Στον ψυχολόγο που θα πήγαινα, αν είχα λεφτά και όχι φίλους, θα του έλεγα για το περιέργο αίσθημα χαράς που με πιάνει, όταν στο αυτοκίνητο ακούω τη σειρήνα ασθενοφόρου και ξαφνικά γίνομαι ένας από όλους αυτούς τους οδηγούς, οι οποίοι παραμερίζουν κακήν κακώς για να περάσει το όχημα. Τη στιγμή εκείνη νιώθω περήφανη που άγνωστοι μεταξύ μας άνθρωποι γινόμαστε όλοι μαζί μια ακόμα πιθανότητα σωτηρίας ενός ακόμα αγνώστου. Κι ας τρέχουν κάποιοι πίσω από το ασθενοφόρο για να κερδίσουν λίγα μέτρα στην κίνηση. Κι ας βρεθεί κάποιος που στο επόμενο φανάρι θα φύγει με κόκκινο ή θα με κλείσει ή θα κάνει όλα αυτά τα απίθανα που όχι μόνο απαγορεύονται στον Κ.Ο.Κ. αλλά και προδίδουν την ασχετοσύνη τους στην οδήγηση. Τη στιγμή εκείνη νιώθω ότι υπάρχει ακόμα ανθρωπιά εκτός από γαϊδουριά (αν και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αποδίδουμε κωλοπαιδισμό στα κατά τ’ άλλα γλυκύτατα αυτά ζωάκια, που τείνουν να εκλείψουν από την ελληνική ύπαιθρο...).
