Και εκεί που αναρωτιόμουν μέσα στην εβδομάδα με τι να καταπιαστώ στο νέο Παρατηρητήριο, ο κύριος Ζούκερμπεργκ μου το πρόσφερε στο πιάτο. Για κάποιες ώρες τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν «κάτω», με συνέπεια να ζήσουμε χωρίς αυτά. Πλάκα είχε. Για λίγο. Επειδή η φαντασία μου είναι ένα εξαιρετικό skill που έχω παλέψει να διατηρήσω παρά το γήρας, θα ήθελα να κάνετε μαζί μου το ταξίδι σε μια άλλη διάσταση. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Τα social media και οι servers που τα φιλοξενούν, τρώνε πυρηνικά από το Skynet στο οποίο εισχώρησε χολωμένος βουλευτής μετά την διαγραφή του. Για την επαναφορά του συστήματος θα απαιτηθεί περισσότερος από ένας χρόνος και σε αυτή την περίοδο όλοι μας πρέπει να ζήσουμε χωρίς απολύτως κανένα facebook, insta, twitter, myspace, Bandcamp, ας πούμε ρε μλκες χάριν ευκολίας, χωρίς ιντερνέτ για να μην αρχίσετε να μου λέτε ότι το σενάριο μπάζει. Πονάτε αλλά η είναι η προσωπική μου φαντασίωση, ό,τι θέλω κάνω.
Αφού επισκέφτηκα τον έγκριτο εργατολόγο Γιάννη Μαυρωνά, γνωστό χτζμεταλλά που γνώρισα στο ΚΨΜ, έκανα τα χαρτιά μου για πρόωρη συνταξιοδότηση από το Επικουρικό Ταμείο Ινφλουένσερς, όπου γνώρισα στην ουρά το ζεύγος Τανιμανίδη-Μπόμπα. Πολύ καλά παιδιά αν και δυστυχώς έφαγαν πόρτα, γιατί είχαν λίγα ένσημα. Το παλικαράκι στον γκισέ μου είπε ότι θα περιμένω αρκετά χρόνια για την εκκαθάριση. Λογικό αφού χωρίς Ίντερνετ δεν έχει συστημχαχαχα…βασικά σύστημα δεν είχε και πριν, απλά θα καθυστερήσει γιατί είναι εθιμοτυπικό να περνάς ένα μικρό βασανιστήριο πριν την σύνταξη. Κάπως σαν την εκπαίδευση βατραχανθρώπων αλλά χωρίς να πληρώνεσαι. Kάτι πρέπει να βρω να κάνω, να γεμίσω την κοιλιά μου και την δισκοθήκη μου, δεν γίνεται να περιμένω. Yπάρχουν τόσες νέες κυκλοφορίες και χωρίς τα σποτιφάγια, θα μείνω με αποφάγια. Πάντα ήθελα να κάνω αυτό το λογοπαίγνιο, ποιος το περίμενε ότι θα γίνει μέσα σε αυτή την περίσταση…
Χτύπησα πολλές πόρτες και έδωσα πολλά βιογραφικά, όμως κανείς δεν με γνώριζε, ένιωσα στο πετσί μου την απόρριψη. Όμως η πικρή αλήθεια ήταν ότι ήμουν ένα ανώνυμο τρολάκι του Ίντερνετ. Και χωρίς Ίντερνετ, πλέον είχα καταντήσει ένας Ηe-Man χωρίς το σπαθί του. Ένας Power Ranger χωρίς την δύναμη του. Ένας James Hetfield χωρίς τα χελ γιεα του. Έπρεπε ο κόσμος να μάθει ποιος είμαι πραγματικά και να εκτιμήσει την Σωτηρία που του προσέφερα ανιδιοτελώς τόσα χρόνια. Με το υστέρημα μου, νοίκιασα έναν χώρο κάπου στο κέντρο, έβαλα και μια τεράστια neon επιγραφή «ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» και δεχόμουν κόσμο, ώστε να επικοινωνήσουμε και να τους προσφέρω δια ζώσης την Σωτηρία. Στην αρχή δεν έμπαινε καθόλου κόσμος, μόνο κάποιοι ελάχιστοι επαίτες και τοξικομανείς, που δυστυχώς οι άνθρωποι δεν είχαν μυαλό για Σωτηρία, ήθελαν μόνο κάποια ψιλά για να επιζήσουν.
Είχα αρχίσει και απελπιζόμουν, οι λογαριασμοί στοιβάζονταν απλήρωτοι και ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω. Ένα πρωινό, ενώ ρούφαγα μισοκοιμισμένος τον καφέ μου μπουκάρουν μέσα στο γραφείο 40 μαντραχαλάδες side-by-side, με τατουάζ, μούσια, άγρια βλέμματα όλο υποσχέσεις. “Εσύ είσαι ο Επίτροπος;” με ρωτάνε. Πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Μην είναι Μανογουοράδες; Μην είναι Μονομεηντενάδες; Φίλοι των Τουλ αποκλείεται να είναι, κανένας τους δεν φόραγε γυαλιά. Διατήρησα την ψυχραιμία μου και το μόνιμο χαμόγελο που διαθέτω και τους απάντησα: “Βεβαίως! Σε τι θα μπορούσα να σας φανώ χρήσιμος;”. Και αυτοί με μια βροντερή φωνή, όλοι μαζί σαν στρατιωτικό παράγγελμα ανταποκρίθηκαν: “Ήρθαμε εδώ να μας σώσεις”. Αφού δώσαμε τις πρώτες συστάσεις, τα παιδιά ήταν ευγενέστατα παρά την όψη τους, συμφωνήσαμε στο κόστος (συμβολικό ήταν το ποσό, έκανα και καλύτερη τιμή για ομαδικό group, όλα μαύρα εννοείται) και ξεκινήσαμε εντατικές συνεδρίες με σκοπό την επίτευξη της Σωτηρίας.
