«Η μουσική ήταν πάντα η κινητήρια δύναμή μου», έχει δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο η Debbie Harry. «Ακόμα και σε στιγμές που δεν ασχολούμουν καθόλου με αυτήν. Έχω δοκιμάσει πολλά πράγματα - δουλειές καριέρας, φευγαλέες δουλειές. Έχω ασχοληθεί με τα πάντα».
Η Νέα Υόρκη του 1974 είχε περιέλθει σε ένα είδος δυστοπίας που συναντάμε στις πόλεις των κόμικ. Το Factory του Andy Warhol είχε ξεπεράσει τα όρια και βίωνε την παρακμή, και η συλλογική πολιτιστική ουτοπία της δεκαετίας του '60 βρισκόταν σε ερείπια, σαν ένας ξεχασμένος πολιτισμός που το History Channel του μέλλοντος θα έλεγε ότι χτίστηκε από εξωγήινους και εγκαταλείφθηκε σε κάποια στιγμή πριν από αιώνες. Το πνεύμα της εποχής ήταν ένα πνεύμα βίας και κοινωνικών αναταράξεων, σκληρής πρέζας και βρώμικου σεξ. Τα λιβάδια της δύναμης των λουλουδιών είχαν πλακοστρωθεί και, στη θέση τους, υψωνόταν ένα βάναυσο οικοδόμημα για το εμπόριο σάρκας και οπιούχων. Το μόνο που δεν μπορούσε να αγοράσει το χρήμα ήταν η φτώχεια.
Όμως αυτή ακριβώς η σκληρή δεκαετία, που όπως θα καταλαβαίναμε χρόνια αργότερα προετοίμασε τη νεοφιλελεύθερη αντεπίθεση, αποδείχθηκε η σπουδαιότερη για τη μουσική σκηνή της Μητρόπολης στην ιστορία της. Ήταν σαφές, ωστόσο, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '70, ότι η μουσική χρειαζόταν κάτι καινούργιο. Σε αυτή τη μεταβατική περίοδο μεταξύ απάθειας και καλλιτεχνικής έξαρσης, ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης της Νέας Υόρκης με την ονομασία CBGB’S θα γινόταν η Μέκκα του νέου πολιτιστικού πνεύματος της εποχής, και η Debby Harry θα αναδεικνυόταν με τη σειρά της στο λαμπρότερο αστέρι της.
Angela Trimble - Deborah Ann
Τον Δεκέμβριο του 1976, δύο χρόνια μετά την δημιουργία των Blondie, κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο τους που εισέπραξε γενικά πολύ θετικές κριτικές και γνώρισε αξιοπρόσεκτη επιτυχία. Δύο χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1978, το τρίτο τους άλμπουμ Parallel Lines τους εκτόξευσε στην κορυφή των charts, ενώ η κριτική αναγνώριση προκάλεσε συγχρόνως το ενδιαφέρον για την εξερεύνηση του παρελθόντος της νέας, ακαταμάχητης frontwoman που αναδύθηκε στην επιφάνεια ύστερα από χρόνια παρουσίας στο underground. Στο μουσικό τύπο τέθηκε το ερώτημα: ποια ήταν η Debbie Harry πριν να γίνει η Blondie;
Σκωτσέζικης καταγωγής, η Debbie Harry γεννήθηκε ως Angela Trimble την 1η Ιουλίου 1945 στο Μαϊάμι της Φλόριντα. Σε ηλικία τριών μηνών, υιοθετήθηκε από την Catherine (το γένος Peters) και τον Richard Harry, ιδιοκτήτες καταστημάτων δώρων στο Χόθορν του Νιου Τζέρζι, οι οποίοι τα έδωσαν το όνομα Deborah Ann. Η μικρή έμαθε για την υιοθεσία της σε ηλικία τεσσάρων ετών. Αρχικά, αποφάσισε να μην βρει τους βιολογικούς της γονείς, αλλά παρ' όλα αυτά, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 εντόπισε τη βιολογική της μητέρα, μια πιανίστρια συναυλιών. Η ίδια γράφει με ειλικρίνεια στα απομνημονεύματά της με τίτλο Face It: A Memoir (Dey Street Books, 2019): «Υποθέτω ότι κάπου στο υποσυνείδητό μου, μια σκηνή έπαιζε σε επανάληψη ενός γονέα που με άφηνε κάπου και δεν επέστρεφε ποτέ». Αυτή η επίμονη γκρίνια την οδήγησε να αναζητήσει έναν σκοπό και μια θέση στον κόσμο με περισσότερο ζήλο από πολλούς από τους φίλους της.
