Gravitysays_i

Από στόμα σε στόμα διαδίδεται ολοένα και πιο πολύ η φήμη ενός αγγλόφωνου album ονόματι Roughest Sea, που βγήκε από τον Σείριο του Χατζιδάκι, ένα label γνωστό για το γούστο και το «ανήσυχο» πνεύμα του, όχι όμως και για το αγγλόφωνο ρεπερτόριό του. Το Avopolis αποφάσισε λοιπόν να μάθει περισσότερα και κανόνισε έτσι μια συνάντηση με τους Gravitysays_i...

Πώς ξεκινάει η ιστορία σας;
Μάνος: «Με τον Νίκο παίζουμε μαζί γύρω στα έξι χρόνια. Πριν τους Gravitysays_i είμασταν στους Cloudscape, ένα συγκρότημα κιθαριστικής pop. Παίξαμε live σε πολλούς χώρους στην Αθήνα, και κάναμε και ένα single για το τελευταίο τεύχος που έβγαλε το Fractal, καθώς και μια συμμετοχή σε ένα cd του Ποπ + Ροκ. Στην πορεία δημιουργήθηκε αρκετό άλλο υλικό, οπότε μπήκαμε στο στούντιο για ηχογραφήσεις. Τότε ήρθε στον δρόμο μας ο Νίκος ο Τριανταφύλλου, που έχει τo Sonic Playground, με τον οποίον γνωριστήκαμε, γίναμε φίλοι - έγινε μάλιστα και ο ηχολήπτης μας - και μαζί του αρχίσαμε να συζητάμε το ενδεχόμενο ενός δίσκου».
Νίκος: «Στην πορεία κατόπιν προέκυψαν διάφορα προβλήματα και απανωτές αναβολές, εμείς όμως τότε προτιμούσαμε να είμαστε σε κάποια μικρή εταιρεία που θα ενδιαφερόταν για τη μουσική μας και δεν θα μας έβλεπε απλώς ως άλλο ένα προϊόν. Τελικά η όλη ιστορία μας κούρασε πάρα πολύ και, λόγω και άλλων συγκυριών, οδήγησε και στη διάλυση των Cloudscape».
Μάνος: «Πριν όμως γίνει αυτό είχαμε ήδη φτιάξει με τον Νίκο τους Gravitysays_i ως ένα side project και είχαμε ήδη δύο κομμάτια, το “Objects In Mirror Are Closer Than They Appear” και το “Gravity Says I”. Και φτάσαμε τελικά στο Roughest Sea, ένα album το οποίο επιμεληθήκαμε εξ’ ολοκλήρου για να γίνει, από την ηχογράφηση μέχρι το mastering και τα εξώφυλλα, είναι τελείως do-it-yourself. Φυσικά όλα αυτά πληρώθηκαν από μας».

Το artwork της δουλειάς είναι καταπληκτικό...
Πλάτωνας: «Κι εγώ ενθουσιάστηκα. Και συνήθως αποτελεί λίγο ρίσκο ένα ωραίο artwork, γιατί άμα μετά το περιεχόμενο δεν είναι καλό, γυρίζει εναντίον σου».
Νίκος: «Το artwork έχει ξέρεις κι αυτό μια μικρή μυθολογία πίσω του. Εμείς από την αρχή θέλαμε να έχει μια εικαστική προσέγγιση, να αντικατοπτρίζει αυτό το χειροποίητο και ζεστό της μουσικής μας και όχι να βασίζεται σε φωτογραφίες και σε γραφιστικά κόλπα».

