Νίκος Σβέρκος

Ο Σαββόπουλος προσφάτως διατύπωσε την άποψη ότι οι μετανάστες πρέπει να μεταφερθούν σε αραιοκατοικημένα νησιά του Αιγαίου. Ακόμα και αν προσπάθησε να αποσαφηνίσει την άποψή του με μια επιθετική ανοικτή επιστολή του στην Ελευθεροτυπία, η θέση του και η λογική του δεν άλλαξε ιδιαίτερα. Θέλει το κράτος να «σπρώξει» τους μετανάστες σε χώρους ελεγχόμενους. Οι λέξεις, οι διατυπώσεις και οι λογικές δεν είναι ουδέτερες, όσο κι αν καταλογίζεις στα φαφλατάδικα blogs ότι σε κυνηγάνε. Το πρόβλημα όμως δεν είναι το μεμονωμένο, αλλά το γενικότερο.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος εντάσσεται σε ένα στρατόπεδο που στη νιότη του, με την ίδια λογική, κυνήγησε ανθρώπους λόγω ιδεολογίας. Και για την ένταξη αυτή σίγουρα δεν φταίει η γεροντική άνοια. Η απέναντι πλευρά, αυτή που φτιάχνει αρχές και γούστα, μπορεί να ενστερνιστεί ό,τι θέλει –αρκεί να πετύχει τον στόχο της. Τα ανατρεπτικά στιχάκια και οι παρεκκλίνουσες συμπεριφορές, επί του προκειμένου του Σαββόπουλου του 1970, είναι παρανυχίδες για τον ισχυρό. Αν θέλει να κάνει τη δουλειά του, θα την κάνει όσο καλύτερα μπορεί.
 
Και τώρα ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν αποπειράται καν να υπερασπιστεί τον στίχο του «Σ’ αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπούνε, τρώνε βρώμικο ψωμί». Άλλαξε ο κόσμος από τότε; Ναι, και στο πώς ζουν οι μετανάστες, έγινε πολύ χειρότερος.

Κατά πρώτον, ο Σαββόπουλος είναι άνθρωπος, όχι θεός –και γι’ αυτό μπορεί να αλλάζει από καιρό εις καιρό απόψεις. Κατά δεύτερον, αυτές οι αλλαγές δεν πρέπει να έρχονται σε σύγκριση με τα όσα τραγούδησε πριν χρόνια. Τώρα όμως ο περιλάλητος δημιουργός δεν σέβεται καν τους ακροατές του, αφού τους θέτει ουσιαστικά το ερώτημα αν όλα αυτά που άκουσαν και τους διαμόρφωσαν τη συνείδηση ήταν μια νεανική εκτροπή. Σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι πιο τίμιο να αποκηρύττεις το έργο σου και να αρκείσαι στο να παίρνεις τα δικαιώματα από αυτό.

Υπάρχουν και πολλαπλασιάζονται σήμερα τα κάθε είδους ανθρωποειδή τα οποία σκέφτονται με τον νωτιαίο μυελό και όχι με τον εγκέφαλο. Η εξαθλίωση φέρνει απόγνωση. Και όταν είσαι σε απόγνωση δεν δρας, αλλά αντιδράς ανεξέλεγκτα. Αυτές οι αλυσιδωτές αντιδράσεις οδηγούν στην οικιακή αναδίπλωση: ο καθένας κλείνεται σπίτι του και παρακολουθεί τη βροχή αποσπασματικών προτάσεων. Άλλωστε οι νεκροί και οι πολυτραυματίες είναι το καλύτερο θέμα για τα τηλεοπτικά τρίλεπτα ρεπορτάζ. Και όλη αυτή η αναμπουμπούλα αφήνει πίσω της κάτι πολύ ισχυρό.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος επέλεξε λοιπόν όχι μόνο να παίξει με τους όρους του ντίλερ, αλλά προσπαθεί εναγωνίως να κερδίσει ο πιο δυνατός παίχτης. Όταν θέλεις άνθρωποι να στέλνονται σε νησιά, όπως έγινε και γίνεται ακόμα από φασιστικά καθεστώτα (οιουδήποτε «χρώματος»), όταν ξεχνάς την ιστορία και εθελοτυφλείς μπροστά στις ανάγκες που αναγκάζουν έναν μετανάστη να αφήσει το σπίτι του, όταν διαγράφεις λόγω της μεγάλης ιδέας που έχεις για τον εαυτό σου το δημιούργημά σου, τότε καταντάς τουλάχιστον αναξιόπιστος.

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Featured