To ντοκιμαντέρ των Beastie Boys που κυκλοφορεί μέσα στον Απρίλιο, θα έρθει να θυμίσει σε όλους πόσο σημαντικό είναι για τα άτομα της κουλτούρας μας (της «φάσης» μας, αν προτιμάτε,) ειδικά αυτά που τους έχει λάχει ο πρωταγωνιστικός ρόλος, να μπορούν σε παράλληλο χρόνο να καινοτομούν, να κρατάνε τα κεκτημένα και κυρίως, να κάνουν την δουλειά.
Οι Beasties ήταν μια τέτοια παρέα. Καινοτομούσαν συχνά, κρατούσαν την επαφή με τις ρίζες τους (έχουν eps στα οποία παίζουν μόνο punk, eps που παίζουν μόνο funk, LPs που ραπάρουν μέχρι το κόκαλο) μα κυρίως κάνανε την δουλειά, κάνανε πάντα deliver, αφού πρώτα είχαν φροντίσει να τα έχουν καλά με τους εαυτούς τους.
Στο κόσμο των Β.B. μπήκα καθυστερημένα, μόλις στο Hello Nasty του 1997 από μία συνέντεξη τους στο ΠΟΠ & ΡΟΚ. Ο δίσκος δεν κέρδισε την ραπ πλευρά μου, αλλά -όπως θα καταλάβαινα σύντομα- τη funk. Tο "Song For The Man" πάντοτε θα ακούγεται καλύτερο από το χιτ “Intergalactic" στα αυτιά μου. Κυρίως, γιατί, ενώ βυθιζόμουν στην δισκογραφία τους, παράλληλα έβλεπα πως φρόντιζαν να σώζουν την ψυχούλα τους. Είτε με τα Free Tibet Concerts, είτε με το Grand Royal fanzine και το ομώνυμο label τους. Για όσους άκουγαν σε βάθος την μουσική, η μπάντα μέσα από τα samples της ήταν πολλά περισσότερα απο τις αστείες φιγούρες του Body Movin’ .
Αλλά, αυτό το κείμενο δεν είναι για τους Beastie Boys. Είναι για τα παιδιά που έμαθαν να προσφέρουν στην μουσική κουλτούρα της πόλης, της χώρας, της σκηνής τους, αν προτιμάτε, με ήθος αντίστοιχο των Beasties. Είναι για αυτούς που δεν ξέχασαν στιγμή από που ξεκίνησαν. Που δούλεψαν το σκαρί τους έχοντας ουσιαστική επαφή με το αντικείμενο τους και φρόντισαν, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία, να εισάγουν καινοτομίες, προσφέροντας όπως και όποτε μπορούσαν, πίσω στην σκηνή, αλλά και κερδίζοντας τα προς το ζην από κάτι που τους φάνταζε “dream job”.
Αν το ψάξετε καλύτερα, όχι μόνο στην σκηνή, αλλά και στην χώρα, δεν έχουμε πολλούς απο δαύτους. Σε ένα σύστημα με βασικό δόγμα το «κάνε ότι περνάει απ'το χέρι σου σήμερα -ακόμα και αν δεν το κατέχεις- για να επιβιώσεις αύριο», τα άτομα που πραγματικά ξυπνούν κάθε μέρα με το προνόμιο του να προσφέρουν και να ανταμείβονται από το μέτωπο που κατέχουν (ή εμβάθυναν τόσο, ώστε έμαθαν να κατέχουν), δεν είναι πολλά. Και σίγουρα δεν είναι αρκετά. Μιλάμε για προσωπικότητες που από στην εποχή των millennials και των boomers, βρίσκουν ισορροπία με άνεση, γιατί είναι απλά της κλασσικής σχόλης -πάντα ήταν. Έτσι, χτίζουν και ανεβάζουν σταδιακά τα standards στην δουλειά τους, με αποτέλεσμα κάθε εποχή και φάση που διανύουν να προσφέρει κάτι με το οποίο μπορεί κανείς να ταυτιστεί ή να θαυμάσει. Ακόμα και αν μπει στον κόπο να τους ψάξει χρόνια μετά.
