Η αλήθεια είναι πως δεν είχα χρησιμοποιήσει την αβοπολίτικη δυνατότητα να γράψω απλά τη γνώμη μου για το πρώτο πράγμα που μου κατεβαίνει στο φτωχό μου το ξερό κεφάλι... Αφορμή ήταν η συνάδελφος  (Τραλα)Λίλα Τζαμούση και την ευχαριστώ για αυτό.
Αυτοδιοικητικές εκλογές 2010. Καλλικράτης σε ισχύ. Αλλάζει κάτι; Είχε κάποιο νόημα να ψηφίσουμε; Είχε κάποιο νόημα η συμμετοχή μας (και) στις εκλογές αυτές; Ίσως να είχε νόημα μόνο από την άποψη της εκδήλωσης πολιτικής υπευθυνότητας από μέρους μας και καταδίκης του γνωστού ωχαδερφισμού ο οποίος μας διακατέχει σα φυλή. Άλλο νόημα όμως δεν μπορώ να βρω. Πάλι φέτος ήταν μια χρονιά που έλεγα δε θα κατέβω να ψηφίσω. Το ένστικτό μου δεν με γέλασε. Εκλογικά κομματόσκυλα να φυλάνε τις πύλες του παραδείσου της εξουσίας. Υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι (ηλικίας Κικίλια και κάτω –ναι, αυτούς τους νέους και άφθαρτους εννοώ), οι οποίοι δεν ξέρουν καν γιατί συμμετείχαν. Μάλλον γιατί ο υποψήφιος δήμαρχος θα τους είπε πως, εφόσον βγει, θα τους βολέψει κάπου. Συγγενείς των υποψήφιων δημοτικών συμβούλων να σε κοιτάνε με μισό μάτι ή με ψεύτικο χαμόγελο για να σε προσεγγίσουν. Ναι, ναι. Το ένστικτό μου δεν με γέλασε. Δυστυχώς. Για πολλοστή φορά. Η αποχή ενδεχομένως να ήταν μεγάλη. Όμως πάντα στο κοινό που συμμετέχει στο πανηγυράκι των εκλογών υπάρχει μια σχετική φανατίλα, που το κάνει να ξεχνάει μνημόνια, οικονομικές κρίσεις, ανεργίες, και ενδεχόμενες χρεοκοπίες.
Το μήνυμα (και) αυτών των εκλογών ήταν ένα: αυτό που είναι εδώ και πάρα πολλές εκλογικές διαδικασίες. Αυτό που σκέφτεσαι όταν βλέπεις το μπροστινό σου αυτοκίνητο στην εθνική να πετάει από το παράθυρο εν κινήσει μια γεμάτη σακούλα με σκουπίδια από τους καφέδες και τα σάντουιτς του ταξιδιού. Αυτό που νιώθεις όταν οδηγώντας σου κάνει σφήνα ένα αυτοκίνητο με τέρμα τα πριόνια, και τα απαστράπτοντα black light του. Αυτό που εισπράττεις όταν κοιτάς στα αδηφάγα μάτια των συγγενών των υποψηφίων. Χρειάζεται πέρα και πάνω από όλα μια γερή αλλαγή στη νοοτροπία μας. Ένα γερό ταρακούνημα, το οποίο θα μας κάνει να δούμε τί υπάρχει πέρα από εμάς. Αν δεν γίνει κάτι τέτοιο, δεν μπορούμε να πάμε παρακάτω. Όσες κυβερνήσεις κι αν αλλάξουν, όσοι νέοι κι υποσχόμενοι δήμαρχοι κι αν βγουν, όσα open gov κι αν δημοσιεύσουν τα πραγματικά λογιστικά στοιχεία ενός δήμου, μιας περιφέρειας κτλ. Αν δεν αλλάξουμε DNA, δεν έχουμε και πολλές ελπίδες.
 
Και ίσως, από αυτή την άποψη, να μας χρειάζεται όντως μια χρεοκοπία. Για να μηδενίσουμε. Όχι μόνο λογιστικά, αλλά και μέσα μας. Γιατί αλλιώς πολύ φοβάμαι ότι οι ελπίδες μας θα έχουν την ίδια κατάληξη με τα (αχρείαστα) καπνογόνα που ανάβουν στα εκλογικά κέντρα του κάθε νεοεκλεγμένου Μεσσία: τον κάδο των αχρήστων. Ούτε καν της ανακύκλωσης...
 
Θάνος Καμπύλης

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Featured