερχόμαστε στην Ελλάδα τόσα πολλά χρόνια και, μέχρι σήμερα, κάθε φορά είναι ξεχωριστή. Έχουμε αναμνήσεις, φίλους, πολλές αστείες ιστορίες να διηγηθούμε, τα περισσότερα λάιβ ήταν πολύ καλά. Όλα αυτά τα στοιχεία μαζί, έχουν γράψει μια μικρή ιστορία για τη σχέση μας με το ελληνικό κοινό. Αν και δεν έχουμε πολύ χρόνο ανάμεσα στα gigs και το πρόγραμμα είναι σχεδόν πάντα πολύ σφιχτό, καταφέρνουμε να δούμε τους φίλους που έχουμε κάνει και να περάσουμε ευχάριστα.
 
Το ελληνικό κοινό, επίσης, παρά τις αλλαγές που κάνατε κατά καιρούς στο μουσικό σας στυλ, δεν σας εγκατέλειψε. Πιστεύεις ότι η «ειλικρίνειά» σας ήταν ο βασικός λόγος για αυτήν την ιδιαίτερη σχέση με τους ανθρώπους μιας μικρής χώρας, με διαφορετική ιδιοσυγκρασία συγκριτικά με τον τυπικό Βρετανό;
 
Ειλικρινά, δεν γνωρίζω... Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν σχεδιάσαμε ποτέ κάτι συγκεκριμένο. Κάθε άλμπουμ μας ήταν ένα στιγμιότυπο των εκάστοτε περιόδων και εάν κάτι τέτοιο λέγεται «ειλικρίνεια», τότε μας θεωρώ μια ειλικρινή μπάντα. Χωρίς να μετανιώνουμε για καμιά επιλογή μας στο παρελθόν, είμαστε πολύ ευχαριστημένοι για το πού βρισκόμαστε σήμερα. Τουλάχιστον δεν προσπαθήσαμε ποτέ να είμαστε μέλη κάποιας trendy σκηνής· κάναμε πάντα εκείνο που θέλαμε. Αλήθεια όμως, δεν γνωρίζω εάν αυτό είναι το χαρακτηριστικό το οποίο μας κάνει τόσο ξεχωριστούς για εσάς.
 
Paradlt_2
 
Έχουν περάσει ήδη 2 χρόνια από την κυκλοφορία του Tragic Idol και ακόμα συνεχίζετε τις περιοδείες για το άλμπουμ αυτό. Δεδομένης της εκτεταμένης επιτυχίας τους, πιστεύεις ότι αποτελεί πλέον μια trademark κυκλοφορία των Paradise Lost;
 
Είναι πιθανό, αν και υπάρχουν ήδη κάποια άλμπουμ τα οποία έχουν χαρακτηρίσει την καριέρα μας –όπως το Gothic, το Icon, για κάποιους το One Second... Ακόμα και ο επόμενος δίσκος που ήδη δουλεύουμε, θα είναι πολύ διαφορετικός από ό,τι έχουμε κάνει. Το μέλλον θα δείξει, αλλά το βλέπω αρκετά πιθανό.
 
Αν και δεν φαίνεστε μεσόκοποι μεταλλάδες, είστε πλέον μια μπάντα πέντε μουσικών με ηλικία γύρω στα 45. Πώς οργανώνετε την προσωπική σας ζωή, την καθημερινότητά σας, έτσι ώστε να μπορείτε να ανταποκριθείτε στα βαριά προγράμματα; Χωρίς να θέλω να παρεξηγηθώ, θεωρώ ότι είστε σε πολύ καλή φόρμα...
 
(γέλια) Αν και οι υπόλοιποι στη μπάντα προσπαθούν κάνοντας γυμναστική, εγώ προσωπικά το πετυχαίνω με το πολύ ποτό!
 
Ίσως είναι τα γονίδια, που σου δίνουν αυτήν τη δυνατότητα...
 
Ελπίζω, ελπίζω... Γιατί αλλιώς, δεν μου έχει μείνει και πολλή ζωή! (γέλια)
 
Οι Paradise Lost, εκτός από μια υπερεπιτυχημένη metal μπάντα, είναι επίσης όλη σου η ζωή: η δουλειά σου, η δημιουργία σου, το μεγαλύτερο κομμάτι των βιωμάτων σου. Έχεις αλήθεια σκεφτεί ποτέ, στα σοβαρά, να τα παρατήσεις;
 
Ναι, εννοείται! Και μάλιστα αρκετές φορές. Η πιο σοβαρή περίπτωση ήταν κατά τη διετία 2000/2001. Ήμασταν έτοιμοι να διαλύσουμε εκείνη την περίοδο. Είχαμε χάσει τον προσανατολισμό μας, τον ενθουσιασμό μας, δεν είχαμε καλές σχέσεις μεταξύ μας. Ήταν μια δύσκολη περίοδος, χάσαμε εντελώς τον χαρακτήρα της ομάδας. Αλλά ευτυχώς συνεχίσαμε και το ξεπεράσαμε.
 
