Η ερώτηση που στοιχειώνει κάθε παιδικό νου μετά από το αναμενόμενο «Πώς σε λένε;» δεν είναι άλλη από το «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Η αλήθεια είναι πως όσοι από εμάς δεν απαντάμε κάτι το εξωφρενικό, όπως αστροναύτης ή πλανητικός super star, δίνουμε την απάντηση εκείνη που θέλουν να ακούσουν οι γονείς μας: το επάγγελμα της μαμάς ή του μπαμπά. Ένα επάγγελμα που, όπως μας έχουνε διδάξει από πολύ μικρή ηλικία, θα μας χαρίσει αύριο ένα υψηλό κοινωνικό status και θα μας παρέχει σίγουρα τα απαραίτητα αγαθά για μια άνετη ζωή - καλύτερη και πιο πλούσια από αυτή του μικρού Γιαννάκη, του γιου της γειτόνισσας.
Στην απέναντι όχθη, υπάρχει άλλη μια κατηγορία γονέων οι οποίοι, επειδή δεν είχαν τα μέσα να αποκτήσουν οι ίδιοι τη μόρφωση και το επάγγελμα που ονειρεύονταν, βγάζουν το απωθημένο τους αυτό πάνω στα παιδιά τους, αναγκάζοντάς τα να ακολουθήσουν συγκεκριμένη επαγγελματική κατεύθυνση - σπουδάζοντας είτε γιατροί, είτε δικηγόροι, είτε πολιτικοί μηχανικοί. Και δεν είναι καθόλου λίγες οι περιπτώσεις των γονιών εκείνων που απαγορεύουν στα παιδιά τους να κάνουν σχέση με κάποιον αν δεν ασκεί ένα από τα παραπάνω επαγγέλματα.
Τις μέρες αυτές ανοίγουν τα πανεπιστήμια και χιλιάδες πρωτοετής φοιτητές φεύγουν από τα σπίτια τους για τις σχολές στις οποίες έχουν περάσει. Συχνά αναρωτιέμαι πόσα από αυτά τα παιδιά πηγαίνουνε σε αυτές τις σχολές για να σπουδάσουν ό,τι πραγματικά θέλουνε - και όχι αυτό στο οποίο τους κατευθύνανε ή αυτό για το οποίο έτυχε να συγκεντρώσουν αρκετά μόρια στις πανελλήνιες. Και πόσοι είναι πραγματικά σε θέση να αποφοιτήσουν από αυτές τις σχολές - και όχι να παραμείνουν αιώνιοι φοιτητές μόνο και μόνο για να πουν μια μέρα ότι «βγήκαν επιστήμονες».
Το ζήτημα είναι ότι, όσο και να μην μας αρέσει, όσο και να χαλάει σε πολλούς από εμάς την εικόνα που έχουμε για το ιδανικό επάγγελμα, δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι για γράμματα - κάπως έτσι το έλεγε η γιαγιά μου. Και πως όση πίεση και να υποστούν κάποια παιδιά από το σπίτι τους, όσα ιδιωτικά πανεπιστήμια και να ανοίξουνε και όσοι από εμάς να πάνε όπου να ‘ναι στο εξωτερικό προκειμένου να σπουδάσουμε, δεν πρόκειται να αλλάξουν το γεγονός ότι πολλοί θα ήταν προτιμότερο να είχαμε ακολουθήσει διαφορετική πορεία. Ίσως να είναι καιρός να αποδεχτούμε όλοι μας αυτό που πάρα πολλοί λένε, αλλά ελάχιστοι από εμάς το εννοούν: ότι στο κάτω-κάτω καμία δουλειά δεν είναι ντροπή.
