Από τα εγχώρια hip hop άλμπουμ τα οποία ξεχώρισαν στη χρονιά που μας πέρασε –βρέθηκε μάλιστα και στα καλύτερα της χρονιάς σε αυτό το site– η Επικίνδυνη Ποίηση είναι ικανή να τριγυρίζει για πολύ καιρό στο μυαλό σου. Δεν χρειαζόταν λοιπόν καμία άλλη αφορμή για να επιδιώξεις μια συνάντηση με τον Μέγα. Τον βρήκαμε στον Πειραιά, αγοράσαμε μπύρες και αράξαμε σε ένα ήσυχο δρομάκι στα Ταμπούρια, για να προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε τον Χρήστο Πακιώτη μέσα στον Μέγα. Ή μήπως τον Μέγα μέσα στον Χρήστο Πακιώτη;
Τι ήταν αυτό που σε κινητοποίησε να ασχοληθείς με το hip hop; Να φανταστώ πως μεγαλώνοντας κοντά στο Πέραμα, έχει να κάνει με τους Active Member και τη Freestyle;
Όταν ήμουν πιτσιρικάς, σ’ αυτές τις γειτονιές δεν έβρισκες και πολλά δισκάδικα. Πόσο μάλλον αν έψαχνες ραπ. Ήταν επομένως φυσικό το πρώτο που έφθασε στα αυτιά μου να ήταν οι Active Member με το “Άκου Μάνα” και τον “Πρόσφυγα”. Γενικότερα ήμουν στη φάση της Freestyle, αλλά ως ακροατής και φίλος πολλών από ’κει μέσα. Ποτέ δεν έκανα κάτι ενεργά μέσα από αυτή. Και ίσως και καλύτερα...
Να ρωτήσω γιατί «καλύτερα»;
Γιατί όσοι κάνανε κάτι και μετά φύγανε, έχουν να πουν τα χειρότερα. Εγώ που δεν έκανα και είχα πάντα τη θέση του ακροατή και του δορυφόρου γύρω από τη Freestyle, έχω κρατήσει τις καλύτερες των αναμνήσεων. Οι Active Member, ας πούμε, μου αρέσουν ακόμα. Ιδίως τώρα που, απ’ ό,τι καταλαβαίνω, ο Foxmoor επέστρεψε στο πιο πολιτικό, το οποίο εμένα μου κάνει περισσότερο.
Εντάξει, στις μέρες που ζούμε, νομίζω πως δεν νοείται πραγματικό ραπ δίχως να είναι πολιτικοποιημένο…
Δεν είναι απαραίτητο το ραπ να είναι πολιτικό. Κι έπειτα να σε ρωτήσω κάτι; Όσοι το μόνο που έλεγαν μέχρι πρότινος είναι το πόσο ωραία την πίνουν, τώρα ξαφνικά απέκτησαν ευσυνειδησία και επαναστατικό τρόπο σκέψης; Όλοι αυτοί που βγαίνουν τώρα και φωνάζουν «κάψτε τους μπάτσους» και «γαμώ το σύστημα» και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, δεν θεωρώ πως έχουν να αντιπροτείνουν κάτι ουσιώδες.
Είναι απλά οργή;
Ούτε καν... Αν ήταν οργή δεν θα φαινόταν μόνο στα τραγούδια τους.
Επί αυτού, ξέρεις, μπορούμε να προεκτείνουμε τη συζήτηση από το ραπ σε γενικότερα ζητήματα…
Γενικά; Να σου πω. Πολιτικοποιημένος λόγου χάρη θεωρείται και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Να γελάμε μέχρι μεθαύριο δηλαδή... Έχω ακούσει, ας πούμε, ένα τραγούδι του που λέγεται “Το Τραγούδι Της Πλατείας”. Κι όσο κωμική θεωρώ την Πλατεία των Αγανακτισμένων, άλλο τόσο κωμικό θεωρώ και τον Παπακωνσταντίνου ο οποίος έγραψε ένα τραγούδι για αυτούς.
