Στο καλό αγαπητή κυρία

Ομολογώ ότι σοκαρίστηκα όταν ο Νικόλας Μαλεβίτσης της Absurd Records, γνωρίζοντας εδώ και πολλά χρόνια το κόλλημά μου, έστειλε ένα sms σίγουρος ότι ήδη το γνώριζα. Και για αυτό χρειάστηκε να περάσουν μερικά λεπτά για να αποκωδικοποιήσω το μήνυμά του, το οποίο ουσιαστικά μου ανήγγελλε το θάνατο της Δούκισσας Φωταρά (1941-2010).
Η Δούκισσα είχε κάτι το μοναδικό. Κατέχει μία εξέχουσα θέση ανάμεσα στις αρχετυπικές γυναικείες μορφές της ελληνικής πινακοθήκης, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν έχει να κάνει με αποδοχή ή με γνωρίσματα καλλιτεχνικού χαρακτήρα. Ο αέρας με τον οποίον ερμήνευε παρέπεμπε σε μία θεία σου που έρχεται να πιει έναν καφέ με τη μητέρα σου και στο τσακίρ κέφι ή στον νταλγκά της αφήνει να ξεπηδήσουν από το στόμα της τραγούδια με κεντημένο πάνω τους τον Αμφιτρύωνα κάθε πετυχημένου (στην πίστα όχι στα χαρτιά λογισμικών κιταπιών) ερμηνευτή… Τη βιωματικότητα.
Με στρατιωτική πιστότητα στην επί δεκαετίες εμμονή της με το συγκεκριμένο κόψιμο μαλλιών, με πασίδηλη τη έλξη που εξασκούσε πάνω της ο έρωτας, με απροσμέτρητη γοητεία στα μάτια, με ντομπροσύνη βαθιά χαμένη σε παλαιότερες σελίδες των ελληνικών ληξιαρχείων, η Δούκισσα είχε ένα αυθεντικό μαγκέ ύφος. Ύφος το οποίο δεν θα καταλάβουν ποτέ όσα κορίτσια και γυναίκες (αλλά και κοντέινερ ολόκληρα από άντρες) επιμένουν σε μία Ελλάδα όπου βασιλεύει ο ατομισμός και όπου ο ζεϊμπέκικος χορός θεωρείται φορέας/εκφραστής ενός χυδαίου υπαρξισμού.
Στο καλό αγαπητή κυρίαΔυστυχώς δεν είχα την τιμή να σας γνωρίσωΣτο καλό
Στυλιανός Τζιρίτας