Το ακούω πολλές φορές από συναδέλφους στο Avopolis αλλά και σε άλλα μουσικά περιοδικά/sites. Ποιο; Ότι ο κόσμος, το κοινό, δεν διαβάζει πια τις κριτικές των δίσκων. Το κάνει κυριολεκτικά στα πεταχτά, δίνοντας πρωτίστως σημασία στα αστεράκια που οδηγούν το εκάστοτε κείμενο. Ως εκ τούτου λοιπόν, κατά τα λόγια τους, η κριτική οδηγείται αυτόματα σε ξερότοπους όσον αφορά στους δρόμους συζήτησης και προβληματισμού τους οποίους μπορεί να εγείρει.
Ναι, καταλαβαίνω και θα ήμουν τυφλός αν έλεγα ότι δεν βλέπω και δεν ακούω ότι όντως ισχύουν, κατά μέρος, τα παραπάνω. Και στα σίγουρα θα ήταν μια εστετίστικη λογική αυτή που θα υπερασπιζόμουν αν έλεγα ότι χρειάζονται οι κριτές διότι έτσι αξιολογείται το έργο από μεριάς της κοινωνίας.
Όχι, προσωπικά θα πω κάτι άλλο. Η απαξίωση της μουσικής ως πυρήνα προβληματισμού της κοινωνικής έκφρασης θα φτάσει στον μηδενιστικό πυρήνα της όταν απλώς θα βγαίνουν δίσκοι και θα σερβίρονται. Και αυτό γιατί είναι αναγκαίο να υπάρχει μία εμπροσθοφυλακή υποδοχής του έργου του καλλιτέχνη προς την κοινωνία, διότι έτσι και ο αδύναμος (στα Μ.Μ.Ε.) εκφραστής θα βρει έναν λειμώνα προστασίας της ανδραγαθίας του να υπάρχει κάτω από αντίξοες συνθήκες, αλλά και ο κυανοπώγων καλλιτέχνης θα βρίσκει ένα ανάχωμα της ακατάσχετης φλυαρίας του…
Είναι κάτι σαν την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αποδεδειγμένα δεν έχει βρεθεί καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης. Μέχρι να βρεθεί οφείλουμε λοιπόν να ενισχύουμε τα χαρακώματα απέναντι σε όσους ηλίθιους θέλουν να την καταργήσουν. Με σύνεση, περίσκεψη και αυτοκριτική...
Στυλιανός Τζιρίτας