Η δουλειά πήγαινε τέλεια, οι 40 έφεραν άλλους τόσους, το πρόγραμμα είχε γεμίσει με κόσμο χαρούμενο που έβρισκε αυτό που αναζητούσε μέσα από την επικοινωνία και ο νέος φανταστικός κόσμος που είχα δημιουργήσει στο μυαλό μου είχε αρχίσει να λειτουργεί. Μάλιστα είχα ανοίξει ακριβώς απέναντι και μια καφετέρια, που την ονόμασα ΚΑΨΙΜΙ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ. Τρομερή επιτυχία σε όλα τα επίπεδα, Ίντερνετ δεν σε έχουμε ανάγκη, περνάμε και μόνοι μας καλά. Α, ναι στο μαγαζί έσκαγε και ο Φοίβος και κερνάγαμε καφεδάκι και Μέηντεν. Απείχε πολύ από την έννοια της Σωτηρίας αλλά το πάλευε. Σε κάθε παραλήρημα που σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να υπάρχει ένας θανάσιμος κίνδυνος που απειλεί το “παλάτι που έχεις φτιάξει στην άμμο”. Η τοπική μαφία που “προστάτευε” καταδυναστεύοντας τα μαγαζάκια της περιοχής, με επισκέφτηκε μετά από ένα μήνα λειτουργίας και μου πρόσφερε τις δικές της υπηρεσίες Σωτηρίας. Αυτό δεν θα μπορούσα να το επιτρέψω (σφίξιμο γροθιάς). Παίδες, όλοι οι φανταστικοί ήρωες μλκιες αποφάσεις παίρνουν, αλλιώς δεν θα γίνονταν ταινίες και σειρές.
Η μόνη λύση ήταν να προσεγγίσω απευθείας το Μεγάλο Αφεντικό και να του ξεκαθαρίσω ότι ο Επίτροπος δεν έχει ανάγκη από προστασία. Υπέθεσα ότι δεν θα είναι δα και ο Kingpin, κάποιος φτωχοδιάβολος θα’ ναι που μάζεψε καμιά δεκαριά νταήδες. Έμαθα από πηγές της Επιτροπής ότι ο τύπος συχνάζει σε κωλάδικο της ιδιοκτησίας του και ένα βράδυ, θυσίασα τον πολύτιμο ύπνο μου για να τον βρω. Έκανα νόημα σε ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του και έκατσα δίπλα του. “Φίλε καλησπέρα, είμαι ο Επίτροπος Σωτηρίας και από μένα δεν θα πάρεις φράγκο.” του ψιθύρισα στο αυτί. Αιφνιδιάστηκε από το θράσος μου και με κοίταξε με απορία. “Ποιός είναι αυτός ο τρελός; Τι γυρεύει στην οικία των προγόνων μου;” λογικά θα σκέφτηκε. “Ξέρω ποιος είσαι και τι κάνεις στην γειτονιά μου. Ξέρω ότι στρατολογείς χτζμτλδες που νομίζουν ότι τους σώζεις, μάλιστα κάποιοι μου σφύριξαν ότι τους αποκαλείς και κωλόγιδα και όχι μόνο δεν σου σπάνε την μούρη αλλά φοράνε και μπλουζάκια με λογότυπα KLGD.” Συζητήσαμε για ώρες, ανταλλάξαμε απόψεις και φάνηκε ότι το μεγάλο αφεντικό ήταν ένας πολύ ευγενικός κύριος με γνώσεις επί πολλών θεμάτων και κυρίως με εξαιρετικό γούστο.
Οι μήνες πέρασαν σαν νεράκι, τα γραφεία της Επιτροπής ήταν γεμάτα από κάθε ηλικίας ανθρώπους που αναζητούσαν τις υπηρεσίες μας. Η ψυχαγωγία και η επικοινωνία έρεαν σαν γάργαρο νερό στο όμορφο ΚΑΨΙΜΙ, φέραμε και νέα χαρμάνια από καφέδες και ο μπαρίστας μας κέρδισε το πρώτο βραβείο στον περίφημο “Διαγωνισμό Tης Πιο Γρήγορης Σχεδίασης Καρδούλας Πάνω σε Κρέμα Καπουτσίνο”. Όμως πάντα αναπολούσα τις ξέγνοιαστες μέρες του ψηφιακού κόσμου της Επιτροπής, που σηκωνόμουν το πρωί μετά από οκτάωρο ύπνο και βάλε, έβαζα φιτιλιές με μια ανάρτηση και μετά πήγαινε μόνο του. Ούτε τηλέφωνα, ούτε φαξ, ούτε χαιρετούρες, ούτε καλημέρα σας, ούτε καλησπέρα σας να μας ξανάρθετε. Και το κυριότερο, δεν ήμουν αναγκασμένος ούτε να αλλάζω τα ίδια τραγούδια κάθε βράδι στο κωλάδικο, ούτε να κάνω το πλυντήρχαχαχαχα μα τι γράφω, τα λογιστικά του μεγάλου αφεντικού εννοούσα, ούτε να πηγαίνω τα κορίτσια στο σπίτι τους, μετά την λήξη ωραρίου. Αχ τι ωραίες εποχές… Ζουκ όπου και να είσαι, γύρνα πίσω!!!
Y.Γ.: ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΗΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΑΣΗΣ ΑΡΚΕΤΩΝ ΔΙΣΚΩΝ ΜΑΣΤΟΝΤΟΝ
