Sigmatropic: Το Dead Computer Blues μιλάει για τη μονάδα –για κάθε έναν από μας, δηλαδή– μέσω του πρίσματος από το οποίο βιώνει την τεράστια κατηφόρα προς το άγνωστο...

 

 

 

Progressive electronica! Ομολογώ ότι με βρίσκει απροετοίμαστο αυτή η ταμπέλα. Όταν το 1997 χτυπούσα την πόρτα της Hitch Hyke, ήθελα απλά να πραγματοποιηθεί το όνειρό μου μέσα από το πείραμα που άρχισα να υλοποιώ: εκείνο της συνεργασίας ανθρώπου και μηχανής. Φυσικά δεν ήμουν ο πρώτος, αλλά πιστεύω ότι είχα κάποια συστατικά στο συρτάρι που υπόσχονταν ένα στοίχημα. Δεν ξέρω αν πίστευα στη μακροβιότητα των Sigmatropic, αλλά πίστευα (και πιστεύω) στη προσωπική μου μακροβιότητα στον χώρο της μουσικής. Η Hitch Hyke και σήμερα η Inner Ear, καθώς και οι υπόλοιποι άνθρωποι οι οποίοι πρόσεξαν αυτό το υλικό, ουσιαστικά άνοιξαν τις πόρτες, και ο κόσμος που μας υποστήριξε έστρωσε το χαλί για αυτήν τη μακροβιότητα. 

 

 

Το νέο μας άλμπουμ Dead Computer Blues ήρθε μετά από μια επτάχρονη περίοδο μεταβολών (για το συγκρότημα) και περισυλλογής. Συνέπεσε με την κλιμάκωση ενός ζοφερού σκηνικού για τη χώρα μας και το ύψωμα μιας δαμόκλειας σπάθης επάνω και από τον υπόλοιπο κόσμο. Από μια άποψη, το σκηνικό αυτό απετέλεσε και τον καταλύτη για την κυκλοφορία του άλμπουμ, με τη συγκεκριμένη μορφή. Το Dead Computer Blues μιλάει για τη μονάδα –για κάθε έναν από μας, δηλαδή– μέσω του πρίσματος από το οποίο βιώνει την τεράστια κατηφόρα προς το άγνωστο. Κάποτε είχαμε ονειρευτεί έναν κόσμο, ή μάλλον είχαμε αναλάβει να υλοποιήσουμε ένα όνειρο που μας κληρονόμησαν οι προηγούμενες γενιές, μέσα από αναλαμπές της δικής τους κατρακύλας. Τα τραγούδια του άλμπουμ μιλούν για διάφορα στιγμιότυπα εκείνων των ονείρων και νοσταλγούν τις συνθήκες κάτω υπό τις οποίες είχαν εξυφανθεί.

 

 

 

Αυτή τη φορά η συμμετοχή του υπολογιστή περιορίστηκε σημαντικά και δόθηκε χώρος στην ανθρώπινη επικοινωνία. Την υπογραφή της ενορχήστρωσης φέρει όλο το συγκρότημα. Το καλοκαίρι του 2013 ήταν καθοριστικό, αφού δουλεύτηκαν τα κομμάτια μέσα από πρόβες και αναδείχθηκαν πτυχές τους που πιστεύω σε μεγάλο βαθμό καθόρισαν και το μουσικό ύφος του άλμπουμ. Βέβαια, δεν έγινε αυτό που θα λέγαμε «ζωντανή ηχογράφηση». Τα διάφορα μέρη και όργανα ηχογραφήθηκαν το κάθε ένα με τη σειρά τους, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνο των τυμπάνων, τα οποία ηχογραφήθηκαν στη Λάρισα (ο ντράμερ του συγκροτήματος είναι Λαρισαίος). 

 

 

Φοβάμαι πως… ναι! Πολλά στοιχεία των ηχογραφήσεων δοκιμάστηκαν διπλά και τριπλά, κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Άλλωστε το υλικό που είχα στη διάθεσή μου από τις ηχογραφήσεις μου άφηνε μεγάλο περιθώριο επιλογών. 

 

 

Δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Θα μπορούσε να ισχύει, πάντως. Οι επιρροές μου από τη δεκαετία του 1970 περιλάμβαναν τους progressive δεινόσαυρους της αγγλικής σκηνής. Φαίνεται πως σε κάποια τουλάχιστον κομμάτια η δομή ήταν τέτοια, ώστε κατεύθυνε και τους υπόλοιπους μουσικούς προς τα εκεί, χωρίς μάλιστα να έχουν έντονες αντίστοιχες επιρροές. Από την άλλη πλευρά, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως αυτό το περί «progressive» λειτούργησε υπόγεια, και γι' αυτό φρόντισα να περιλάβω ως αντίβαρο κομμάτια όπως το "Onion Rock" ή το "Sink"!

