Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
όσο γουστάρω τρελλά να βλέπω ζευγάρια των –ήντα και βάλε να περπατούν χεράκι-χεράκι στο δρόμο, άλλο τόσο στενοχωριέμαι να αντικρύζω τους αντίστοιχους μοναχικούς. Βγαίνουν έξω πάντοτε πρωί-πρωί, στήνονται έξω από την τράπεζα πολύ πριν σηκωθεί από το κρεβάτι του ο υπάλληλος, μετρούν και ξαναμετρούν τα κέρματά τους και παρότι φέρονται με όλες τις ιδιοτροπίες, με τις οποίες ο πανδαμάτωρ χρόνος τους στόλισε, έχουν μια αστείρευτη ανάγκη για επικοινωνία. Σου πιάνουν την κουβέντα με οποιαδήποτε αφορμή, σε σταματούν στην είσοδο της πολυκατοικίας, για να σε ρωτήσουν το ίδιο που σε ρωτούν κάθε φορά και σε ισοπεδώνουν, όταν μετά από περίοδο γιορτών ή διακοπών, στην τυπική ερώτηση «πώς περάσατε» σου απαντούν «χάλια, γιατί ήμουν μόνος». Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις τις επιλογές τους στη ζωή, για να αιτιολογήσεις, να διακαιολογήσεις ή να καταλάβεις. Αρκεί να θυμάσαι ότι «ου καλόν τον άνθρωπο μόνον»· ιδίως όταν η προϊούσα ηλικία δεν σου επιτρέπει ούτε στο ημερολόγιό σου να μιλάς.
Όλγα Θεοδωροπούλου