Τη θεώρησες κωμική την Πλατεία;
Ναι. Γιατί όταν έφθασε Δεκαπενταύγουστος κι έπρεπε να πάνε να κάνουν τα μπάνια τους στη Σαλαμίνα, διαλύθηκαν. Και μάλιστα ησύχως! Κοίτα, εγώ τις πολιτικές μου πεποιθήσεις δεν έχω μάθει να τις κρύβω. Θεωρώ ότι η μόνη αμιγής πολιτική ομάδα –που έχει δηλαδή πολιτική σκέψη, είναι στοχευμένη κάπου πολιτικά, δραστηριοποιείται σωματειακά και διαθέτει μια κινητοποίηση σε χώρους εργασίας, είναι το ΚΚΕ. Διαφωνώ σε πάρα πολλά μαζί του, αλλά νομίζω πως ισχύει. Δυστυχώς ή ευτυχώς.
Έχει μια διάρκεια αν μην τι άλλο…
Μια τυπικότητα καλύτερα. Αν κι αυτό, εδώ που τα λέμε, δεν είναι και ό,τι καλύτερο…
Είναι κάπως αρτηριοσκληρωτικό… Εσύ πώς βλέπεις να εξελίσσεται το δράμα της Ελλάδας; Σε επανάσταση ή σε τραγωδία;
Εντάξει τώρα, μην κοροϊδευόμαστε, ποια επανάσταση; Η μόνη επανάσταση είναι μέσα σου. Όσο για την εξέλιξη του ελληνικού δράματος όπως το λες, δεν έχω ιδέα. Το ότι υπάρχει κόσμος που δεν έχει να φάει το βρίσκω τραγικό, θεωρώ όμως ότι πρωτίστως μιλάμε για μία κρίση του καπιταλισμού. Και πιστεύω πως τα μαθήματα της ιστορίας δυναμώνουν κλιμακωτά μέσα στον χρόνο. Και από τη φάση που περνάμε σήμερα θα υπάρξουν διδάγματα από τα οποία θα μάθουμε, αλλά πλέον –λόγω αυτής της χρόνιας κλιμάκωσης– η κατάσταση έχει αποκτήσει ένταση και ισχύ. Όσον αφορά στην Ελλάδα, νομίζω ότι, κακά τα ψέματα, είμαστε μία χώρα πολύ σοβαρών ανθρώπων και ταυτόχρονα μεγάλων κλόουν. Και ενώ έχουμε σημαντικό ιστορικό background και μια πνευματική κληρονομιά από την οποία μπορούμε να αντλήσουμε πολλά, έχουμε γίνει τσουτσέκια.
Η Επικίνδυνη Ποίηση είναι πολική; Με την ευρεία έστω έννοια…
Προσωπικά, αυτός ο όρος με φοβίζει λιγάκι. Το πολιτικό τραγούδι δεν το έχω σε μεγάλη υπόληψη. Επομένως δεν ήταν τέτοιος ο σκοπός μου.
Πολιτικό, με την έννοια του συνειδησιακού ίσως. Υπάρχει και μία έντονη κριτική στο σημερινό αστικό μοντέλο ζωής.
Ναι συνειδησιακό, ίσως. Έχει γίνει μια καταγραφή από μνήμες, από βιώματα, από φοβίες, από γεγονότα. Αν όλα αυτά μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε πολιτικά επειδή είναι συνειδησιακά και επειδή συμβαίνουν μέσα στο αστικό μπουρδέλο, τότε ναι, ο δίσκος έχει και μία πολιτική βάση. Και με αυτή την λογική, τώρα που το σκέφτομαι, δεν ήταν τυχαίο που το τελευταίο κομμάτι το οποίο ηχογραφήσαμε ήταν ο “Ανελκυστήρας”.
«Η νέα μέρα δεν θα ‘ρθει αύριο, είναι ήδη εδώ, νικήσαμε». Νικήσαμε;
Δεν ξέρω. Εκπέμπει πάντως μια αισιοδοξία, ότι τελικά μπορεί και να…
Αλλά;
Κοίτα φίλε. Όλες οι ιδεολογίες, όλες οι θρησκείες και τα πιστεύω των ανθρώπων εξυμνούνε τη μάχη. Εγώ πάλι πιστεύω πως, αν μπορεί να αλλάξει κάτι κάποτε, είναι με το να πούμε ότι αφοπλιζόμαστε, ότι αγαπάμε ο ένας τον άλλον, ότι σεβόμαστε το περιβάλλον μας… Είναι πολύ γενικά και συγκινητικά όλα αυτά, το ξέρω – ακούγομαι σαν κάτι Πράσινους Οικολόγους, αλλά νομίζω πως για να αλλάξει κάτι θα πρέπει να αγαπήσει ο άνθρωπος τον άνθρωπο, τίποτε άλλο. Και στην τελική, ενώ όλες οι ιδεολογίες κλπ. έχουν με κάποιο τρόπο δοκιμαστεί και ηττηθεί, το μόνο που δεν δοκιμάστηκε ποτέ είναι η αγάπη. Κι νομίζω πως όλη η αποξένωση που δημιουργεί το ίντερνετ ή η τηλεόραση εκεί αποσκοπεί: στο να μην μιλάνε μεταξύ τους οι άνθρωποι, να μην αγαπιόνται. Δεν ξέρω, έχω δει περίεργα πράγματα τελευταία. Στη γειτονιά όπου μεγάλωσα, για παράδειγμα, παλαιότερα οι άνθρωποι έβγαιναν στις αυλές τους, τα καλοκαίρια τα παιδιά έπαιζαν στα πεζοδρόμια. Τώρα; Είναι όλοι κλεισμένοι στα σπίτια τους και κάνουνε like!
Να πάμε πάλι στον δίσκο; Γιατί η Ποίηση να είναι Επικίνδυνη;
Κοίτα, το Επικίνδυνη Ποίηση εγώ το ταυτίζω με το αστική ποίηση, με τα βιώματα δηλαδή που μου έδωσε η πόλη. Το ότι η εκφορά του λόγου είναι ποιητική, έχει να κάνει με τις καταβολές μου. Θα μπορούσα να μην τα έχω πει έτσι όπως τα είπα, να τα είχα πει πολύ πιο ωμά. Η ποίηση σαν γραφή δεν έχει καμία σχέση με τον τίτλο, είναι αλληγορικό· έχει να κάνει με την αστική απεικόνιση. Πολλά τραγούδια τα εμπνεύστηκα βιώνοντας την πόλη σε πολλές πλευρές της. Τη βίωσα και τη ζωγράφισα, όπως θα μπορούσα να το κάνω εγώ. Μ’ αρέσει η ποίηση, δεν έγινε κάτι επιτηδευμένα. Έγινε επειδή έτσι γράφω πλέον. Και η αλλαγή γραφής μου έγινε σε ένα κομμάτι. Στον προηγούμενο δίσκο είχα βάλει το “Αλκυονίδες Μέρες”, το οποίο είχα γράψει για τον Καββαδία. Εκεί το ξεκλείδωσα αυτό και είδα ότι μου κάνει πιο πολύ, ότι μίλαγα πιο άνετα και πιο ουσιαστικά έτσι.
Πώς δημιουργήθηκε αλήθεια ο δίσκος;
Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια δουλειά τριών παλιών φίλων, του Γιώργου Ρενιέρη, του Ανδρείκελου και δική μου. Γνωριζόμαστε δεκαετίες, μεγαλώσαμε στις ίδιες γειτονιές. Είχαμε χαθεί (όχι τόσο με τον Ανδρείκελο –αφού έκανε την παραγωγή και για την προηγούμενή μου δουλειά, τις Τέσσερις Εποχές– αλλά κυρίως με τον Γιώργο) και ξαφνικά ως δια μαγείας ξανασυναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Τόσο απλά και όμορφα.
Τον δίσκο τον δουλέψατε μαζί δηλαδή; Δεν πήρες, ας πούμε, τα ποιήματα του Ρενιέρη απλώς για να τα εντάξεις στον δίσκο;
Γενικά ποτέ δεν κάθομαι να γράψω με σκοπό να βγάλω δίσκο. Μπορείς να πεις ότι είχα ξεκινήσει από καιρό σε μία δύσκολη εποχή αναζητήσεων, είχα δυο-τρία έτοιμα στιχάκια. Όταν όμως βρεθήκαμε όλοι μαζί, σιγά-σιγά φθάσαμε σε ένα σημείο όπου από τα ραπ μέχρι την παραγωγή και τα ποιήματα τα δουλεύαμε τρεις άνθρωποι μαζί, φτιάχνοντας έναν πυρήνα που ονομάστηκε Επικίνδυνη Ποίηση. Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν υπάρχει κάπου πάνω στο CD το λογότυπο Μέγας.
Εξ’ ου και η ομοιογένεια, λοιπόν. Ακούγοντας τον δίσκο, δύσκολα διακρίνεις πού σταματάει το ραπ του Μέγα και πού ξεκινάει η ποίηση του Ρενιέρη…
Ναι, υπάρχει αυτό το δέσιμο. Το πιο περίεργο απ’ όλα είναι ότι μετά από αυτόν τον δίσκο, οι τρεις μαζί ξαναβρεθήκαμε ελάχιστα. Είχε πει –αν δεν απατώμαι– η Δέσποινα Τομαζάνη για τη Γλυκιά Συμμορία του Νικολαΐδη, ότι ένας από τους καλύτερους τρόπους για να χαθείς με τους φίλους σου είναι να συνεργαστείς μαζί τους. Μεγάλη ατάκα!
Ακούγοντας πάντως τον δίσκο, υποθέτω πως ήταν αρκετά ψυχοθεραπευτική η διαδικασία του.
Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι. Όλος ο δίσκος, χωρίς να το έχουμε συνεννοηθεί, κατέληξε να γίνει ένα είδους ρέκβιεμ των ανθρώπων που έχουν γεννηθεί στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Όλοι όσοι ανακατευτήκαμε, άλλωστε, είμαστε γεννημένοι τότε.
Το λες κι ο ίδιος: «η εκδίκηση του ’80 είναι…
… τα ίδια τα παιδιά του», ναι. Και μόλις κλάσαμε κι ένα αρχίδι!
Τελικά όμως εκδικείται η γενιά μας;
Δεν το βλέπω έτσι. Νομίζω ότι ανήκουμε σε μια πειραματική, μια ενδιάμεση γενιά. Κρατάμε ακόμα την ευαισθησία και τον ρομαντισμό της γενιάς των πατεράδων μας λόγου χάρη, ακούσαμε ροκ εν ρολ από τους δίσκους τους, προλάβαμε ζωντανούς τον Χατζιδάκι ή τη Βουγιουκλάκη, είδαμε και τον Βέγγο στο θέατρο. Ταυτόχρονα όμως μας βομβάρδισαν με το ίντερνετ και με την ιδιωτική τηλεόραση. Ήμασταν το αλεξικέραυνο της ιδιωτικής τηλεόρασης, πάνω μας γίνανε όλα τα πειράματα. Με κάποιον τρόπο, λοιπόν, έχουμε αποκτήσει τη γνώση δύο γενεών. Εγώ με το ίντερνετ δεν τα πάω καλά, δες όμως τα νεότερα παιδιά. Είναι απολύτως προσαρμοσμένα στον τρόπο με τον οποίο έχει αλλάξει η κοινωνία, δεν τους κάνει καμιά εντύπωση.
Και η γενιά μας όμως (ίσως και λόγω όλων αυτών) βρίσκεται σε μια υπαρξιακή κρίση, έτσι δεν είναι; Μου έρχεται ας πούμε στο νου το τραγούδι σου “Καθάρματα (Μια Βόλτα Στις Ταράτσες)”…
Αυτό το τραγούδι το έγραψα για τους παλιούς μου συμμαθητές. Ήταν τότε που ξεκινήσανε αυτά τα reunion μέσω Facebook. Ε, ήρθαν και με πήρανε για ένα τέτοιο και πήγα γιατί ειλικρινά ήθελα να τους αντικρίσω μετά από τόσα χρόνια. Αλλά διαπίστωσα πως αυτά τα παιδιά, τα οποία είχανε μία ευαισθησία, μια αγάπη μέσα τους, είχανε γίνει σύγχρονοι γιάπηδες, πολύ λεπτεπίλεπτοι και προτηγανισμένοι! Έγραψα λοιπόν το πρώτο κουπλέ για τους άνδρες της γενιάς μας, τους συμμαθητές μου, το δεύτερο για τις συμμαθήτριες και το τρίτο για μένα.
Αφού μπήκαμε στο παιχνίδι της συζήτησης με βάση τα τραγούδια του δίσκου, να άλλη μια αφορμή: το τραγούδι σου “Επικίνδυνη Ποίηση”. Εκεί μπαίνεις λίγο (και ευτυχώς για λίγο) στο αυτοαναφορικό τριπάκι που –μεταξύ άλλων– πυροδοτεί τις τόσες προσωπικές κόντρες που έχουν κατά καιρούς υπάρξει στο ελληνικό hip hop. Δεν έχω σκοπό να αναφερθώ στις δικές σου, να μάθω τι και πώς. Όλο αυτό όμως πώς το βλέπεις; Σαν μια εισαγόμενη μόδα;
Ακριβώς έτσι, εισαγόμενη. Εντάξει, έχουν κράξει και μένα στο παρελθόν, έχω κράξει κι εγώ. Μικροπρέπειες μωρέ, γραφικότητες. Κάνοντάς το, στην ουσία απλά ικανοποιούμε τον εγωισμό μας. Ίσως έχει να κάνει και με την εύκολη οδό, την πεπατημένη. Το κομμάτι “Επικίνδυνη Ποίηση” πάντως δεν έχει να κάνει με κανενός είδους κόντρα. Βασίζεται πάνω στο υγιές battle rap, δηλαδή το να εξάγεις κάποια τεχνική, κάποια ικανότητα. Κι αυτό βέβαια, μη λέμε βλακείες, ματαιοδοξία δείχνει, γιατί άκουγα τόσους να το κάνουνε και αισθανόμουν ότι το κάνουν πολύ ρηχά. Σκέφτηκα λοιπόν να το φέρω στα μέτρα μου, να δω τι είναι, πώς θα το έκανα εγώ. Δεν θα το ξανάκανα πάντως.
Μια είδους πεπατημένη σήμερα τείνει να γίνει και το ραπ στις νυχτερινές πίστες. Σε ενοχλεί καθόλου;
Όχι δεν με ενοχλεί, γιατί να με ενοχλεί; Δηλαδή, βλέπεις λ.χ. τους Vegas. Τι σου λέει η εικόνα τους; «Είμαι ο τύπος με τη μπαντάνα», αυτό σου λέει. Ο άνθρωπος είναι ειλικρινής μαζί σου, πού περίμενες δηλαδή να παίξει, σε καμιά κατάληψη;
Υπάρχει περίπτωση να δούμε και σένα κατά ’κει δηλαδή;
Αν μπορούσα να βγω στην πίστα με πέντε καλλιτέχνες που γουστάρω θα το ’κανα. Να πάρεις όμως αυτό το πράγμα που λέγεται Μέγας όπως είναι, χωρίς να αλλάξεις κάτι –αυτό που ξέρεις, ας πούμε, ότι για να μην πιει ένα μπουκάλι ουίσκι θα πρέπει να τον κλειδώσεις στο καμαρίνι. Εξάλλου, έχω εμπνευστεί πολλά τραγούδια μου στα σκυλάδικα, τα θεωρώ πολύ αξιοπρεπή μορφή διασκέδασης και κυρίως ειλικρινή. Είναι εκεί όπου έχεις πιάσει πάτο και σκάβεις πιο κάτω ψάχνοντας πετρέλαιο! Είναι ειλικρίνεια, δεν είναι σαν κάτι εντεχνοπλιάτσικες. Δηλαδή τον Καμπουρίδη ή τον Γιώργο τον Μαργαρίτη τους θεωρώ πολύ πιο ροκ εν ρολ από τον Πλιάτσικα, τον Παπακωνσταντίνου κι όλους αυτούς τους ελαφρύδες. Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει φοβία με το σκυλάδικο. Όπως ως κοινωνία είμαστε ομοφοβικοί, έτσι και με το σκυλάδικο. Είμαστε σκυλοφοβικοί! Γιατί, δηλαδή; Λαϊκή μουσική είναι... Και στην τελική να σου πω και το άλλο. Και το hip hop στην Αμερική, ως λαϊκή μουσική ξεκίνησε. Από τα πάρτι των γκέτο ξεκίνησε. Όταν σε ένα κολλημένο τετράμετρο ήρθαν τύποι σαν τον Kool Herc και έβαλαν από πάνω μία πρόζα.