Όταν ενηλικιώθηκε, αυτή η τολμηρή επιδίωξη του να ανήκει κάπου είχε τους δικούς της κινδύνους. Η Harry φοίτησε στο Λύκειο Χόθορν, όπου ψηφίστηκε ως η «Ομορφότερη Απόφοιτος του 1963». Σπούδασε κατόπιν Ιστορία της Τέχνης για δύο χρόνια στο Centenary College του Νιου Τζέρζι, απ’ όπου πήρε πτυχίο το 1965. Στη συνέχεια, εργάστηκε ως γραμματέας στα γραφεία του BBC Radio στη Νέα Υόρκη, ως σερβιτόρα στο φημισμένο rock club Max's Kansas City, έγινε χορεύτρια go-go σε μια ντισκοτέκ του Νιου Τζέρζι και μάλιστα δοκίμασε να γίνει κουνελάκι του Playboy.
«Οι δουλειές-φλας είναι δουλειές που έχουν μια λαμπερή πρόσοψη», εξηγεί η ίδια, «αλλά είναι πραγματικά σκληρές δουλειές. Το να είσαι Playboy Bunny φαίνεται λαμπερό, αλλά είναι εξαιρετικά σκληρή δουλειά και αυτά τα κορίτσια πραγματικά βγάζουν τα χρήματά τους».
Λόγω των επαγγελματικών συναναστροφών της, η Harry βρέθηκε σε μια κακοποιητική σχέση με έναν άντρα που κάποτε της έβαλε ένα όπλο στο κεφάλι και την απείλησε να τη βιάσει επειδή υποψιαζόταν ότι κοιμόταν με έναν άλλο άντρα.
Τα πρώτα της μουσικά κατορθώματα ήταν ένας κόσμος μακριά από την επιτομή του glam-punk με το οποίο την γνωρίζουμε τώρα.
Η πρώτη φορά που η Debby Harry τραγούδησε δημόσια ήταν σε μια εκκλησιαστική χορωδία. «Για κάποιο λόγο δεν ασχολήθηκα ποτέ με το rock ‘n’ roll στο σχολείο. Είχα έναν φίλο στην έκτη δημοτικού, όμως, που είχε μια μεγαλύτερη αδερφή. Αυτή ήταν που με κίνησε προς τη rock ‘n’ roll». Αφού αποφοίτησε από το λύκειο, άρχισε να συμμετέχει σε τοπικά rock συγκροτήματα. Βρήκε το κολέγιο άβολο. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν η μουσική.
