Πεθαίνοντας στην Αθήνα

Τρεις νεκροί άνθρωποι στο κέντρο της Αθήνας, από «επαναστάτες». Οι οποίοι εκείνη την ώρα μπορεί και να θριαμβολογούσαν που την έφεραν στο «τραπεζικό κεφάλαιο». Thumbs up, δώσε πέντε.
 
Αλλάξτε τώρα την εικόνα:
 
Τρεις νεκροί διαδηλωτές στο κέντρο της Αθήνας, από αιμοσταγείς ένστολους ή κοντοκουρεμένους συμμορίτες.
 
Θα καιγόταν για μέρες η πρωτεύουσα, ναι ή ου; Θα τόλμαγε να πιθανολογήσει κανείς για προβοκάτσια κατά της εξουσίας; Τώρα βέβαια αμέσως έπεσε η λέξη «προβοκάτσια» στο τραπέζι των σχολίων, από τους ευρισκόμενους στο προοδευτικό μπλοκ.
 
Με ενοχλεί αυτή η ευκολία. Η πέρα για πέρα νεοελληνική ευκολία της αποποίησης ευθυνών. «Όχι εγώ, ο άλλος». Κανείς δεν φταίει τελικά, πλην του χοντρού, όπως στο τραγούδι του Κηλαηδόνη. Κι όλα αυτά από το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας μας το οποίο εμφανίζεται ως σκεπτόμενο, προοδευτικό, προτείνοντας μια άλλη λύση, μια διαφορετική λογική.
 
Μην πάτε και πολύ πίσω. Δόξα και τιμή στον «αγωνιστή» Λάμπρο Φούντα. Ακόμα τη βλέπω την αφίσα στο καθημερινό μου δρομολόγιο προς τη δουλειά. Αλλά καμία πορεία/συγκέντρωση/συζήτηση-εκδήλωση για τις ευθύνες οι οποίες κομμάτιασαν ένα Αφγανόπουλο ρακοσυλλέκτη, στο όνομα αλήθεια ποιων δικαίων; Ούτε ένα αφισέτο στα Εξάρχεια δεν βγήκε. «Προβοκάτσια» κι αυτό... Επίθεση σε μαγαζί ομοφυλόφιλης αισθητικής και ιδιοκτησίας στην πλατεία, γυαλιά-καρφιά –γιατί καλή η διαφορετικότητα να την τσαμπουνάμε στα συνθήματα, αλλά όχι και στο σπίτι μας. Σου σφυρίζω ανέμελα ο χώρος, παρότι στο «χωριό» όλοι το συζητήσανε και όλοι ξέρουν ποιανών συγχωριανών ξεχείλισε η τεστοστερόνη.
 
Κυρίες και κύριοι, όπως εκείνον τον Δεκέμβρη ζητήσατε –δικαίως ή αδίκως δεν το εξετάζω– να λογοδοτήσει η εξουσία και η Ελλάδα των νοικοκυραίων για τον φόνο του Αλέξη, τώρα είναι η σειρά σας, η σειρά δηλαδή των εξεγερμένων παιδιών (των νοικοκυραίων). Οι εξοστρακισμοί σφαιρών του χθες έγιναν οι προβοκάτσιες του σήμερα. Θέλετε να έχετε κοινωνικό πρόσωπο και να μας πείσετε ότι αποτελείτε κάτι διαφορετικό, με δύναμη να αλλάξει τα πράγματα; Δώστε εσείς, μόνοι σας, τους «αγωνιστές» που στοχεύουν ρακοσυλλέκτες και τους μολοτοφάδες της σημερινής ντροπής, αντί να τους κρύβετε στα στέκια και να τους χαϊδολογάτε. Αυτοκάθαρση, υπευθυνότητα, κοινωνική συνείδηση, περιφρούρηση της διαμαρτυρίας. Τις ξέρετε αυτές τις έννοιες; Τις ξέρατε, αλλά τις ξεχάσατε. Και τη βγάζετε πια με ωραία λόγια, με επικλήσεις στα δίκαια και με καουμποϊλίκια.
 
Στον μεταπολιτευτικό της βίο, ποτέ ως τώρα η δημοκρατία δεν έστεκε τόσο απαξιωμένη και τόσο κουρελιασμένη –σε ένα εκτός Ε.Ε. πλαίσιο η εκτροπή, αν δεν είχε συντελεστεί, θα έστριβε στη γωνία. Για να γυρίσει τότε ο ήλιος, ήθελε όντως δουλειά ποιητά μου, δεν μας προειδοποίησες όμως να μην είναι πράσινος...
 
Την κουρελιάσαμε όλοι μαζί βέβαια τη δημοκρατία, πολιτικοί και ψηφοφόροι, του ενός ή του άλλου ή και του παράλλου –δεν είναι εκεί το θέμα. Ο Πρωθυπουργάκης ήδη εκμεταλλεύτηκε πολιτικά τους θανάτους, για να μας δώσει ένα σεμινάριο (κενής) δημοκρατίας. Καθρέφτης της κοινωνίας μας είναι το πολίτευμα. Και όπως βρωμάει η κορυφή –ο Πρόεδρος, ο οποίος άρχισε κι αυτός τα «να πληρώσουν οι φταίχτες» ξεχνώντας ότι κάποτε κάλυψε τη βίλα της Νεοελληνικής Ντροπής, εμφανιζόμενος ως «δανειοδότης» όταν το πόθεν έσχες δεν έβγαζε πουθενά– έτσι βρωμάει και ο πάτος. Εμείς. Όλοι εμείς. Από τους πατεράδες μας, που οικοδόμησαν τη μεταπολιτευτική ψευδο-ευδαιμονία κατατρώγοντας ξένα δάνεια στην αρχή και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις στη συνέχεια, μέχρις εμάς, 25άρηδες και 35άρηδες, όσους μάθαμε στην τεμπελιά, στο δείξε, στο βολέψου, στο έλα μωρέ, στο πιάσε τον γνωστό, στο πάρε το δανειάκι και στο ωχ αδερφέ.
 
Είναι καιρός για νέα κόμματα και για μια νέα κοινωνική συνείδηση. Μακάρι να κοιτάμε κάποτε αυτή τη μαυρίλα του ΔΝΤ και των θανάτων και να λέμε «βάλαμε όμως μυαλό και τα καταφέραμε».
 Χάρης Συμβουλίδης