Ένας απο δαύτους, είναι και ο φίλος μου ο Χάρης. Κοινοποίησε με απόλυτη τυπικότητα μέσω Facebook, αυτή την εβδομάδα την αποχώρηση του από την αρχισυνταξία και την κοινότητα του Avopolis μετά απο 14 χρόνια. Και όπως, συνήθως, συμβαίνει με τους τύπους που χαίρουν τον σεβασμό όλων, τα comments ήταν αυτά που «φόρτισαν» την ατμόσφαιρα, όχι η θέση του αυτή καθεαυτή. Ο τρόπος που ακολούθησε τους νέους ήχους, που κράτησε την επαφή με την βάση της μουσικής από το παρελθόν, το πώς φώτισε μουσικές γωνίες που μέχρι πριν ήταν κρυμμένες σε blog, αλλά και το ότι φρόντιζε ώστε να γίνεται η δουλειά και να δίνουμε όλοι καθημερινά το κλικ, δεν χρειάζεται πολλή ανάλυση. Τα γραπτά και η πορεία είναι εκεί εξώ να το αποδεικνύουν και εννοείται ότι η πένα του θα συνεχίσει.
Τέλος, επειδή λογικά θα το διαβάσει, με τον Χάρη συμπίπτουμε (δεν συμβαδίζουμε γιατί, duh, έχετε δει τον τρόπο που γράφει και εμβαθύνει αυτός σε σχέση με τον δικό μου) στο avopolis.gr όλα αυτά τα χρόνια. Από την εποχή (ας μου επιτραπεί η αναφορά) του κοινού μας γνωστού, Γιώργου Γεωργούση. Ναι, πράγμα που σημαίνει ότι θυμάμαι τον Χάρη με πολύ μακρύ μαλλί και μέσα στα χρόνια, έμαθα κάπως το γούστο του. Τόσο, ώστε να σκέφτομαι τώρα ότι αυτή η «αμερικάνικη» προσέγγιση του άρθρου, ειδικά με τους Beastie Boys στον άξονα, ε, ας πούμε ότι θα μπορούσε να είναι και καλύτερη. Αλλά για μένα, οι ΒBoys, το έκαναν και συνεχίζουν να το κάνουν σωστά (δείτε π.χ. τον Ad Rock στην ταινία του Noah Baumbach ή ακούστε τις εκπομπές του Mike D). Τοσο, ώστε να καταλάβει κανείς ότι, άπαξ και μάθει να υπερασπίζεται την κουλτούρα του απο το σωστό μετερίζι, αυτή δεν θα τον αφήσει ποτέ.
EPs:
Remotif - Chromium Hangover (Familiar Strangers)
Θυμάστε που έγραφα πρόσφατα για το label COD3 QR; Ότι χρησιμοποιεί κωδικούς αντί για τα ονομάτα των παραγωγών ώστε να αναδείξει όχι τις φίρμες αλλά την ουσία της μουσικής; Έκει έκανε το εμβληματικό ντεμπούτο του με το Multiverse by Moonlight στα τέλη του 2019 ο Remotif και μόλις επέστρεψε με νέο ep στο δικό του label. Με ονόματα όπως οι Prins Thomas, Tornado Wallace και Vladimir Ivkovic, να είναι δηλωμένοι φανς του ήχου του, ο μαν στο νέο του ep αποδεικνύει ότι κάτι τρέχει με το νερό στο Μπρίστολ. Βαθύς, ατμοσφαιρικός και όσο bass heavy χρειάζεται, ο Remotif παίζει με τις μεταμεσονύκτιες διαθέσεις της χορευτικής μουσικής και προσφέρει τo chill out της νέας εποχής, σε συνθέσεις όπως το ομότιτλο, ενώ συνδέεται με τις break ρίζες του στο "Drunk On Cowboy Love” και θυμίζει παλιούς καλούς Bent στο αέρινο "Atocha Familiar".
Malcom - Badman (Biologic)
Κακή εποχή για clubbing, ιδανική εποχή για taste making και λίγο σοβαρό digging, πριν εξαπολύσετε το mixtape που θα αλλάξει το παιχνίδι και θα απογειώσει την φήμη σας σαν bedroom dj.
Well, αν βάλετε σωστά στο μιξ το κομμάτι Damâa του παριζιάνου παραγωγού και resident dj του Rinse FM, Malcom, είναι πολύ πιθανό να γυρίσουν κεφάλια. Μαθημένος στα σκοτεινά techno δωμάτια και με ουκ ολίγους φίλους από την καυτή, τελευταία, σκηνή των Breaks (ο Nathan Micay της LuckyMe υπογράφει το remix του Badman), τραβάει την σωστή στιγμή το χαρτί του συνεργάτη του, επίσης Παριζιάνου, ڭليثرGlitter٥٥ και μαζί υπογράφουν ένα απο τα must play κομμάτια της άνοιξης. Το "Damaa", έχει σπαστό ρυθμό και επιτέλους μας δίνει ένα Μαρόκο-friendly χιτ, ακριβώς την εποχή που έχουν αρχίσει να κουράζουν οι Acid Arab.
