Γύρω στα 7 πρέπει να ήμουν όταν απόκτησα το πρώτο μου ποδήλατο και θυμάμαι να πηγαίνω μανιωδώς πάνω-κάτω στον διάδρομο του σπιτιού της γιαγιάς μου, στο χωριό, μέχρι να μάθω να το καβαλάω χωρίς βοηθητικές. Όσους ελιγμούς κι αν έκανα, η κατάληξη ήταν πάντα να βρίσκομαι φαρδιά-πλατιά στο πάτωμα. Σηκωνόμουν και πάλι από την αρχή… Αμέτρητες τούμπες μου πήρε αλλά τα κατάφερα. Και, από τότε, κάθε φορά που ένιωθα πίεση ή νεύρα ή οτιδήποτε, ανέβαινα και έφευγα. Και όταν ηρεμούσα, επέστρεφα.
Στην Αθήνα ανήκω κι εγώ στην ηρωική ομάδα των ποδηλατών που καθημερινά αντιμετωπίζουν πάμπολλες δυσκολίες στον δρόμο. Είναι γνωστό ότι στον δήμο Αθηναίων δεν υπάρχει καμία πρόνοια για τους ποδηλάτες, παρόλο που ο αριθμός τους αυξάνεται τα τελευταία δύο χρόνια. Προτάσεις από το Πολυτεχνείο για τη δημιουργία ποδηλατοδρόμων στις κεντρικές αρτηρίες κυκλοφορίας πέφτουν στο κενό, οι κλοπές ποδηλάτων είναι καθημερινό φαινόμενο –έπεσα κι εγώ θύμα επιτήδειων τον περασμένο Σεπτέμβρη– ενώ η κυκλοφοριακή συμφόρηση στο κέντρο της πόλης καθιστά κάθε μετακίνηση επικίνδυνη. Επιπλέον, η ελάχιστη ευαισθητοποίηση των πολιτών φέρνει σε ακόμα δυσκολότερη θέση κάθε ποδηλάτη, αφού οι οδηγοί τον αντιμετωπίζουν σαν να ήταν πεζός, με επίμονα εκνευριστικά κορναρίσματα, λες και δεν έχει καμία δουλειά να βρίσκεται εκεί. Την ώρα που και οι πεζοί διαμαρτύρονται συνεχώς όταν βλέπουν ποδήλατο να κινείται στο πεζοδρόμιο, σαν να βλέπουν κάποιο 4x4 το οποίο απειλεί τη ζωή τους.
Ωστόσο, οι ποδηλάτες της Αθήνας δεν το βάζουν κάτω. Ποδηλατικές ομάδες, μεγάλες ή μικρές, μυστικές ή φανερές, ξεφυτρώνουν στην πόλη και βολτάρουν καθημερινές και Σαββατοκύριακα με βασικό εφόδιο το κέφι. Ξεσηκώνουν γειτονιές, διεκδικούν τον χώρο που τους αναλογεί στον δρόμο και διαμαρτύρονται για τον παραγκωνισμό τους με τον καλύτερο τρόπο: διασκεδάζοντας! Και δείχνοντας και στους υπόλοιπους τι καταπληκτικό μαραφέτι είναι το ποδήλατο. Ψάξτε τους, αν και το πιο σίγουρο είναι ότι πρώτοι θα σας βρουν εκείνοι και θα ζηλέψετε τόσο πολύ από το κλίμα στις παρέες τους, ώστε θα τρέξετε να αγοράσετε κι εσείς ποδήλατο.
Μπορεί να ακούγεται βουνό, αλλά, όπως μου έχει διδάξει η προσωπική εμπειρία, ο επιμένον πάντα νικά. Ανεβαίνεις στη σέλα και έτσι όπως πρωτοέμαθες ποδήλατο –στα 5, στα 6, στα 7– μαθαίνεις και την Αθήνα. Όπου έχει μεγάλες λακκούβες, όπου στρίβουν απότομα τα αυτοκίνητα, όπου βρίσκονται ράμπες σε κάθε σχεδόν πεζοδρόμιο. Μετά από λίγο θα ξέρεις ποια αυτοκίνητα έχουν την εξάτμιση δεξιά και ποια αριστερά, θα μάθεις να αντιμετωπίζεις ταξιτζήδες και οξύθυμους πεζούς, και λίγες σαβούρες θα σου διδάξουν πώς να κινείσαι στο πλακόστρωτο και πώς να διασχίζεις τα χαμηλά, ύπουλα πεζοδρόμια. Γηράσκω αεί διδασκόμενος, δεν λένε;