Το 1968, στην πρώτη της ηχογραφημένη δουλειά, έκανε δεύτερα φωνητικά στο "Suzy Snowflake" για το folk σχήμα των The Wind in the Willows. Ο δίσκος κυκλοφόρησε από την Capitol Records και έφτασε χαμηλά, στο 195 στα charts. «Ήταν πολύ απαίσιο», γράφει η Harry, χαρακτηρίζοντας το άλμπουμ «μπαρόκ φολκ ροκ» Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970 η ζωή της θα κυλούσε στην αφάνεια και θα ήταν γεμάτη δυσκολίες. Σε όλο αυτό το διάστημα ήταν μελαχρινή∙ η στιγμή της μελλοντικής υπεροξειδίωσης στον ήλιο της επιτυχίας φαινόταν προς το παρόν να σκιάζεται από την έντονη νεφοκάλυψη μιας καθημερινότητας στην αφάνεια…
Enter Chris Stein
…Μέχρι που γνώρισε τον συνιδρυτή και κιθαρίστα των Blondie, Chris Stein, με τον οποίο θα απολάμβανε μια σταθερή ρομαντική σχέση μέχρι το 1989. Το 1973, η Harry εντάχθηκε στους Stilettos, μαζί με την Elda Gentile και την Amanda Jones. Λίγο αργότερα, το συγκρότημα πρόσθεσε τον κιθαρίστα Chris Stein, Το 1974, ο Harry και ο Stein αποχώρησαν από τους Stilettos (μαζί με τον μπασίστα και τον ντράμερ του συγκροτήματος) και σχημάτισαν τους Angel and the Snake με τις Tish Bellomo και Snooky Bellomo. Λίγο αργότερα, άλλαξαν το όνομα του συγκροτήματος σε Blondie, από το υποκοριστικό-πείραγμα που έκαναν οι άντρες στην Debbie επειδή έβαφε ξανθά τα μαλλιά της. Η μπάντα γρήγορα άρχισε να εμφανίζεται τακτικά στο Max's Kansas City και στο CBGB’S.
Η ίδια η Harry έχει χαρακτηρίσει τη συνάντησή της με τον Chris Stein ως το καλύτερο πράγμα που της συνέβη ποτέ, ωστόσο το ζευγάρι υπέστη μερικά πραγματικά οδυνηρά περιστατικά. Πειραματίστηκαν με ναρκωτικά και βρέθηκαν να περιδιβαίνουν επικίνδυνες γειτονιές. Ένα βράδυ στις αρχές της δεκαετίας του '70, το ζευγάρι επέστρεψε σπίτι από μια συναυλία όταν ένας άντρας μπήκε διά της βίας στο διαμέρισμά τους κρατώντας ένα μαχαίρι. Τους έδεσε και τους δύο και λεηλάτησε το διαμέρισμα για ναρκωτικά. Στη συνέχεια, βάζοντας στην άκρη μια περιουσία και κλέβοντας την κιθάρα και την κάμερα του Stein, προχώρησε στον βιασμό της Debbie, ενώ o Stein παρακολουθούσε αβοήθητη. Στα απομνημονεύματά της, σχολιάζει με περιέργεια: «Δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα πολύ φόβο. Στο τέλος, οι κλεμμένες κιθάρες με πλήγωσαν περισσότερο από τον βιασμό».
Όλα αυτά τα περιστατικά και οι κακουχίες θα έβγαιναν στο προσκήνιο στους στίχους της και στις νευρώδεις κινήσεις της στα live. Το CBGB’S ήταν για τη γενιά της, από πολλές απόψεις, ένας φόρος τιμής στην ιδιοτροπία και τις κακουχίες, στην πρωτοτυπία και την ιδιαιτερότητα. Οι πρωτο-πανκ της Νέας Υόρκης ήταν έτοιμοι να ανοίξουν φασαριόζικα τον δρόμο τους προς ένα αβέβαιο μέλλον. Με την υποστήριξη των ομογάλακτων του CBGB’S, όπως οι Ramones, η Patti Smith και οι Talking Heads, η νέα υποκουλτούρα εμφύσησε νέες ιδέες στην τέχνη του δρόμου που την είχαν οδηγήσει εκεί εξαρχής. Η Debbie Harry είχε γίνει μπροστάρισσα και από τότε δεν θα ξανακοίταζε πίσω.
Όσο για τον τίτλο "Marilyn Monroe του punk-rock" που της έχει αποδοθεί;
«Σοκαρίστηκα όταν το είδα για πρώτη φορά. Δηλαδή, είναι κολακευτικό. Μακάρι να μπορούσα να ανταποκριθώ σε αυτό το όνομα και σε αυτή την εικόνα».
Στην πραγματικότητα ήταν πολύ πιο σέξυ από την Marilyn.