Και πώς αποφασίσατε να ονομάσετε το σχήμα Gravitysays_i; Υπάρχει και για αυτό κάποια μικρή ιστορία;
Νίκος: «Ήταν μια ιδέα του Μάνου. Ο Μάνος γενικά είναι ο εμπνευστής της εικόνας που βγάζει ο λόγος μας προς τα έξω».
Μάνος: «Το Gravitysays_i περιγράφει όλη αυτή τη διαδικασία την οποία βιώσαμε δημιουργώντας το Roughest Sea, της δυσκολίας των ανθρώπινων σχέσεων. Το πώς, ας πούμε, εμείς είχαμε πρόβλημα με τα άλλα παιδιά, τα οποία δεν μοιράζονταν το όνειρο της μουσικής όσο κι εμείς - όπως κι αυτά είχαν ενδεχομένως τα δικά τους προβλήματα μαζί μας. Κατευθυνόμαστε δηλαδή και στη διαμόρφωση των συναισθημάτων μας από παράγοντες εξωτερικούς. Και ο κατ’ εξοχήν εξωτερικός παράγοντας επιρροής στις ζωές μας, για τον οποίον δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γιατί απλώς υπάρχει, είναι η βαρύτητα».

Πώς κερδίζετε αλήθεια τα απαραίτητα για να μπορείτε να κάνετε και τις μουσικές σας;
Πλάτωνας: «Είμαστε και οι τρεις επαγγελματίες σαν εκτελεστές και μπορούμε να βγάλουμε χρήματα παίζοντας ως session μουσικοί. Παρά ταύτα, έχουμε φύγει από αυτή την κατάσταση και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία. Έχουμε δηλαδή τη δυνατότητα να παίξουμε και αλλού, άλλα πράγματα, αποτελεί όμως επιλογή μας να ασχολούμαστε με τα δικά μας - δεν είναι ότι δεν μπορούμε και γι’αυτό μαζευόμαστε με την παρέα μας και κάνουμε ένα κολλάζ από όλα όσα θα θέλαμε να ’μασταν. Για τον σκοπό αυτόν ακριβώς εγώ σταμάτησα να παίζω ως session μουσικός και έχω ανοίξει ένα DVD club. Άμα παίζεις με άλλους, δεν ξέρω γιατί, αλλά καταλήγεις ούτε όσον χρόνο χρειάζεται να ’χεις, αλλά ούτε και διάθεση για κάτι πιο δικό σου».
Νίκος: «Εγώ μέχρι πρότινος είχα ένα γκρουπάκι με το οποίο παίζαμε disco και διασκευές σε πάρτι και εκδηλώσεις. Πλέον, βγάζω τα απαραίτητα ως DJ».
Μάνος: «Εγώ πάλι, όταν δεν κάνουμε πρόβες, είμαι υπερήρωας (γέλια!). Πέρα από την πλάκα, δουλεύω σαν ηχολήπτης, για έναν ραδιοφωνικό σταθμό».

Πώς έγινε τελικά και βρέθηκε το Roughest Sea στον Σείριο;
Μάνος: «Όταν τελικά είδαμε ότι δεν μπορούσαμε να ολοκληρώσουμε κάτι με την Sonic Playground, αρχίσαμε να ψάχνουμε αλλού. Για έναν περίπου χρόνο ψάχναμε, άλλοτε μιλώντας με ανθρώπους από μεγάλες εταιρείες οι οποίοι υποτίθεται πως ενδιαφέρονταν για εμάς και ούτε το όνομά μας δεν έλεγαν σωστά και άλλοτε διαπραγματευόμενοι με μικρές εταιρείες, γύρω από τις οποίες διαδραματίζονταν περίεργες ιστορίες. Όπως ας πούμε με μια γνωστή ανεξάρτητη, που ανακαλύψαμε ότι ουσιαστικά αποτελεί παράρτημα μιας...βιοτεχνίας με μπουφάν! Ούτε καν ερασιτεχνισμός δηλαδή. Στο όλο τρέξιμο πέρασα και από τον Σείριο και άφησα ένα cd σε μια θυρίδα. Πέρασαν κατόπιν αρκετοί μήνες, οκτώ αν θυμάμαι καλά, και είμασταν πλέον σε μια φάση όπου είχαμε τελειώσει και την κοπή και ετοιμαζόμασταν να αναθέσουμε τη διανομή στην Play Our Music από το Κιλκίς - είχαμε μάλιστα πάει και αυθημερόν εκεί για να γνωριστούμε με τα παιδιά τα οποία την τρέχουν. Και τότε παίρνει τηλέφωνο ο Γιώργος Χατζιδάκις και μας λέει να το βγάλουμε στον Σείριο».
Νίκος: «Μας κολάκευε να βγει το cd μας στον Σείριο. Όχι μόνο γιατί είναι συνδεδεμένος με το όνομα του Μάνου Χατζιδάκι, αλλά γιατί ξέρουμε ότι είναι μια εταιρεία που δεν την ενδιαφέρει το marketing και έχει μια ιδεολογία σαν και τη δική μας γύρω από τη μουσική».

