Σάββατο πρωί, ώρα 10:09 πμ. Στο πάρκινγκ του ΙΚΕΑ υπάρχουν ήδη παρκαρισμένα γύρω στα 400 αυτοκίνητα. Στις κυλιόμενες σκάλες, από τον χώρο στάθμευσης προς το κατάστημα, επικρατεί το αδιαχώρητο, με δυσκολία καταφέρνουμε να ξεφρακάρουμε στο τελευταίο σκαλί. Στην περιστρεφόμενη πόρτα της εισόδου υπάρχει αναμονή. Ανέφερα πως το ΙΚΕΑ τα Σάββατα ανοίγει στις 10:00 πμ; Πως μαζεύτηκε όλος αυτός ο κόσμος μέσα σε 9 λεπτά; Ήτανε δηλαδή στημένοι απ’ έξω;
Μέσα στο κατάστημα σχηματίζονται ουρές ολόκληρες μπροστά από τα ράφια, ο κόσμος γυρνάει ζαλισμένος με τα καροτσάκια στους διαδρόμους, προσθέτει κάτι από εδώ, βγάζει κάτι από εκεί. Αν μπορούσαν θα τα έπαιρναν ΟΛΑ. Ας όψεται η οικονομική κρίση, που μας γέμισε στερήσεις… Δυο κυρίες στα είδη κουζίνας τραβάνε κάτι γάντια φούρνου, η μια από τη μια και η άλλη από την άλλη. Μερικοί έχουν παρατήσει τα παιδιά τους στον παιδότοπο και τσιρίζουν όλα μαζί. Εν τω μεταξύ, βλέπουν εκεί μέσα ένα σκασμό παιχνίδια και μετά ζητάνε από τους γονείς τους να τους τα αγοράσουνε. Από την άλλη αυτό με τις χαμηλές τιμές είναι τεράστια απάτη, εγώ προσωπικά δεν έχω καταφέρει να «διαφύγω» από ’κει μέσα χωρίς να έχω αφήσει πίσω τουλάχιστον 50.00 ευρώ.
Βγαίνοντας από το κατάστημα συναντάς ξανά το πανδαιμόνιο. Αυτή τη φορά ακόμα μεγαλύτερο, διότι πλέον, έκτος από την ανθρώπινη μάζα, υπάρχουν και τεράστια χαρτοκιβώτια ανάμεσά μας. Σφηνώνουν στα κάγκελα στους διαδρόμους προς το πάρκινγκ, «βρίσκουν» με τις άκρες τους στις γωνίες των τοίχων, «χτυπάνε» τους μπροστινούς αλύπητα. Οι πελάτες φορτώνουν τα αυτοκίνητα με σακούλες έτοιμες να εκραγούν. Πιέζουν το πορτ-μπαγκάζ για να κλείσει, στριμώχνονται 4 άτομα μαζί στο πίσω κάθισμα για να «κάτσουν» τα ψώνια στη θέση του συνοδηγού.
Και μέσα σε όλο αυτό, στην έξοδο, κάτι τύποι με φθαρμένα μπουφάν, προφανώς εκτός τόπου και χρόνου, μοιράζουνε φυλλάδια του ΚΚΕ... Οι πελάτες τα αρπάζουν όπως-όπως και τα βάζουνε στην κορυφή των σωρών με τα ψώνια τους. Κι είναι εξόφθαλμο πως, ανεξάρτητα με πολιτικές πεποιθήσεις, ανεξάρτητα με το τι είναι εφαρμόσιμο πρακτικά, πέρα από τη θεωρία, είμαστε μια κοινωνία τόσο μα τόσο απροετοίμαστη για να μοιραστούμε με τον συνάνθρωπό μας το οτιδήποτε. Γιατί αυτό δεν είναι κάτι που μαθαίνεται μέσα από φυλλάδια και βιβλία. Είναι ολόκληρη νοοτροπία και αληθινή στάση ζωής.
Αναστασία Τουρούτογλου
