Το πιο ηλίθιο πράγμα που με έχουν ρωτήσει ποτέ είναι πως γίνεται να έχω πονέσει, έστω και λίγο στη ζωή μου, και να μην έχω στραφεί ακόμα στον Πλούταρχο, στον Καρρά, στον Σφακιανάκη για να βρω παρηγοριά. Κι όταν τελικά μετά από ώρα άσκοπης συζήτησης καταλήξαμε πως δεν μπορεί, κάπως, κάπου, κάποτε πόνεσα κι εγώ, ήρθε το απόλυτα ισοπεδωτικό: «μα εσύ όταν πονάς, τι ακούς;». Πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα πως το συγκεκριμένο άτομο, καθώς και όσοι ανήκουνε στην συγκεκριμένη συνομοταξία – πιστέψτε με, είναι πάρα πολλοί – δεν στερούνται μόνο επαρκούς ΙQ (δείκτη νοημοσύνης) αλλά και EQ (δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης).   


 


Το τραγούδι “Superstar” των Carpenters, το οποίο τόσο μοναδικά διασκεύασαν οι Sonic Youth το 1994, μετατρέποντάς το από pop ερωτικό διαμάντι που ήτανε σε σκοτεινό, υπέρτατο ύμνο στη χαμένη αγάπη, μιλάει για μια κοπέλα η οποία ερωτεύτηκε παράφορα κάποιον superstar από την πρώτη στιγμή που τον είδε. Είναι, επίσης, ένα τραγούδι που κανένας από τους ανθρώπους,οι οποίοι ανήκουνε στην πιο πάνω συνομοταξία θα μπορούσε να κατανοήσει και να συγκινηθεί στο άκουσμα του, διότι μιλάει για την αγάπη χωρίς «εγώ» και προβολή πληγωμένων εγωιστικών συναισθημάτων – όπως κάνουνε τα τραγούδια με τα οποία έχουνε μάθει τα άτομα αυτά να εκτονώνουνε τον πόνο τους. Ο οποίος αποτελείται περισσότερο από θυμό παρά από πίκρα. Κι αυτό γιατί μόλις έρθει κάποιο καινούργιο ενδιαφέρον στη ζωή τους – αφού ο «έρωτας με έρωτα περνάει», όπως έχει πει και ο λαϊκός τραγουδιστής Σπύρος Σπυράκος – μόλις βρούνε κάτι νέο για να ασχοληθούν τα ξεχνάνε όλα ως δια μαγείας, μαζί με το άτομο για το οποίο μέχρι εχθές βαρυγκωμούσανε.


 


Το ζήτημα είναι πως όταν έχεις πονέσει με όλη τη δύναμη της ψυχής σου – και όχι με όλη τη δύναμη του εγωισμού σου – και έχεις κοιτάξει με τόση θλίψη τη ζωή ώστε σου έχει φανεί κενή και ασήμαντη όσο ένα τίποτα, στην πραγματικότητα δεν χρειάζεσαι κανένα τραγούδι για να σου το υπενθυμίσει. Μπορείς με έναν μαγικό τρόπο να πονάς και να δυσκολεύεσαι να αναπνεύσεις κάνοντας και ακούγοντας το οτιδήποτε, με την ίδια ακριβώς ένταση όπως και πριν από περίπου 10 χρόνια. Ακόμα κι αν το τραγούδι αυτό δεν μιλάει για χαμό ή χωρισμό, αλλά για το πιο χαρούμενο και αισιόδοξο πράγμα του κόσμο – όπως π.χ. το “One Love” του Bob Marley. Μένεις απλά εκεί υπό τους reggae φωτεινούς ήχους του να κοιτάς το κενό και να νιώθεις τον εαυτό σου να βουλιάζει σε μια παγωμένη, μαύρη θάλασσα. Και σιγά-σιγά οι νότες του τραγουδιού ατονούν στα αυτιά σου και το μόνο που μπορείς πια να ακούσεις είναι έναν υπώκοφο, θαμπό θόρυβο. Τον θόρυβο της καρδιάς σου.


 


Αναστασία Τουρούτογλου

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Featured