Εκλογές

Παλαιότερα, όταν άκουγα αυτή τη λέξη, μου έρχονταν στο μυαλό αποσπάσματα από το βιβλίο της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής του Γυμνασίου. Τι είναι η ψήφος, τι είναι η κάλπη, γιατί μπαίνουμε στο παραβάν... Δεν με ενδιέφερε να ρωτήσω τίποτε άλλο από τη στιγμή που δεν ψήφιζα.
 
Μετά μεγάλωσα. Μεγάλωσα και συνειδητοποίησα τι είναι οι εκλογές. Φαρσοκωμωδία ήταν μέχρι φέτος η καταλληλότερη λέξη για να περιγράψει την άποψή μου. Από φέτος (και αφού διετέλεσα γραμματέας σε εκλογικό τμήμα της Αθήνας την προηγούμενη Κυριακή) λίγο εμπλουτίστηκε ο χαρακτηρισμός που τους έχω δώσει: έχει γίνει «γραφειοκρατική φαρσοκωμωδία». Είναι εντυπωσιακό το πώς η εκλογική διαδικασία έχει παραμείνει σε εποχές –τουλάχιστον– προπολεμικές, λες και είναι έτσι φτιαγμένη για να σε βασανίζει, ακόμα και πριν τα αποτελέσματα.
 
Δεν με ενόχλησε η αποχή του 40%. Ήταν μια ωραία μέρα και είμαι σίγουρη ότι οι 236 ψηφοφόροι οι οποίοι δεν εμφανίστηκαν ποτέ στο 2127 Ε.Τ. Αθηναίων προτίμησαν μια βόλτα στη θάλασσα, το ουζάκι και το καλαμαράκι τους. Δεκτό. Με ενοχλεί όμως ότι πολλοί απ’ όσους απείχαν θα παραπονεθούν ξανά όταν θα εκλεγεί ξανά (κακά τα ψέματα) ο Κακλαμάνης, και δεν θα κάνει ξανά τίποτα γι’ αυτήν την πόλη. Θα κόψει ξανά δέντρα και θα μετατρέψει ξανά τα πάρκα σε πάρκινγκ –και όταν με το καλό έρθουν οι επόμενες δημοτικές εκλογές, θα οργανώσει ξανά έναν ποδηλατικό γύρο της πόλης και θα γκρεμίσει ξανά ένα κτήριο στο κέντρο της Αθήνας, για να γίνει πλατεία. Μετά θα εκλεγεί ξανά και η ιστορία θα επαναληφθεί περιοδικά και σχεδόν αυτούσια. Η ταλάντωση της αδιαφορίας σε όλο της το μεγαλείο.
 
Σίγουρα προέχει η αναθεώρηση πολλών άλλων νόμων, πέραν του εκλογικού. Αλλά, αφού η βάση του Συντάγματος είναι η φωνή του λαού, καλό θα ήταν να τεθεί τουλάχιστον ένα όριο ηλικιακό στο δικαίωμα ψήφου. Οι έφηβοι έχουν πια «ξυπνήσει» και είναι ικανότατοι να κρίνουν τι είναι καλύτερο γι’ αυτούς και το μέλλον τους. Ας δώσουμε, λοιπόν, φωνή στους νέους και ας αφήσουμε τις μοιρολατρίες ότι τίποτα δεν αλλάζει. Ή πες τη γνώμη σου ή σκάσε και κολύμπα.
 Λίλα Τζαμούση