Έχει διαμορφωθεί εδώ και αρκετό καιρό μια ψευδής αντιπαράθεση, με τη μια πλευρά γνωστή. Υπάρχει δηλαδή από τη μία ο Λάκης Λαζόπουλος και από την άλλη πολλοί και διάφοροι. Όσοι βρίσκονται στη δεύτερη πλευρά δεν έχουν όμοια χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Στον Λαζόπουλο έχουν επιτεθεί κατά καιρούς η κυβέρνηση, πολιτικοί, ηθοποιοί, κάθε λογής διασημότητες και ασημαντότητες.
Τα νούμερα όμως είναι αμείλικτα. Γενικώς ισχύει αυτό, αν κι εδώ ας πιάσουμε τα τηλεοπτικά νούμερα. Όταν μια εβδομαδιαία παράσταση σαν αυτή του Αλ Τσαντίρι News συγκεντρώνει τρομακτικά ποσοστά τηλεθέασης, τότε όποιος πρόκειται να του αντιτεθεί, απειλείται με τηλεοπτική εξαφάνιση. Γι’ αυτό και το «φαινόμενο» Λαζόπουλου γιγαντώνεται από τις μεσημεριανές εκπομπές, που τον αναπαράγουν αδιαλείπτως ανυψώνοντάς τον σε «λαϊκό κριτή» και «εθνικό κεφάλαιο σάτιρας».
Όταν όλοι ασχολούνται μαζί σου, οτιδήποτε κάνεις παίρνει θετικά σχόλια και μένουν μερικοί γραφικοί να διαφωνούν μόνο επειδή τους έθιξες με τη σάτιρά σου και όχι λόγω μεθοδολογίας, τότε τα μυαλά σου θα πάρουν αέρα. Λογικό είναι. Φουσκώνουν τα εγκεφαλικά κύτταρα με τις κολακείες και στο τέλος σκάνε, αλλά εσύ δεν παίρνεις χαμπάρι γιατί σε ενδιαφέρει το υψηλό καθήκον της σάτιρας. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως: ο Λάκης Λαζόπουλος κάνει μια εκπομπή με λαϊκή κατεύθυνση, η οποία κατρακυλάει στον λαϊκισμό και εν τέλει γίνεται επικίνδυνη.
Ας το δούμε μεθοδολογικά και μορφολογικά. Ένας πολυλογάς κύριος στην ηλικιακή ακμή της παραγωγικότητάς του, στέκεται ψηλότερα από το κοινό του, αγορεύει, κρίνει, επικρίνει και κατακρίνει και οι από κάτω –το κοινό– χειροκροτά κάθε λίγο και λιγάκι. Ανάμεσα δε στην αποσπασματική και άκρως τηλεοπτική κριτική του λέει και κανά σόκιν ανέκδοτο για να ευχαριστηθεί ο Νεοέλληνας που χαλαρώνει στον καναπέ.
Όλα αυτά είναι στεγνός λαϊκισμός, μια κατ’ επίφαση λαϊκότητα. Ο Λαζόπουλος αναπαράγει με ακρίβεια όσα υποτίθεται κατακρίνει. Το μοντέλο είναι σαφές. Ο άνθρωπος που κάθεται σε έναν καναπέ και όλη μέρα βρίζει, δεν παράγει τίποτα πολιτικό. Και τελικά συζητά με τον εαυτό του, μονολογεί και στο τέλος οδηγείται ήσυχος στο κρεβάτι του για ύπνο. Κάνει τίποτα διαφορετικό η εκπομπή του;
Ο Λάκης Λαζόπουλος είναι περισσότερο φαρσέρ, παρά κωμικός. Και λιγότερο απ’ όλα τα άλλα κάνει σάτιρα. Γιατί η «σάτιρα» την οποία επικαλείται είναι χαβαλές, δεν διαθέτει χιούμορ. Είναι βαρετός, σαν τα βαρετά ανέκδοτα που ακούς στο γραφείο την επόμενη μέρα από τον τύπο που θέλει ησυχία, τάξη, ασφάλεια και τη γυναίκα να του φέρνει τις παντόφλες. Ουσιαστικά, ο ιθύνων νους του σόου δεν διαφέρει σε τίποτα από το σύστημα το οποίο καταγγέλλει. Ο τρόπος του, η στάση του, η έπαρση και τα λόγια του μοιάζουν με εκείνα των μπαλκονάτων πολιτικών. Τρέφεται από το χειροκρότημα του κοινού και το ακολουθεί τυφλά χωρίς να θέλει να το αλλάξει στο ελάχιστο. Δεν αμφισβητεί τίποτα ουσιαστικό ο Λάκης Λαζόπουλος.
