Δημοκρατία...

Τον τελευταίο καιρό γίνεται μία συνεχής συζήτηση, αρχής γενομένης από την αποφράδα νύχτα του Δεκέμβρη με τη δολοφονία του παιδιού στα Εξάρχεια, περί της νέας εποχής αντιπαράθεσης ιδεών και πράξεων στην Ελλάδα. Η αλήθεια στα σίγουρα βρίσκεται πέρα από τις οιμωγές των ταξιτζήδων για τη χρησιμότητα των διαδηλώσεων και πέρα επίσης από τις σάλπιγγες «κατάλυσης του αστικού κράτους» όπως δηλώνουν αφίσες διαφόρων σεχτών του αντιεξουσιαστικού χώρου. Κανείς προφανώς δεν έχει εξηγήσει (στα σίγουρα όχι το κάθε κεφαλομπουμπούνικο οπορτουνιστικό μοιράκιο των πρωινών «ειδησεογραφικών» εκπομπών) ότι τα όποια δικαιώματα κατέχει ως πολίτης κατακτήθηκαν μετά από ευθεία σύγκρουση ανήσυχων πολιτών με το κατεστημένο. Όπως επίσης ας έρθουν να μας εξηγήσουν οι αντιεξουσιατικές ομάδες πώς γίνεται στο εξωτερικό οι προθέσεις και ενέργειες των ανάλογων ομάδων να μη στρέφονται προς την αφαίρεση ζωής ή/και το σπάσιμο τραπεζών (βαρετό! βαρετό! βαρετό!), αλλά σε ανάδειξη της γελοιότητας και φαυλότητας της παρεκτρεπόμενης εξουσίας. Και αυτό γίνεται και με δυναμικές συγκρούσεις (ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΑΦΑΙΡΕΘΟΥΝ ΖΩΕΣ), αλλά και με συμβολικές πράξεις, ακόμα και με ρίψεις αυγών και τούρτας. Φανταστείτε τους προύχοντες με καταρρακωμένη την ψηλομύτικη βλάχικη αισθητική του 4x4 να σκουπίζουν σαντιγύ από το Αρμάνι τους... Θα γελάσει και η νοικοκυρά με τα χάλια τους.

Η βία ανοίγει δρόμο στους λογής-λογής γυρολόγους και αγοράζοντες πανικό μικροαστών, ήτοι ανθρώπους με πρόθεση την κατάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (που με κόπο κατέκτησαν κάποιοι, όπως θυμόμαστε εμείς οι κάπως μεγαλύτεροι) και αυτό είναι κάτι το οποίο είμαστε υπεύθυνοι όλοι να διασφαλίσουμε: τη δημοκρατία. Όχι τη δημοκρατία που κρατεί από τον Περικλή και άλλες τέτοιες κουλαμάρες εθνικοφροσύνης. Όχι! Μιλώ για τη δημοκρατία που επιτρέπει σε εμένα να γράφω αυτά που γράφω και όχι με κίνδυνο να βρεθώ σε κάποιο κολχόζ στη Σιβηρία, να μου κόψει το χέρι κάποιος φονταμενταλιστής εκπρόσωπος του Θεού ή να με στείλουν επ’ αόριστον στο κάθε πέρα από κάθε έλεγχο και νόμο Γκουαντανάμο. Η δημοκρατία είναι υποχρέωση όλων. Σε όποιον δεν αρέσει να πάει σε κάποιο άλλο κράτος να κουνάει τον καλαναθρεμμένο από τη μανούλα του πισινό και να πουλάει επανάσταση ανάμεσα σε φραπέδες και ρακές. Για τους κατεπιλογήν μικροαστούς (στην ιδεολογία) δεν θα πω τίποτε άλλο παρά να πάνε να πουλήσουν αλλού τη βαρεμάρα της ζωούλας τους. Τα πονεμένα απωθημένα του καθενός δεν είναι ευθύνη της κοινωνίας, ακόμα και κάτω από μαρξιστική ανάγνωση του χωρόχρονου (που προσωπικά εμπιστεύομαι). Όλοι είμαστε υπεύθυνοι για τα καλά αλλά και για τα λάθη που προκύπτουν. Η ιστορία γράφεται από συντεταγμένες και αιτιοκρατία όχι από ναπολεόντειους ναρκισσισμούς – όποιος δεν το δέχεται να πάει να κάτσει σε καναπέ ψυχολόγου και να παίζει το σύγχρονο παιχνίδι της αστικής νεύρωσης. Ας μας αφήσουν οι σωτήρες να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, να χαρούμε τους φίλους μας και τις αγάπες μας. Όταν υπάρχει σεβασμός στον συνάνθρωπο μας και αξιοπρέπεια (τι παρεξηγημένος όρος!) έρχεται και η επανάσταση – και μόνο τότε.

Ο έλεγχος στην εξουσία μπορεί να γίνει μόνο αν δεν επιτρέπουμε στους κρατούντες την εξουσία να καταστέλλουν με αφορμή προβοκατόρικες ενέργειες που γίνονται εις το όνομα του λαού.