Πριν ένα χρόνο ο καλός φίλος Νίκος (Σαραφιανός) έγραφε ότι «τα αθλητικά είναι το άλλοθι των μοναχικών ανδρών». Συμφωνούσα με την ανάλυσή του αλλά πλέον τη βρίσκω λίγο περιοριστική. Με αφορμή το τριήμερο της Πρωτομαγιάς, το οποίο έβριθε από πάσης φύσεως αθλητικούς αγώνες, η προαναφερόμενη κατηγορία ανδρών πρέπει να διευρυνθεί και να συμπεριλάβει και όλους εκείνους που παραμένουν παιδιά. Ως φίλαθλος άνθρωπος – αλλά ποτέ οπαδός που ταυτίζει την ψυχική του διάθεση με τα σκαμπανεβάσματα της όποιας ομάδας ωσάν να του ανήκε – αρνούμαι να κατανοήσω την κουλτούρα εκείνων που αναγάγουν την νίκη ή ήττα της ομάδας «τους» σε προσωπικό ζήτημα. Η συμπεριφορά αυτή θυμίζει παιδί, που καθώς δεν έχει ακόμα μπει στο στάδιο της λογικών διαδικασιών, ταυτίζει τα ευχάριστα ή τα δυσάρεστα συναισθήματά του με την ικανοποίηση των βασικών του αναγκών. Η νίκη ή ήττα της ομάδας όμως είναι κάτι για το οποίο ο οπαδός δεν ευθύνεται, οπότε και εκ του ασφαλούς μπορεί να συμμερίζεται την επιτυχία και να μοιράζεται την αποτυχία. Μόνο που η πραγματική ζωή δεν παρακολουθείται από την εξέδρα.
Όλγα Θεοδωροπούλου