Paradlt_3
 
Υπάρχει στο μυαλό σου μια άλλη πιθανή έκβαση της ζωής σου μετά από εκείνα τα χρόνια, εάν δεν υπήρχαν πια οι Paradise Lost;
 
Θα ήταν δύσκολα... Ακόμα και να το φανταστώ είναι δύσκολο. Από τη στιγμή που ο περισσότερος χρόνος της ζωής μου έχει σχέση με τη μπάντα, δεν είναι εύκολο να ασχοληθείς με κάτι διαφορετικό. Εάν γινόταν κάτι τέτοιο, σίγουρα θα προσπαθούσα να είμαι εξίσου δημιουργικός. Εκτός άλλωστε από τη μουσική, ενδιαφέρομαι εξίσου για τη φωτογραφία και τις ταινίες. Οπότε ίσως επικεντρωνόμουν σε κάποια άλλη δημιουργική ασχολία.
 
Τσέκαρα στο site σας ότι παίξατε μερικά κομμάτια με ζωντανή ορχήστρα στη γειτονική Βουλγαρία. Κάποιοι κακεντρεχείς σχολίασαν ότι έχετε αργήσει αρκετά να ασχοληθείτε με το συμφωνικό μεταλ, μιας και αυτό θεωρείται πλέον τουλάχιστον αναχρονιστικό. Οι δικές σας προθέσεις ποιες ήταν;
 
Ουσιαστικά ήταν μια ιδέα του Danny από τους Anathema. Είχαν κάνει κι εκείνοι κάτι αντίστοιχο και αποφασίσαμε ότι θα ταίριαζε και σε μερικά από τα δικά μας τραγούδια. Σε καμία περίπτωση δεν θέλαμε πάντως να κάνουμε κάτι που να θυμίζει συμφωνικό μέταλ και σίγουρα δεν θα το κάνουμε ούτε στο μέλλον. Απλά παίξαμε ζωντανά κάποια συγκεκριμένα τραγούδια, τα οποία είχαν εξ αρχής γραφτεί με γνώμονα την ύπαρξη ορχήστρας. Ο promoter της συναυλίας το οργάνωσε κι έτσι αυτά τα τραγούδια αποδόθηκαν για πρώτη φορά έτσι όπως έπρεπε.
 
Paradlt_4
 
Ήμουν πιτσιρικάς όταν κυκλοφορήσατε το Draconian Times (1995) και ακόμα θυμάμαι την αίσθηση που είχε προκαλέσει σε όλους τους φίλους του σκληρού ήχου. Σε λίγο καιρό ο δίσκος θα κλείσει 20 χρόνια ύπαρξης και θα ήθελα πολύ να μάθω εάν είχατε τότε συνειδητοποιήσει ότι συνθέσατε ένα από τα κλασικά άλμπουμ των 1990s...
 
Ήταν μια πολύ περίεργη περίοδος εκείνη. Βρισκόμασταν ήδη δύο χρόνια στον δρόμο, για περιοδείες και ηχογραφήσεις: αμέσως μετά το Icon ξεκινήσαμε τις τουρνέ στην Αμερική, παίξαμε μαζί με τους Sepultura στην Chaos AD Tour, επιστρέψαμε στην Ευρώπη για συναυλίες και μετά ξεκινήσαμε κατευθείαν να ηχογραφούμε το Draconian Times. Δεν υπήρχε επομένως χρόνος να σκεφτούμε το οτιδήποτε για το στάτους μας. Τα συνεχή ταξίδια, τα αλλεπάλληλα λάιβ, οι πιεσμένες ηχογραφήσεις, τα πάντα γίνονταν κάτω από τόσο άγχος, ώστε δεν μπορούσαμε να δούμε τη συνολική εικόνα, πιο αποστασιοποιημένοι. Ο τρόπος με τον οποίον δουλεύουμε και δημιουργούμε τώρα είναι πολύ πιο ήρεμος και απολαυστικός. Αυτή η υπερβολική πίεση μας έκανε κακό: μας εξουθένωσε πνευματικά και το άσχημο είναι ότι το ίδιο συνέβαινε και σε άλλα γκρουπ της ηλικίας μας.
 
Δηλαδή δεν υπήρχε καν η υποψία ότι γίνεστε σιγά-σιγά μία από τις πιο επιδραστικές μπάντες της εποχής σας;
 
Αυτό έγινε πολύ πολύ αργότερα. Όταν κυκλοφορήσαμε το Gothic (1991), δεν βρήκε σε καμία περίπτωση την αναγνώριση που έχει τώρα. Ίσως κανα-δυο χρόνια αργότερα να σχολίασαν κάποια έντυπα ότι ήταν μπροστά από την εποχή του. Περίπου το ίδιο συνέβη και με το Icon το 1993. Μόνο στην περίπτωση του Draconian Times μπορούμε να πούμε ότι είχαμε επιτυχία και αναγνώριση κατά την περίοδο της κυκλοφορίας. Εάν είχε βγει 10 χρόνια πριν ή μετά, ίσως δεν έβρισκε την ίδια απήχηση. Ήταν το κατάλληλο άλμπουμ, στην κατάλληλη στιγμή. 
 

{youtube}KR8z4nrj00U{/youtube}

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured