Όταν ακούω τον όρο «μουσικούλα» αφιονίζομαι, το ομολογώ. Συνήθως τον επιλέγουν προς έκφραση άτομα που η δισκοθήκη τους αποτελείται (πια) από κακογραμμένα ΜΡ3 σε αντιγραμμένους δίσκους ακτίνας, τα οποία παλαιοτέρα αγόραζαν αποκλειστικά από γυρολόγους (καμία μομφή για τους τελευταίους, η πρώτη μου κασέτα ήταν από ανάλογο της εποχής καρότσι, το 1971). Το ζήτημα δεν είναι εστετισμού το εγκώμιο, αλλά έγκειται στο ότι αυτά ακριβώς τα άτομα (που, μην ξεγελιόμαστε, υπάρχουν σε όλες τις χώρες) είναι τα ίδια που με τη στάση τους «επέβαλλαν»/επέτρεψαν (αυτό χωρίς εισαγωγικά) τη μουσική να ακούγεται ως παραμάζωμα ήχων μέσα σε μπουτίκ, εστιατόρια, πολυκαταστήματα κ.α. Χρέος οποιουδήποτε ακούει σοβαρά μουσική αποτελεί να ακούει ενίοτε τη σιωπή. Μεγάλοι συνθέτες αλλά και σύγχρονοι εκφραστές δεν τη χρησιμοποίησαν τυχαία μέσα στα πονήματα τους. Από τον Chopin και τον Cage μέχρι τον Μάγκα (στις ζωντανές του εμφανίσεις) και τους Organum η σιωπή και η περισυλλογή περί της νότας η οποία μόλις πριν δευτερόλεπτα έπαλε τη μεμβράνη του αυτιού μας καθίσταται επιβεβλημένη ανάμεσα στον καθημερινό αστικό (και μη) ηχητικό βόρβορο, που βρίθει λάθος συχνοτήτων…
Στυλιανός Τζιρίτας
