ΤΡΙΤΗ: Τη μέρα που ξεκίνησε η απογραφή, ήταν αρκετοί εκείνοι που δεν μου άνοιγαν την πόρτα τους. Χτυπούσα, άκουγα θόρυβο από μέσα, αλλά τίποτα. Σκέφτηκα πως δεν θα έχουν μάθει ακόμα ότι αρχίσαμε να βγαίνουμε παγανιά, οπότε δεν ασχολούνται με το κουδούνι όταν αυτό χτυπάει και δεν περιμένουν κάποιον. Το μεσημέρι που επέστρεψα σπίτι, όμως, είδα φαρδιά-πλατιά την απάντηση στις σκέψεις μου, σε κάποιο δελτίο ειδήσεων: «Νεκρός 44χρονος στο κέντρο της Αθήνας για μια κάμερα από αλλοδαπούς.» Έπαθα σοκ. Όχι μόνο για το περιστατικό αυτό καθαυτό, όχι μόνο επειδή την ημέρα εκείνη γεννήθηκε το τέταρτο παιδί του, αλλά και επειδή στους δρόμους αυτούς ζούσα κι εγώ. Επειδή στην Ηπείρου είναι το Κύτταρο, που τόσες ανταποκρίσεις έχουμε κάνει (κι εγώ και άλλοι συντάκτες) και κυρίως φωτογράφοι –αφού η πέτρα του σκανδάλου στην περίπτωσή μας ήταν μια φωτογραφική μηχανή. Πώς να μου ανοίξει κάποιος την πόρτα του μετά από αυτό; Πώς να με βάλει στο σπίτι του;
ΤΕΤΑΡΤΗ: Οι ξυλοδαρμοί διαδηλωτών αποτελούν, πια, αναπόσπαστο κομμάτι των απεργιακών κινητοποιήσεων και των πορειών. Δεν πιστεύω να υπήρχε έστω κι ένας άνθρωπος που πίστευε ότι όλα θα κυλήσουν ειρηνικά στην πανεργατική πορεία της Τετάρτης. Και είναι απέραντα λυπηρό αυτό... Να είσαι σίγουρος ότι οι μπάτσοι (όχι οι αστυνομικοί, οι μπάτσοι) θα δείρουν ξανά κάποιον φοιτητή ή έναν εργαζόμενο, θα τεθούν σε διαθεσιμότητα, θα επανέλθουν και θα ξανακάνουν το ίδιο. Μια διαιώνιση ενός φαύλου κύκλου, που δεν θα σταματήσει ποτέ. Ακόμα και οι μαϊμούδες από τα πειράματα βιωματικής επανάληψης κάτι μαθαίνουν. Εδώ, τίποτα.
ΠΕΜΠΤΗ: Ξημερώματα, και μετά τη συγκέντρωση στο σημείο της προχθεσινής δολοφονίας, όχι πολύ μακριά από ’κει, πέφτει νεκρό ένα αλλοδαπό παιδί –γιατί και στα 21, παιδί είσαι– από άγνωστους, οι οποίοι εφάρμοσαν κατά γράμμα τον νόμο του «οφθαλμός αντί οφθαλμού», αφού αυτόπτες μάρτυρες δηλώνουν ότι οι δράστες μιλούσαν ελληνικά. Γιατί δεν μου κάνει εντύπωση;
Η ειρωνεία, για μένα, είναι αυτή η τραγική συμμετρία των γεγονότων του τριήμερου. Μια δολοφονία Έλληνα από αλλοδαπούς, μια δολοφονία αλλοδαπού από Έλληνες (όπως όλα δείχνουν) και στη μέση αυτού του σάντουιτς μια ανάπηρη αστυνομία, η οποία το μόνο που έκανε ήταν να μου βγάλει ταυτότητα και να δείρει άοπλο κόσμο. Και μην ξαναλέμε τα ίδια και τα ίδια, ότι δεν ανήκουν όλοι οι αστυνομικοί σε τούτη την κατηγορία –το γνωρίζω πολύ καλά. Όταν, όμως, έχουν τέτοια εξουσία και τη δυνατότητα να βλάψουν τη σωματική ακεραιότητα κάποιου, έχουν και την υποχρέωση να συνετίζουν τους στρατολάγνους συναδέλφους τους, ώστε να μην τους παίρνει όλους η μπάλα.
Αυτές τις μέρες στο μετρό της Αθήνας, και με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη, βλέπω συνεχώς αποσπάσματα από ποιήματά του που κουμπώνουν ακριβώς στα γεγονότα. Θα σταθώ μόνο στο «Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!» και νομίζω πως, αν υπάρχει θεός, του έπεσε λίγο παραπάνω το χρωματάκι και σταμάτησε να μας βλέπει κι εκείνος.