Εξελίχθηκε όμως σε πολιτική πράξη, έτσι δεν είναι;
Μα και το πάρτυ των καταπιεσμένων ανθρώπων στα γκέτο, πολιτική πράξη ήταν. Το hip hop, στην ουσία είναι ένα χαλί ή μια διάλεκτος πάνω στην οποία ο καθένας σου λέει ό,τι γουστάρει –ασχέτως αν σου κάνει ή όχι η αλήθεια του. Ύστερα βέβαια, όπως νομίζω λέει κι ο B.D. Foxmoor, όταν η πολιτική πράξη των πάρτυ των Νέγρων άρχισε να αποκτά δύναμη και να συσπειρώνει, η Αμερική έπρεπε να κάνει κάτι. Και τι έκανε; Τους πέταξε τα Τέσσερα Στοιχεία. Αυτή την παπαριά.
Τα Τέσσερα Στοιχεία;
Graffiti, breakdancing, DJing και rapping. Κι έτσι μπήκαν οι εταιρείες στο κόλπο. Μετά τους πέταξαν λεφτά, ναρκωτικά…
Και –ακολουθώντας την επεκτατική νομοτέλεια του καπιταλισμού– όπλα…
Ναι, για να σκοτώνονται μεταξύ τους! Νομοτέλεια που επαναλαμβάνεται. Υπήρχαν βέβαια και σπουδαίες πολιτικές μπάντες όπως οι Public Enemy, αλλά ακόμα και στα 1990s αυτές ήταν μεμονωμένες περιπτώσεις. Αν το δεις ψύχραιμα, οι περισσότεροι εξυμνούσαν το χρήμα, τα ναρκωτικά και τις πουτάνες.
Ανέφερες πριν τον Νικολαΐδη. Αυτή η Βέρα, στην οποία αναφέρεσαι στον δίσκο, υποψιάζομαι ότι έχει σχέση μ’ εκείνον;
Ναι βέβαια, η Βέρα του Νικολαΐδη. Αυτή η υπέροχη Βέρα.
Η Βέρα, το «κάποιο Ναύπλιο»… Λειτουργεί αυτή η «συμβολοποίηση» του παρελθόντος;
Το Ναύπλιο για μένα έχει μέσα του πολλές γλυκές μνήμες. Εκεί περνούσα τα καλοκαίρια των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων. Αλλά τελικά όλη αυτή η εμμονή μου με παρελθοντικές εικόνες, δεν νομίζω πως μου έκανε καλό στη ζωή μου.
Και το “Η Συμμορία Επιστρέφει” μυρίζει Νικολαΐδη και Γλυκιά Συμμορία, κάνω λάθος;
Θεωρώ γενικά τον Νικολαΐδη μεγάλο σκηνοθέτη, μίλησε για πράγματα για τα οποία δεν μίλησαν πολλοί. Τη “Συμμορία” πάντως την έγραψα επηρεασμένος κυρίως από τα Κουρέλια.
