κεντρική φωτογραφία: Δημήτρης Κοιλαλούς
Συνθέσατε τη μουσική για τη νέα ταινία του Τάσου Μπουλμέτη, 1968, ένα φιλμ με αθλητική θεματολογία. Πώς επηρέασε το θέμα το soundtrack που φτιάξατε;
Ήταν μία πρόκληση για μένα, όπως είναι κάθε νέα ταινία. Η μουσική είναι έμπνευση, είναι συναίσθημα που εκπορεύεται από το θέμα, συνοδεύει τις εικόνες που δημιουργούνται διαβάζοντας το σενάριο. Είναι έκφραση της ψυχής και των συναισθημάτων.
Πώς βρίσκετε ισορροπία μεταξύ ορχηστρικής μουσικής και λαϊκού στοιχείου, μιας πτυχής άρρηκτα συνδεδεμένης με το τραγούδι;
Μια ταινία εποχής για ένα σημαντικό αθλητικό γεγονός μπορεί να συνδυάσει πολλά είδη, μιας και παρέχει πολλά θέματα. Στην ταινία αυτή συνυπάρχουν λοιπόν συνθέσεις ορχηστρικές, 4 υπέροχα λαϊκά και κομμάτια που έχουν πλησιάσει την ατμόσφαιρα εκείνης της περιόδου. Επιτυχία είναι η ισορροπία μεταξύ των συναισθημάτων που απορρέουν από τις εικόνες και από τη μουσική.
To soundtrack της ταινίας –όπως και οι περισσότερες δουλειές σας– περιέχει έντονα το συγκινησιακό στοιχείο. Από πού αντλείτε αυτή τη συγκίνηση;
Η ίδια η ταινία και η ιστορία της είναι φορτισμένες με συγκίνηση.Οι σκηνές της μου δημιουργούν συναισθηματική φόρτιση, την οποία και αποτυπώνω μουσικά.
Έχετε ιδιαίτερη σχέση με την Εγγύς Ανατολή. Ακόμα και στο 1968 έχετε να κάνετε με την ΑΕΚ, μια ιστορικά πολίτικη ομάδα. Ποιες είναι οι απαρχές αυτής της σχέσης;
Ταξίδευα από πολύ μικρή στην Ανατολή και ένα από αυτά τα ταξίδια έγινε στην Αλεξάνδρεια. Με εκείνο ως αφορμή έγραψα και το τραγούδι "Αλεξάνδρεια". Η Ανατολή ανέκαθεν με γέμιζε και μου προσέφερε έμπνευση. Η μουσική μου σχέση με την εγγύς Ανατολή ξεκίνησε από την "Αλεξάνδρεια", αναπτύχθηκε με την Πολίτικη Κουζίνα και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Πώς σας φαίνεται αλήθεια η ευρύτατη αποδοχή που βρήκατε από τον μουσικό κόσμο της Τουρκίας;
Το ανατολίτικο στοιχείο είναι βασικό στοιχείο των συνθέσεών μου –οι ήχοι των οργάνων που επιλέγω, η μουσική μου, όλα αυτά είναι οικεία στα ακούσματα της Τουρκίας. Οπότε μου φαίνεται φυσική μια τέτοια ευρύτατη αποδοχή. Με τιμά βεβαίως και με ευχαριστεί ιδιαίτερα.
Συχνά «ντύνετε» σας ταινίες εποχής. Πώς βρίσκετε τα μουσικά ανάφορά σας για τέτοιες περιπτώσεις;
Διαβάζω το σενάριο και βρίσκομαι με το σκηνοθέτη αρκετές φορές συζητώντας το θέμα της ταινίας, πριν ξεκινησω να γράφω τη μουσική μου. Η αρχή γίνεται με μία καλή κουβέντα, ώστε να καταλάβω και να μπορέσω να μπω μέσα στην ιστορία· σαν να έχω κι εγώ κάποιον ρόλο. Καθώς προχωράνε τα γυρίσματα αρχίζω επίσης και βλέπω σκηνές της ταινίας και, έτσι, σιγά-σιγά ολοκληρώνεται το κάθε soundtrack.
Έχετε μια ιδιαίτερη επαγγελματική σχέση με τον Τάσο Μπουλμέτη, η οποία επιμένει μέσα στα χρόνια. Ποιες είναι οι κοινές προσλαμβάνουσες που έχουν βοηθήσει μια τέτοια καλλιτεχνική σύμπραξη;
Με τον Τάσο ήμασταν φίλοι πολλά χρόνια πριν συνεργαστούμε επαγγελματικά, και είχαμε πάντα καλή επικοινωνία, η οποία εξελίχθηκε σε μία δημιουργική συνεργασία. Μας έφερε κοντά η πρώτη μας κοινή δουλειά, η Πολίτικη Κουζίνα (2003): η ειδική μας σχέση με την Πόλη, είναι σίγουρα κάτι που μας ένωσε. Συνεχίσαμε έπειτα με τον Νοτιά (2016) και σήμερα με το 1968. Οι ταινίες του, αλλά και τα θέματα που πραγματεύεται, με συγκινούν και μου φέρνουν έμπνευση.
Θεωρείτε πως η ορχηστρική μουσική είναι απαιτητική; Χρειαζόμαστε δηλαδή ένα εκπαιδευμένο κοινό για να την εκτιμήσει δεόντως;
Κάθε είδος μουσικής έχει τις απαιτήσεις του και κάθε κοινό έχει τις προτιμήσεις του. Είναι θέμα εκπαίδευσης και συνήθειας η επιλογή της μουσικής που ακούει ο καθένας. Θεωρώ ότι ένα καλό κομμάτι, ανεξάρτητα αν είναι ορχηστρικό ή λαϊκό, εκτιμάται από το σύνολο του κοινού.
{youtube}4ikE0sdK-cA{/youtube}