 

 

 

Το alternative rock σήμερα είναι περίπου hype, σε βαθμό που σαν όρος έχει χάσει την αξία του. Με την αυθεντική έννοια της λέξης δεν μπορείς να θεωρείσαι «εναλλακτικός» και ταυτόχρονα να είσαι mainstream. Θέλω να πω, ότι οι ταμπέλες εμφανίζουν μια «αδράνεια» ή μια «κόπωση» όταν πλέον δεν προσδιορίζουν σωστά το αντικείμενό τους. 

 

 

Με την αποδοχή του κόσμου. Άλλωστε και στις περιπτώσεις των παλαιότερων κυκλοφοριών μας, η καλλιτεχνική επιτυχία ήταν εκείνη που με ενδιέφερε (ίσως επειδή η «εμπορική» επιτυχία στο συγκεκριμένο είδος μουσικής είναι εντελώς σχετική). Η μεγαλύτερη ικανοποίησή μου είναι οι γνώμες που ακούω έξω, στα μπαρ, στους δρόμους, και η διάδοση «στόμα-με-στόμα». Αυτή είναι για μένα η πιο αυθεντική έκφραση για ένα επιτυχημένο άλμπουμ ή μουσικό εγχείρημα εν γένει. 

 

 

Πάντα. Πιστεύω ότι η μέγιστη των τεχνών είναι ο χειρισμός του λόγου. Στον ποιητικό λόγο, μία λέξη αξίζει όσο χίλιες εικόνες. Θαυμάζω τους μεγάλους λογοτέχνες, το ίδιο –αν όχι περισσότερο– από τους μεγάλους μουσικούς. Ο συνδυασμός του ποιητικού λόγου με τη μουσική, όμως, δεν εξασφαλίζει το άθροισμα των δύο αξιών. Απλά οδηγεί σε κάτι νέο, το οποίο μπορεί να είναι και κατώτερο από την αξία του κάθε στοιχείου ξεχωριστά. Θέλω να πω ότι ο συνδυασμός μουσικής και ποίησης ή η μελοποίηση της ποίησης (πες το όπως θέλεις) δεν κρύβει απλά παγίδες, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις φτάνεις στο σημείο να πεις «καλύτερα θα ήταν μόνα τους, η ποίηση στον δικό της δρόμο και η μουσική στον δικό της». Δεν ξέρω όμως αν αυτό αποτελεί κριτήριο για να αξιολογήσει κανείς το αποτέλεσμα. Πιστεύω πάντως ότι η «μελοποίηση», συχνά δεν είναι ο κατάλληλος όρος. Σε αρκετές περιπτώσεις, συμβαίνει η μουσική να ανταγωνίζεται τον ποιητικό λόγο και αντίστροφα. Και ίσως αυτή η σχέση να με κινητοποιεί, προσωπικά, περισσότερο. 

 

 

 

Μα πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει, με την πιο υγιή του μορφή. Είναι σαφές ότι η παραγωγή μουσικής στην Ελλάδα δεν ακολουθεί την κάθοδο στην κόλαση μαζί με τις κοινωνικές σχέσεις, τον πολιτικό βίο, κλπ. Είναι κάτι σαν όαση. Και ευτυχώς που δεν είναι στρατευμένη, που δεν μας καλεί στους δρόμους, και όλα αυτά τα ευκόλως αναμενόμενα. Η μουσική δημιουργία όταν βρίσκεται σε έξαρση, σε καιρούς που θα θεωρούσαν πολλοί ότι είναι περιττή πολυτέλεια, είναι επανάσταση από μόνη της. Λειτουργεί με μαγικό τρόπο υπόγεια και μας καλεί να αντισταθούμε στον ευτελισμό.

 

 

Θαυμάζω τη μουσική του Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy) και λάτρεψα επίσης το Let England Shake της P.J. Harvey (τα τελευταία δύο χρόνια το τραγουδάω συνέχεια). Μου άρεσε το τελευταίο άλμπουμ των Caribou, των Boards of Canada, του Aphex Twin (αν και σε κάποια σημεία το βρίσκω επιτηδευμένο, με υπερβολική προσήλωση στο τεχνικό μέρος). Τέλος, έπεσε στην αντίληψή μου η μουσική των Son Lux, που βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα.

 

 

Συναυλίες, συναυλίες, συναυλίες. Και νέα μουσική. Υπάρχουν ένα-δύο πρότζεκτ ακόμα στα σκαριά, για πολύ σύντομη κυκλοφορία.