To δελτίο τύπου κάνει λόγο και για trance με μεγάλα μπάσα. Αυτό είναι μάλλον το cue για το "Schaerbeek" σε συνεργασία με τον Marc Melia της Infine records.
VΑ - Quiet Someone (Hot Elephant Music)
.png)
Aπο το Bengal της Ινδίας, μέσω της Hot Elephant του Alexander Robotnik, με πολύ αγάπη. Μοιρασμένοι σε Ισπανία, Ινδία και ΗΠΑ, τέσσερις νέοι παραγωγοί, υπό την καθοδήγηση του Αudio Pervert που κλείνει το ep, μοιράζονται deep house jazz vibes ( Jadu Tona - “Faux Jazz”) , electro breaks (Hybrid Protokol – ‘Quietsome Protokol’) και bleeps στο υπνωτικό ‘ACID REFLUX AUTOMATISM’ του ANTI808.
ALBUM
Windy & Carl - Allegiance And Conviction (Kranky)
.jpg)
Είναι δίκαιο να πεις ότι το θρυλικό δίδυμο των Windy and Carl ζουν στον δικό τους πλανήτη. Σκαρώνουν μουσική για όνειρα εδώ και τρεις δεκαετίες, γεμίζοντας τις κιθάρες τους με delay . Στο νέο τους album, αφήνουν τον απαραίτητο χώρο σε μακρόσυρτες keyboard ανάσες. Πείτε το drone, shoegaze μινιμαλισμό, stargaze ατμόσφαιρες με μουρμουρητά και spoken word θέσεις, αλλά, αν πατήσετε το play στο "The Stranger", ετοιμαστείτε για 36 λεπτά μουσικής ικανής να σας συνδέσει με το «έξω από εδώ»...in a cosmos way. Σε εννιάλεπτα jams όπως το “Moth To the Flame” καταλαβαίνεις πόσο σοβαρά έχουν πάρει την αποστολή τους, χωρίς πάντα να φέρουν τόσο βαριά το ρόλο του διακομιστή για την επαφή μας με το σύμπαν. Όσοι «το 'χετε» με τον ήχο της Kranky, ξέρετε τι να περιμένετε. Και όσοι αυτές τις μέρες ψάχνετε soundtrack για να εξηγήσετε τα ανεξήγητα, το timing είναι με το μέρος σας, όπως ασφαλώς και με τo μέρος των Windy & Carl. Είναι απαιτητικός δίσκος αλλά έχει τις στιγμές του.
COMPILATION
VA - The White Collection (Eskimo Recordings)
-3.jpg)
Βλέπεις Εskimo, ΝTEIBINT, σκέφτεσαι Βέλγιο, nu disco, balearic, άντε και λίγο house και όλα καλά. Έλα, όμως, που πέρα από το passé όνομα The White Collection (είναι, βέβαια, το νούμερο 8 της σειράς συλλογών Colour Series), υπάρχει στ’αλήθεια εξαιρετική μουσική για όλους εδώ. To εναρκτήριο “Song For Udmurtia” θα μπορούσε να το είχε γράψει ο Jean Michel Jarre με βοήθεια από τον Sebastien Tellier για millennial νότες, ενώ ο δικός μας NTEIBINT το δίνει cosmic με την βοήθεια της (νέας του μούσας;) Μatina Sous Peau. Για την συνέχεια, λίγη από την ανατολίτικη mid tempo house του Σκορπιού για όσους χάνουν το Πάσχα στην Μύκονο (Οmar Dahl - "Oscar’s Walk"), περισσότερη νεοψυχεδελική electronica (Middle Sky Boom - "Dreamy Route") απο αυτήν που η Kompakt μάλλον κάνει καλύτερα, αρκετή indie (Michoacan - "I Can See"), cosmic (Transistorcake - "Future Plan"), disco, σκοτεινή house με italo προεκτάσεις (Tornarunur - "Relatively Safe Horseback Riding") και ένα νέο twist στο πρόσφατο χιτ “Tutan Jamon” των Local Suicide και Franz Matthews. Κι έτσι, έχετε το πακέτο για all day ραδιόφωνα γεμάτα ναζιάρικες πρόζες και dj sets γεμάτα hashtags και κοσμοπολίτικα stories στα hot bar της πόλης. Όταν αυτά ξανανοίξουν. (Όχι.) Πάντα στην χρυσή -εμπορική- μετριότητα δεν κινούταν η Eskimo;
