Και έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που κάνεις αυτά που κάποτε κορόιδευες. Ναι, έγινα περήφανος φυτομπαμπάς. Και φυσικά δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, ποτέ δεν υπήρχε. Αλλά, άρχισα να πωρώνομαι. Και να ψάχνω γωνίες του διαδικτύου που δεν θα πάταγα ποτέ, για να μάθω περισσότερα για την εξωτική Ντιφενμπάχια που αγόρασα. Έμαθα λοιπόν ότι έχει αυτό το όνομα που μοιάζει με αυτό στόπερ της Δυτικής Γερμανίας γιατί την έφερε στην Ευρώπη από τη Βραζιλία ο Γερμανός κηπουρός Ντίφενμπαχ, είναι λίγο τοξική όπως οι σχέσεις μου κάτι που την κάνει αυτόματα πιο cool και badass απ’ όλα τα φυτά εσωτερικού χώρου και χάρηκα λίγο ηλιθιωδώς με αυτό. Μετά θυμήθηκα συνειρμικά το χαμένο, ηλεκτρονικό δίσκο του καινοτόμου μουσικού Mort Garson με τίτλο Mother Earth's Plantasia, το οποίο υποτίθεται πως βοηθάει τα φυτά να μεγαλώσουν και να αναπτυχθούν πιο γρήγορα. Το είχα ανακαλύψει πριν από αρκετά χρόνια μέσα από τον επιθετικό αλγόριθμο του YouTube (πέρυσι πήρε επανέκδοση από τη Sacred Bones) και μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση το πόσο γήινος ακουγόταν, σε βαθμό που φαντάστηκα πως αν ήμουν όντως φυτό θα ηρεμούσα και θα περνούσα πολύ καλά μαζί του. Σε αυτό το σημείο θα έβαζα αυτό το link για να διαβάσετε την υπόλοιπη ιστορία, αλλά θα βάλω αυτό λόγω πίεσης από την αρχισυνταξία. Επιτέλους ήρθε η στιγμή να δω αν όντως πιάνει το τρικ! Βρε τι παθαίνεις αν γίνεις φυτομπαμπάς.
Σα να πέρασε στο ντούκου η είδηση πίσω από το λόγο που ο Tom Meighan, ο frontman των Kasabian, αποχώρησε από τη μπάντα. Στην αρχή η μπάντα επικαλέστηκε προσωπικά ζητήματα και άρχισαν να βγαίνουν στη φόρα κάτι δακρύβρεχτα αρθράκια για το πως οι Kasabian θα παραμείνουν οι ίδιοι χωρίς το βασικό τους μέλος (λες και είναι καλό να παραμείνουν οι ίδιοι, που έχουν να βγάλουν δίσκο της προκοπής από το 2009). Και, μετά, αποκαλύφθηκε η αλήθεια, που θέλει το βρετανό μουσικό να σωματοδικεί βίαια απέναντι στην πρώην -πλέον- αρραβωνιαστικιά του Vikki Ager, μπροστά μάλιστα σε ένα παιδί που κάλεσε για βοήθεια. Τελικά η καραντίνα έβγαλε στην επιφάνεια τον αληθινό μας (χειρότερο) εαυτό. Στα τσακίδια, ατάλαντε.
Σε άλλα, πιο ευχάριστα, νέα, ο Sufjan Stevens ανακοίνωσε την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου του τη φετινή χρονιά με τίτλο The Ascension για τις 25 Σεπτέμβρη, ο οποίος ευελπιστώ να μετριάσει την απογοήτευση που μας άφησε η πρώτη του φετινή κυκλοφορία μαζί με το πατριό του. Μέχρι στιγμής έχει διαρρεύσει το επικό, 12λεπττο “America”, το προσχέδιο του οποίου είχε γραφτεί εκείνη τη θαυματουργή εποχή του Carrie & Lowell, που ό,τι έπιανε ο Sufjan γινόταν χρυσός. Όπως δήλωσε και ο ίδιος, «Έμεινα άναυδος από το τραγούδι όταν το έγραψα για πρώτη φορά. Επειδή το αισθάνθηκα αμυδρά κακόψυχό και μίλια μακριά από οτιδήποτε άλλο υπήρχε στο Carrie & Lowell. Έτσι το έβαλα στο ράφι. Αλλά όταν έσκαψα το demo λίγα χρόνια αργότερα σοκαρίστηκα από την προνοοητικότητα του. Δεν θα μπορούσα πλέον να το απορρίψω ως θυμωμένο και επιπόλαιο. Το τραγούδι ήταν σαφώς προφητικό και αληθινό, ακόμα κι αν δεν ήμουν σε θέση να το αναγνωρίσω εκείνη την εποχή. Τότε είδα ένα σαφές μονοπάτι προς αυτό που έπρεπε να κάνω μετά».