Η συμμορία επέστρεψε τελικά;
Αυτό με βασάνιζε χρόνια. Εν τέλει, δεν νομίζω. Και να επιστρέφει, θα έρχεται με το ΚΤΕΛ! Όταν έγραφα τη “Συμμορία” πίστευα στην παλιά παρέα των 17χρονων, 18χρονων, η οποία επιστρέφει και παίρνει τη ρεβάνς. Ξέρεις, ότι η γενιά του ’80 θα ερχόταν και θα έβαζε νέους όρους σε αυτό που ζούμε, ότι θα λέγαμε πως εμείς ακόμα κρατάμε τη μυρωδιά από τις γειτονιές. Πλέον δεν ξέρω καν αν είναι τόσο σημαντική αυτή η ρεβάνς.
Τελευταία κυκλοφόρησες δωρεάν στο ίντερνετ και μια συλλογή…
Ναι, πρόκειται για κάποια remix από ανθρώπους με τους οποίους ήθελα να συνεργαστώ και κάποια ακυκλοφόρητα από παλιά.
Το δωρεάν του θέματος και το ίντερνετ με πάει αυτομάτως στα πνευματικά δικαιώματα. Το ζήτημα ανασύρθηκε τελευταίως, η θέση σου ποια είναι;
Κοίτα, σε ένα ιδεατό επίπεδο θα ήθελα να υπάρχει μια ασφαλιστική δικλείδα εναντίον της πειρατείας. Αντιλαμβάνομαι φυσικά, πως ο τρόπος που πάνε να την καταπολεμήσουν δεν γίνεται καλόβουλα. Γίνεται εγκληματικά. Το διαχειρίζεται αποκλειστικά ο καπιταλισμός.
Και δη η «πρωτοπορία» του καπιταλισμού, οι μεγάλες πολυεθνικές δηλαδή…
Ακριβώς. Αλλά από την άλλη θα ήθελα να μπορεί να προφυλάσσεται η δουλειά μου. Αυτό δεν το βρίσκω κατακριτέο, από τη στιγμή που εγώ αφιέρωσα χρόνο, μπήκα στη διαδικασία να γράψω σε ένα πολύ καλό στούντιο, με έναν πολύ καλό ηχολήπτη, να μπούνε, τέλος πάντων, λεφτά στη φάση από την εταιρεία.
Όμως, πλέον το ίντερνετ σου δίνει τη δυνατότητα να φθάσεις σε μέρη όπου δεν θα έφθανες διαφορετικά…
Σ’ αυτό δεν διαφωνώ. Σκέφτομαι όμως πως η προεργασία για να βγάλω αξιοπρεπώς ένα υλικό απαιτεί χρόνο και χρήμα. Και πλέον εγώ δεν έχω τίποτα από τα δύο για να ξαναμπώ στη διαδικασία να δουλέψω ξανά με τους συνεργάτες μου σε τόσο καλό επίπεδο όσο αυτό της Επικίνδυνης Ποίησης. Αν ήμουν προύχοντας ή γιος βιομηχάνου, δεν θα είχα πρόβλημα. Θα το έκανα, θα το διάνεμα δωρεάν και θα έλεγα «ας πάει στην ευχή της Παναγίας». Τη συλλογή την έδωσα δωρεάν γιατί τα έξοδά της ήταν μηδενικά.
Μελλοντικά σχέδια;
Είχα στο μυαλό μου μετά την Επικίνδυνη Ποίηση να κάνω κάτι πάνω στις γραμμές του ροκ εν ρολ. Με κάποιον τρόπο να ταιριάξω εκεί πάνω το ραπ. Όμως αυτό προϋποθέτει μια μπάντα που θα την πας στο στούντιο για να γράψει κι εγώ τώρα είμαι άφραγκος. Οπότε…
Περίοδος αφλογιστίας δηλαδή; Σε τέτοιες περιόδους που θα μπορούσες να γράψεις ολόκληρο έπος;
Ναι, αυτή την εποχή δεν γράφω κάτι. Και χωρίς να θέλω να το παίξω προφήτης ή οτιδήποτε, νομίζω πως με έναν τρόπο ό,τι είχα να πω για την τωρινή κατάσταση, το είπα ενάμιση χρόνο πριν με την Επικίνδυνη Ποίηση.
Σ’ ευχαριστώ.
Κι εγώ, να σαι καλά…
