Βράδυ Πέμπτης, στην συμβολή της Φειδιπίδου με την Κηφισίας, στο κλασικό φανάρι, γνωστό και σαν «τρίγωνο του διαβόλου». Όσοι από εμάς περνούν από αυτό το φανάρι θα έχουν πια μάθει απ’ έξω τους ανθρώπους που καθαρίζουν τα τζάμια, ορισμένες φορές με ιδιαίτερη επιμονή, εξαντλώντας τη δική μας - αδικαιολόγητα εξαντλημένη - υπομονή. Αυτό το βράδυ όμως υπάρχει κάτι διαφορετικό. Εμφανίζεται στη διάβαση ένας νεαρός, κατά πάσα πιθανότητα ξεχασμένος τουρίστας που ξέμεινε στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη και δεν ξέρει πώς να βγάλει λεφτά για να γυρίσει σπίτι του. Αφού κάνει μια μικρή υπόκλιση, βγάζει ένα πορτοκαλί μπαλάκι και αρχίζει να κάνει ζογκλερικά και διάφορα τέτοια κόλπα. Για να πω την αλήθεια δεν με ενθουσιάζει η ιδέα ενός ανθρώπου που κάνει τέτοια περίεργα, οπότε οι αντιδράσεις των παρευρισκόμενων είναι πολύ πιο σημαντικές. Ο κόσμος, 10 αυτοκίνητα το πολύ, κοιτάει με έκπληξη και όταν το σύντομο νούμερο ολοκληρώνεται, οι περισσότεροι χειροκροτούν και κάνουν τον τουρίστα να πλησιάσει το σπίτι του κατά μερικά ψιλά του ευρώ. Οι καθαριστές των τζαμιών κοιτούν τον τύπο εμφανώς αμήχανοι αλλά και αγχωμένοι, επειδή το μόνο που κάνει είναι να παίζει με μπαλάκια. Ουδείς τους δίνει σημασία. Σε τρία λεπτά επιβεβαιώθηκε όλη η σημερινή πραγματικότητα της Ελλάδας. Ψοφάμε για, έστω και λίγη, φανφάρα και σόου, φτύνοντας κατάμουτρα ό,τι μας ενοχλεί, υποτίθεται, αισθητικά…