Παρακολουθείτε αλήθεια τι γίνεται δισκογραφικά στην Ελλάδα;
Μάνος: «Κι εγώ και όλοι μας ακούμε πολύ και ασχολούμαστε, κυρίως μπαίνοντας στο myspace».
Νίκος: «Δεν θεωρούμε όμως ότι ανήκουμε και πολύ στην αγγλόφωνη ελληνική σκηνή».

Γιατί νιώθετε πως δεν ανήκετε στη σκηνή;
Νίκος: «Γιατί βλέπουμε ανθρώπους στη σκηνή με κάποιον σκοπό, όχι με κάτι μέσα τους που να θέλουν να το βγάλουν και αν δεν το κάνουν θα σκάσουν. Υπάρχει ένα κλίμα ότι αφού είμαι μούρη, αφού το έχω και λίγο και έχω αντιγράψει και κάποιους ξένους στο πώς τραγουδάνε, βγαίνω να κάνω ένα συγκρότημα. Με την ασφάλεια του ότι, αφού αυτό που κάνω το έχει κάνει και κάποιος άλλος, ας το κάνω κι εγώ στην Ελλάδα. Έχει μεγάλη σημασία το κίνητρο».
Μάνος: «Εμείς δεν θέλουμε να πουλήσουμε τη μούρη μας σε κάποιο εξώφυλλο, ούτε να πάρουμε πόζα με την κιθάρα την ώρα που θα μας λούζει ο προβολέας, για να μας βγάλουν φωτογραφία. Δεν είναι πάντως πως δεν βλέπουμε και κάτι να συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, οπωσδήποτε βγαίνουν και δουλειές οι οποίες αξίζουν και ως ακροατές έχουμε εντοπίσει μπάντες οι οποίες μας αρέσουν. Θα αναφέρω για παράδειγμα τους Modrec, που είναι άψογοι μουσικοί, τους No Clear Mind από τα Χανιά, τους 2L8 από τη Βέροια ή τους J. Allen».
Νίκος: «Κι εμένα μου αρέσουν πολύ οι Marsheaux, υποστηρίζουν πολύ καλά αυτό το ρομαντικό 1980s στοιχείο με ομορφες μελωδιες».

Σε ποιους καλλιτέχνες θα εντοπίζατε τις μουσικές σας επιρροές;
Νίκος: «Εμένα το αγαπημένο μου συγκρότημα είναι οι Pink Floyd. Και αμέσως μετά θα έβαζα τον Μάνο Χατζιδάκι. Μεγάλη μου επιρροή είναι επίσης και ο David Sylvian. Από εκεί και πέρα θα έβαζα οπωσδήποτε τη Λένα Πλάτωνος, τον Philip Glass και τη Björk».
Πλάτωνας: «Beatles οπωσδήποτε και μετά γίνεται χαμός. Έχω πάθει πλάκα και με έναν δίσκο των Hood τα τελευταία χρόνια, και με Marvin Gaye και με Stevie Wonder, χάος».
Μάνος: «Εγώ έχω ως αγαπημένο μου group τους Dead Moon. Ειδικά στους παλιότερους δίσκους τους, γιατί μετά κάνανε και κάτι albums που ήταν λίγο για πέταμα».