«Καλά τα λέει η κοντή κυρία με τα γυαλιά…»

Ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις επιχειρεί η κυβέρνηση. Ποια είναι τα μέτρα που προβλέπονται;
- Τριετές πάγωμα μισθών στον ιδιωτικό τομέα
- Αύξηση του ορίου των απολύσεων στο 4%, από 2% που είναι σήμερα.
- Μείωση της αποζημίωσης για λόγους απόλυσης κατά 40% και καταβολή της σε έξι μηνιαίες δόσεις, χωρίς προκαταβολή.
- Μείωση του κατώτατου μισθού στα 640 ευρώ από 740 ευρώ που είναι σήμερα.
- Παράκαμψη των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
- Χορήγηση χαμηλότερης αύξησης στους μισθούς και τα ημερομίσθια των κλαδικών συμβάσεων από αυτήν που προβλέπει η Εθνική Σύμβαση Εργασίας.
- Αλλαγή του καθεστώτος διαιτησίας για την επίλυση των εργατικών διαφορών.
 
 Δεν έμεινε και τίποτα όρθιο ε;;;
 
Τα διάβαζα σήμερα και μ’ έπιασε κατάθλιψη. Όχι γιατί φοβάμαι ότι θα παγώσει για 3 χρόνια ο μισθός μου (οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, εάν θέλουν να σου δώσουν χρήματα, θα βρουν τον τρόπο. Μπόνους, άλλου είδους παροχές κλπ). Ούτε γιατί ο βασικός μισθός θα μειωθεί κατά 14% εν μία νυκτί (γύρω στα 5 χρόνια χρειάστηκαν για να αυξηθεί τόσο…) – ούτως ή άλλως, ούτε με 640 € ζει κανείς, ούτε με 740. Με πιάνει κατάθλιψη γιατί στις επόμενες εκλογές θα το σκεφτώ σοβαρά να ψηφίσω για πρώτη φορά στη ζωή μου ΚΚΕ! Ανάμεσα στην απέραντη μπαρουφολογία που έχω ακούσει τους τελευταίους μήνες, αυτό που μου έμεινε, ήταν μια φράση της Παπαρήγα: «Η κρίση αργά ή γρήγορα θα περάσει και το αποτέλεσμα, όταν θα βγούμε από αυτήν, θα είναι ότι όλα τα εργασιακά κεκτημένα θα έχουν χαθεί» (όπως λέει και ο φίλος μου ο Νίκος, «καλά τα λέει η κοντή κυρία με τα γυαλιά…»). Ποια είναι η επίσημη δικαιολογία;
 
«Στόχος είναι ο περιορισμός του μισθολογικού κόστους και η ικανοποίηση του αιτήματος των δανειστών της Ελλάδας για τόνωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, μέσα από τη συγκράτηση του κόστους παραγωγής».
 
Κόστος παραγωγής;;; Πού; Στη βιομηχανική παραγωγή; Βιομηχανική παραγωγή υψηλής τεχνολογίας π.χ. τύπου αυτοκινητοβιομηχανίας δεν είχαμε ποτέ. Στη βιοτεχνική παραγωγή τύπου βιοτεχνία ενδυμάτων; Μόνο χώρες όπως η Κίνα, η Ταιβάν, η Μαλαισία είναι ανταγωνιστικές, χώρες οι οποίες έχουν αναπτύξει οικονομίες κλίμακας και όντως σε αυτές το κόστος της εργασίας είναι αμελητέο –και άρα τα προϊόντα ανταγωνιστικά, όμως αλήθεια… Θέλει κανείς να γίνει Κινέζος ή Ταϊβανέζος;;; Να τον βάζουν να υπογράφει στη σύμβαση εργασίας ότι δεν θα πηδήξει στο κενό;;; Αλλά ας πάμε στο εμπόριο. Να έχει ο έμπορος περισσότερους υπαλλήλους για να πουλάει σε ποιον; Σε αυτόν που δεν θα έχει να αγοράσει (τάδε έφη Κeynes); Μόνο για τον τουρισμό έχει ένα νόημα, γιατί αγοράζει ο Γερμανός ή ο Αμερικάνος του οποίου –προφανώς– ο βασικός του μισθός δεν είναι ούτε 640, αλλά ούτε και 740 ευρώ…
 
H Κύπρος, για παράδειγμα, που η οικονομία της πάει μια χαρά, έχει μετατραπεί σε μια χώρα με άρτια αναπτυγμένο τον τριτογενή τομέα, μια χώρα με παροχή υπηρεσιών υψηλού επιπέδου και με καθόλου χαμηλές αποδοχές. Αντί να ακολουθήσουμε λοιπόν το πρότυπο αυτό, πάμε ντουγρού προς ένα δρόμο ο οποίος, αργά ή γρήγορα, θα οδηγήσει και στη χρεωκοπία της χώρας (αυτό δεν ξέρω αν θα είναι απαραίτητα  κακό), αλλά και στην κοινωνική αναταραχή και ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού. Γιατί, όπως έχει πει και ο μέγας κοινωνικός στοχαστής και μελωδός: «Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε»…
 
Έφη Παρίση