Ένα από τα αγαπημένα μου nerdy, μουσικά παιχνίδια κάθε χρόνο, είναι να μετράω πόσα ονόματα ξέρω στις λίστες του Quietus με τα καλύτερα της χρονιάς. Στη φετινή μεσούσης της χρονιάς μέτρησα 43, ένα καθόλου απογοητευτικό σκορ για ένα site που στις λίστες του κάνει επίδειξη ελιτισμού και ομπσκιουρισμού χωρίς προηγούμενο. Σοβαρά, τώρα, κάθε χρόνο λέω στον εαυτό μου πως θα τα πάω καλύτερα, αλλά κάθε χρόνο συνειδητοποιώ πως απλώς δεν ακούμε ακριβώς τα ίδια με τους συντάκτες του site. Φυσικά, respect για τη κορυφαία επιλογή.
Παρακολούθησα τις προάλλες το A Beautiful Day In The Neighborhood, την ταινία που πρωταγωνιστεί o Tom Hanks στο ρόλο του Fred Rogers, του θρυλικού δημιουργού και παρουσιαστή του τηλεοπτικού show για παιδιά Mister Roger’s Neighborhood και ο Matthew Rhys (λατρεμένος από το Americans) στο ρόλο του σκληροτράχηλου και επιθετικού δημοσιογράφου του Esquire, Lloyd Vogel. Είναι μία αληθινή ιστορία σε ένα μεγάλο βαθμό, κατά την οποία ο δημοσιογράφος καλείται να φτιάξει το πορτραίτο του Rogers για το περιοδικό ως μέρος ενός άρθρου για τους ήρωες της χρονιάς. Ο Vogel πηγαίνει για τη συνέντευξη απρόθυμα με προκάτ ερωτήσεις, αλλά καταλήγει να αλλάξει ρόλους, γενόμενος ο ίδιος συνεντευξιαζόμενος και ο Rogers άτυπος συνεντευξιαστής. Οι άμυνες του Vogel πέφτουν και συγκρούεται υπαρξιακά με το παρελθόν του για να συνειδητοποιήσει αυτό που λέει στην αρχή της ταινίας: «Χρησιμοποιούμε τις λέξεις για να γιατρέψουμε έναν διαλυμένο κόσμο». Η παιδική αθωότητα της ταινίας, μαζί με τα τραύματα που φέρει ο Vogel, δημιουργούν ένα καταπραϋντικό, κινηματογραφικό κοκτέιλ, που μένει μακριά από διδακτισμούς, αλλά σου μαθαίνει πολλά. Κυρίως για τη τέχνη της συγχώρεσης.
Δεν μπορώ να πω πως ήμουν ποτέ τρελαμένος με τη μουσική του Pan Pan (ξέρω τέτοιους ανθρώπους), αλλά το νέο, ολόφρεσκο άλμπουμ του Παναγιώτη Πανταζή με κέρδισε κατευθείαν. Είχε που είχε προετοιμάσει το έδαφος με τα ερωτικά του 100% αθηναϊκά σκιτσάκια κατά τη περίοδο της καραντίνας, ήρθε τώρα με κομμάτια όπως το «Μείνε Σε Θέλω/Μήνες σε Θέλω» να μας αποτελειώσει. Όπως αναγράφεται στη ψηφιακή κυκλοφορία: «Το ξυπνητήρι διακόπτει το καλύτερο όνειρο. To Αγόρι Φάντασμα ξυπνάει στη μέση της νύχτας. Βγαίνει στο δρόμο. Βλέπει τον ήλιο να βγαίνει. Σκέφτεται μόνο ό,τι δεν έχει. Γυρίζει στο σπίτι. Γυρίζει στο κρεβάτι του».
«Αυτό είναι για τις ώρες που ξυπνάς και δεν έχεις τι να κάνεις το σώμα σου».
Ανυπομονώ να το δοκιμάσω.
Το στιγμιότυπο αυτό δεν έχει να σας πει κάτι ξεχωριστό. Πέρα από το ότι ο νέος δίσκος των HAIM είναι ΜΑΚΡΑΝ το καλύτερο feelgood pop άλμπουμ της χρονιάς, είναι ΜΑΚΡΑΝ αυτό που έχω ακούσει περισσότερες φορές φέτος και το φαντάζομαι ήδη να εξελίσσεται στον προσωπικό μου ήχο #summer2020.
