Ταλαιπωρία...

Το να βρίζεις είναι το πιο εύκολο πράγμα. Δεν θέλω να γίνομαι διδακτικός. Άλλωστε κι εγώ χτες και σήμερα έριξα τα βρισίδια του αιώνα. Πήξαμε στην κίνηση λόγω της απεργίας του μετρό. Βρίσαμε, φωνάξαμε, απελπιστήκαμε και στο τέλος φτάσαμε με πονοκέφαλο στη δουλειά. Πετύχαμε κάτι; Όχι ιδιαίτερα. Μάλλον τίποτα. Η στιγμή όμως που προσωπικά αποφάσισα να καταπιώ την ταλαιπωρία ήταν όταν άκουσα στο ραδιόφωνο γιατί απεργούσαν οι εργαζόμενοι του μετρό. Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Τον περασμένο χρόνο οι ΔΕΚΟ αποφάσισαν να μην έρθουν σε συμφωνία με τους εργαζόμενους για την νέα συλλογική τους σύμβαση. Με λίγα λόγια η κυβέρνηση (γιατί αυτή στην ουσία κάνει κουμάντο στις ΔΕΚΟ) δεν υπέγραψε κλαδικές συμβάσεις σε δημόσιες εταιρίες όπως ο ΟΤΕ και η ΔΕΗ. Με τη σειρά τους διάφοροι ιδιωτικοί κολοσσοί αρνήθηκαν να υπογράψουν αντίστοιχες συμβάσεις, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση των τραπεζών (ναι αυτοί οι αγιογδύτες), που δήλωσαν ότι η Ελληνική Ένωση Τραπεζών δεν είναι εργοδοτικός φορέας! Εδώ λοιπόν ήρθε και η Αττικό Μετρό ΑΕ (της οποίας τα κέρδη της θα καρπώνονται για δεκαετίες οι κατασκευαστικές εταιρίες) και είπε το εξής απλό. «Μαλάκες είμαστε εμείς να υπογράφουμε συλλογικές συμβάσεις όταν δεν το κάνει το ίδιο το κράτος»; Και οι εργαζόμενοι στο μετρό βρέθηκαν σήμερα χωρίς τίποτα να τους εξασφαλίζει τα δικαιώματα στις αμοιβές, την ασφάλιση και εν γένει την εργασία. Ηρεμήσατε τώρα;