Μια σκηνή ξαναγεννιέται από την ανάγκη του ανήκειν «σε μία κοινότητα, σε κάτι με αρχή και τέλος». Αλλά ο Jonathan Wilson κυνηγάει κάτι μεγαλύτερο από μία ακόμα αναβίωση...

Έδωσε στα ερτζιανά ένα ραδιόφωνο ξεχωριστό, γράφει ο Νίκος Σβέρκος, επειδή υπερασπιζόταν μια ελευθερία που «έπαιζε» με τα όρια: τα όρια της κρατικοδίαιτης πολιτιστικής δημιουργίας, της καθεστηκυίας ευπρέπειας, της εμπορικότητας...

Το να μιλά κανείς και να γράφει για μουσική δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα, τονίζει ο Μιχάλης Τσαντίλας –κι ας το κάνουν όλο και περισσότεροι στην εποχή του διαδικτύου. Όχι άλλα «κινηματογραφικά» και «ταξιδιάρικα»...

Ναι, έβγαλε σόλο δίσκο ο Will Butler των Arcade Fire, έβγαλε και ο Steven Wilson καθώς και οι Moon Duo, αλλά προκρίνουμε σήμερα τον τραγουδοποιό από το Ντιτρόιτ...

Από τις σεισμικές δονήσεις που προξένησε στη σκηνή το No One Can Ever Know των Twilight Sad, φτάνοντας ως τα φετινά άλμπουμ των Idlewild και Phantom Band...

Το κτίριο θα έπρεπε να προστατεύεται και από τους ίδιους τους λάτρεις της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, λέει ο Νίκος Σβέρκος. Όχι ως «εικόνισμα», χωρίς κόκκο σκόνης...

Ένα καλό light show ανεβάζει την αδρεναλίνη του κοινού, γράφει ο Στυλιανός Τζιρίτας. Οι φωτισμοί είναι σημείο αξιολόγησης του σόου μίας μπάντας...

Ποιον θα βάλετε στη δισκοθήκη δίπλα στον Caribou και τον Nicolas Jaar; Η στήλη ακούει όμως και τις κιθάρες των Screaming Females, το αγχωτικό techno του Levon Vincent και τη noise παραζάλη των Spectres...

Από τους Orange Juice, τους Pastels και τους Delgados, στους Twilight Sad